Het een en ander ...
Door: T zelluv
Blijf op de hoogte en volg 10us
19 Maart 2015 | Bonaire, Kralendijk
Tja, de dagen tikken voorbij en je denkt dat er niet zoveel gebeurt. En dat is ook zo…. en ook weer niet. De afgelopen week heb ik zes dagen gewerkt, want de week ervoor maar vier, vanwege het feit dat ik 6 maart verhuisd ben naar mijn andere appartement. Ja, dat moet qua uren natuurlijk gecompenseerd worden…. No problem, no worries, maar wel gewoon werken dus. En voor degenen die het nog niet wisten, hier is 100 % geen 36 maar 40 uur; 5 x 8 dus. Het werken bestaat uiteraard uit de gewone dialyse patiëntenzorg; aan – en afsluiten en alles wat eromheen moet gebeuren. Dat betekent alle verpleegtechnische zorg en de dingen die dialyse’technisch’ aan de zorg gekoppeld zijn, zoals medicatie, visites uitwerken, aanvragen regelen, bloedlab en dat soort dingen. Maar hier geen luxe van een F2, die de keuken regelt, de apparaten (mee) afbreekt-poetst-opbouwt, de materiaalvoorraad beheert, de koelkast schoon houdt, patiënten wegbrengt; néé, hier is dat óók allemaal op het bordje van de verpleegkundige….. maar, dan is het nog steeds redelijk poko poko hoor. Net als vandaag (za 14-03), toen we nota bene opstartten met 3 verpleegkundigen en 4 patiënten. Hoe rustig wil je het hebben. Overigens gaat dat binnenkort wel veranderen, want er gaan de komende maanden twee collega’s weg en die worden niet vervangen. M.a.w. we staan nu wel erg ruim in onze bezetting.
Naast het gewone werk probeer ik de shuntzorg wat mee (verder) op poten te zetten. Dat betekent in eerste instantie veel overleg met B en in tweede instantie, en daar ben ik nu aanbeland, het uitschrijven van protocollen en werkinstructies. Die moeten ter goedkeuring natuurlijk weer voorgelegd worden aan de Vascular Access werkgroep (in normaal Nederlands; de werkgroep vaattoegang) alvorens deze geïmplementeerd kunnen worden. Een speciale protocollencommissie moet vervolgens de opzet /lay-out goedkeuren voordat het protocol/de werkinstructie daadwerkelijk in het elektronische protocollenprogramma opgenomen wordt.
Op dagen als vandaag kan ik tussendoor aan dat soort dingen werken, maar ik word er ook letterlijk voor uitgepland. Zo waren vorige week maandag en dinsdag VA (vascular access)-dagen voor mij. Ik had de afgelopen tijd al een lijstje gemaakt, waarin ik beschreven heb welke zaken toegangszorg gerelateerd zijn. Hiervan heb ik de huidige stand van zaken beschreven en hoe e.e.a. op dit moment op de dialyse in FM geregeld is. Deze items heb ik vorige week maandag met B besproken. Daarbij hebben we tevens bekeken naar welke gewenste situatie we willen en wat daar dan voor nodig is. Vervolgens hebben we die items (een stuk of 12) onderling verdeeld, en nu is het dus aan mij om mijn items verder uit te werken. Best een berg werk, wat de nodige concentratie vraagt. Daarom is het wel handig om hiervoor van de afdeling weg te zijn, of op zijn minst redelijk rustig alleen te zitten. Dat laatste kon vandaag (nog steeds zaterdag dus), omdat ik achter de pc van de secretaresse kon werken, terwijl mijn collega’s de patiënten op de unit in de gaten hielden. Maar afgelopen week was er geen pc vrij (ook niet op andere locaties) toen ik eigenlijk – net als vandaag – kans zag om hieraan te werken.
Op 1 maart, zondag en ondertussen al weer 2 weken geleden, ben ik samen met mijn Belgische collega B en duikinstructeur Ml weer een duikje gaan wagen. Na acclimatisering van een minuutje of 10 ging het wel weer redelijk goed. Het is nog zeker geen routinedingetje voor mij en dus heb ik steeds weer een aantal minuten nodig om me weer wat zekerder te voelen. Maar M was heel accuraat in zijn uitleg en instructies en dat bevordert wel mijn zekerheidsniveau; althans, je krijgt in elk geval de indruk dat de persoon in kwestie weet waar ie over praat en dat ie de zaken serieus neemt. Niet dat anderen dat niet zouden doen, maar …. ik had nu met hem te maken, dus…
Het was een mooie duik, rechtstreeks vanaf de oever voor de duikschool zelf. Murenen (rare beesten) gezien en ook werden we op een paar kleinere schepsels gewezen; in mijn beleving een soort onderwaterspinnen of ook wel garnaalachtigen. Het blijft elke keer weer een bijzondere ervaring, onder water. Ondanks dat ik me dus nog steeds niet super relaxt voel vóór het moment dat ik ga duiken, eenmaal onder water is het elke keer toch weer dusdanig interessant en wonderlijk dat je door de afleiding vanzelf ontspannen raakt. K, de arts-assistent die in het begin heel kort mijn buurvrouw in de Kaya Gresia was, wil binnenkort de ‘advanced’ duikcursus gaan doen en ik ben met haar in ‘onderhandeling’ om dat eventueel samen te doen (met mogelijk nog 2 anderen, omdat de groep maximaal uit 4 personen bestaat). We’ll see what happens.
Dinsdag 3 maart was een enerverende dag voor T (ik schat een beetje mijn leeftijd?), een dame die de SEH (spoedeisende hulp) voor 2 maanden op Bonaire komt versterken, en die op de dag dat ze arriveert - net als ik 2 maanden geleden - al erg veel uurtjes ‘awake’ is. De dag erop moet ze meteen met een vroege dienst beginnen. Tjoe, best heftig. Op verzoek van TMI haal ik haar op het vliegveld op, maar E van FM is ook aanwezig en dus heeft ze een dubbel onthaal. Aangezien ik tamelijk vroeg ben, kom ik H tegen - een vriendin van mijn buurvrouw D - die haar schoonzus komt ophalen. Ook D arriveert even later die, net als nog een paar andere vriendinnen, heeft afgesproken J's schoonzus gezamenlijk te onthalen. Het is wel een gezellige ploeg altogether, en geinig ook dat ze dat zo allemaal doen voor H (en haar schoonzus). Ik ken een aantal van deze club via een happy hour en ben nu uitgenodigd om de zondag erop op een strand-BBQ aanwezig te zijn ter ere van het verblijf van de arriverende schoonzus, die dan 2 dagen daarna alweer vertrekt. Ze blijft maar een weekje.
Als het vliegtuig landt - wat niet te missen is - verkassen we met de hele groep naar het hek, waarachter we het vliegtuig zien inparkeren en uiteindelijk de reizigers zien uitstappen. We lopen terug naar de arrival hall en nu zie ik E pas die, net als ik, uiteraard voor T is gekomen. Hij zal haar naar Divi hotel begeleiden . Als na een tijdje T inderdaad de hoek om komt en 2 bordjes met haar naam ziet (ook ik had op een stuk karton haar naam geschreven) reageert ze enthousiast op dit schijnbaar onverwachte ontvangstcomité. Ik heb een koel blikje cola voor haar meegenomen, want ik herinnerde me dat ikzelf na die vlucht aardig dorstig uit het vliegtuig stapte, na die tussenstop op Aruba. Goeie zet, want ze accepteerde het gretig, hoewel ze het pas opende toen we eenmaal in de hotelkamer waren. Blijkbaar was de rit in E’s auto niet rustig genoeg om reeds van het koele vocht te genieten. E zet haar bij Divi hotel af als vertegenwoordiger van FM en ik rij er in mijn eigen vehikel naar toe. Ik arriveer net iets voor T en E. E regelt de formaliteiten en vertrekt dan naar huis (Rincon, daar moet ie naar toe, zegt ie).
Ik loop met T mee naar haar kamer om haar e.e.a. te vertellen over waar ze eigenlijk is en om ze niet meteen het gevoel te geven dat ze helemaal alleen aan haar lot wordt overgelaten. Ik vond het 2 maanden ervoor ook erg prettig dat er even iemand was die me opving en de basics vertelde. Dat heeft TMI wel goed geregeld, vind ik. Aangezien T morgenvroeg meteen met een vroege dienst moet starten, spreek ik af dat ik haar wel kom ophalen. Ik moet ook om 7 uur beginnen. Dat is wel lekker relaxt, want daarmee heeft ze niet de stress dat allemaal nu nog te moeten uitzoeken. Natuurlijk heb ik uitgelegd waar het ziekenhuis staat, maar in een vreemde plaats in het donker aankomen, geen idee hebben van waar je zit en dan op de kaart uitgelegd krijgen waar je morgenvroeg naar toe moet lopen (want nog geen vervoer uiteraard) is nou niet echt iets waar je als nieuweling op zit te wachten, ook al is het in principe nog zo simpel. Het is waarschijnlijk al over tienen als ik vertrek. Dat maakt dat ze na deze lange reis nog een uurtje of 6-7 te pitten heeft.
Om half zeven draai ik het rotondetje voor de receptie van Divi op en pik T, die al ‘fris en monter’ aan komt lopen, op. We rijden naar FM en onderweg leg ik de erg simpele weg naar het ziekenhuis uit. Het is allemaal maar een paar straten, maar je moet het uiteraard wel weten, wil je weten waar je moet zijn. Ik ben voor mijn doen erg vroeg, want met de auto duurt die rit slechts 5 minuten. Ik loop met T mee naar de SEH en drop haar bij haar nieuwe collega’s. ’s Middags na het werk rijdt ze mee terug en toon ik haar waar de verschillende supermarkten zitten. De tijd dat ze in Divi hotel zit zal ze nog niet veel spullen kwijt kunnen, want je kunt er niet koken en het koelkastje is erg klein. Maar voor wat brood en beleg is het wel handig. De week erop verhuist ze naar het appartementencomplexje, waar mijn collega B morgen (ik schrijf dit 15-03) juist weer vandaan gaat.
Het is vrijdag 6 maart; grote verhuisdag. Rond 8 uur sta ik op, zet mijn routinematige bak koffie, druk de ‘on-knop’ van de laptop in, check mijn smartphone op app’jes, zet mijn radio aan (Mega Hit FM) en nestel mij achter de laptop. Eerst effe mail bekijken én uiteraard mijn Beter-Spellenopgaven (Ned. en Engels) maken. Dat is trouwens zo’n typisch Beter-Spellenopgave; hoe schrijf je Beter-Spellenopgave? Wat ik ervan geleerd heb dus zo, maar ik schat in dat Beter-Spellen-opgave ook goed is (Soes?).Gelukkig scoor ik tot op heden nog steeds hoger dan de ‘gemiddelde Nederlander’ op mijn 3F niveau, zie ik in de grafiek van het scoreverloop. Desondanks krampt mijn maag wel eens samen als ik in plaats van de 4 slechts 2 opgaven goed heb. Dat is echter grote uitzondering, dus…. ik kan daar mee leven, én desondanks scoor ik dus nog steeds boven het gemiddelde, ha!
Ik ga rustig aan de gang met het inpakken van mijn spullen. Een klein gedeelte had ik al eerder in handige niet al te grote kartonnen dozen van de bibags, NaCl-zakken en bloedlijnen ingepakt, die ik van het werk meegenomen had. Regelmatig worden die dingen door collega’s meegenomen voor hergebruik. Via Whatsapp laat ik een collega het beeld van mijn steeds voller wordende kamer zien. Ondanks het feit dat ik toch echt maar met een reistas, een reiskoffertje en een laptoptas hier gekomen ben, heb ik blijkbaar een halve kamer aan dozen nodig om alles nu vervoerd te krijgen. Hoeveel dat je kunt verzamelen in 2 maandjes tijd?!
Ik parkeer mijn auto aan de andere kant van mijn appartement, omdat dat ietsjes dichterbij is en het een wat gemakkelijkere loop is. Ik zet het hek open, evenals de achterklep van mijn ondertussen oude vertrouwde Citroentje C5. Je gaat je zowaar bijna hechten aan die oude bak. Het is iets na tienen schat ik, maar al pretty f…. hot. Vanwege al die kleine doosjes moet ik tig keer mijn trap op en neer naar mijn auto lopen, wat de transpiratieporiën redelijk ver openzet. Sauna inclusief, hier! Mijn C5’je is zo goed als afgeladen als ik na een tijdje klaar ben met mijn hoog-laag-acties. Ik had D, de beheerster van Yacht Club Apartments waar ik de komende 4 maanden ga vertoeven, eerder geappt over hoe laat ik terecht kon. Vanaf 9 uur, was het antwoord. Nou……, zal wel ietsjes later worden, liet ik weten. Ik sluit mijn roze toko aan de Kaya Gresia 3c met een licht gevoel van verlatingsangst, nou ja…. meer met een soort van wel erg snel opgelopen nostalgie, af en rij via de Kaya Italia noordwaarts. Tien, vijftien minuten later parkeer ik mijn toettoet aan de zij-ingang (moet volgens de spellingscontrole aan elkaar, maar ik ben hier effe burgerlijk ongehoorzaam!) van Yacht Club Apartments en loop de receptie binnen. De twee blanke heren zijn blijkbaar dusdanig met elkaar in discussie dat mijn binnenkomst ze op geen enkele manier lijkt te storen. Sterker nog, ik krijg de neiging om nogmaals binnen te lopen, want het lijkt erop dat mijn fysieke verschijning ze überhaupt is ontgaan. De jongere van het stel suggereert dat iets op een bepaalde manier administratief afgehandeld moet worden, wat de oudere ontkent. Ineens lijk ik op te vallen en krijg ik de mededeling dat ik zo geholpen word . Dat zou fijn zijn. Als het na een minuutje zover is, blijkt de jongere niet van mijn komst op de hoogte te zijn. Maakt niet uit. Ik verzeker hem dat ik met D afgesproken heb vandaag appartement 8 te betrekken. Hij gelooft mij op mijn woord, regelt de sleutels en laat mij het appartement binnen. Ik zeg dat ik toch nog langs D moet om de huur en borg te betalen. Hij vindt het allang goed. Het omgekeerde tafereel van een uurtje geleden vindt plaats en mijn nieuwe onderkomen wordt gaandeweg gevuld met tassen en dozen. Het leeghalen hiervan zorgt meteen voor het verkrijgen van min of meer vaste bestemmingen van de betreffende spullen. Ik heb er meteen een goed gevoel bij en de nostalgische sensatie van een uur geleden maakt alweer plaats voor een ‘thuis’-gevoel op een volledig nieuwe stek.
Na installering wordt het tijd om de financiële kant van de zaak te regelen en dus rij ik naar D, van wie het grote appartement aan de waterkant, slechts 2 minuten van het appartementencomplex waar ik zit, gelegen is. Ik had eerder bekeken of ik de huur periodiek kon overmaken, maar dat bleek zo’n € 10 per overboeking te gaan kosten. Dat vond ik dan ook weer overdreven, net als de $ 45 , die de overmakende partij hier in Bonaire van mijn salaris schijnt in te houden als ze het overmaken op mijn rekening in Nederland. Daar ben ik ook al tig keer voor bij P&O geweest. Niet dat P&O daar iets aan kan doen, maar het feit dat ik nog steeds geen stickertje in mijn paspoort heb - werkvergunning o.i.d. - vanwege geëmmer bij de IND (wat P&O voor mij zou regelen), maakt dat ik nog steeds geen lokale rekening kan openen. Gevolg; mijn salaris móet wel overgemaakt worden naar Nederland, maar dat kost me dus € 7 transferkosten voor mijn eigen bank en blijkbaar die $ 45 voor de bank alhier. Puur weggegooid geld natuurlijk. Anyway, ik had D gevraagd of ik mijn huur ook gewoon via pinbetaling kon voldoen. Natuurlijk…. no problem. Mooi, scheelt weer onnodig veel kosten. Pinbetaling kost nl. maar € 0,15 per betaling. Cash geld opnemen is daarentegen duurder en kost bij mijn ABNAMRO dan weer € 2,25 . Gevolg; ik cash alleen grotere bedragen. Dienstverlening is pretty expensive, ladies & gentlemen!
Of ik zin heb in een Happy Hour bij Hillside vraagt D. Ja, heb ik wel, hoe laat en …. waar is dat eigenlijk? Hillside is een appartementencomplex annex bar/horeca - zoals zowat alles hier trouwens wat appartementen verhuurt – en ligt, zoals de naam al doet vermoeden op een heuveltje. Niet dat dat altijd zo is btw, want ik herinner me nog een leuke eettent in Tilburg vroeger, die Zeezicht heette. De zee was daar errrrrrug ver te zoeken! Ik ben, denk ik zelf, wat aan de late kant - na zessen - en blijk ook pal langs het terrein gereden te zijn zonder het te zien. Ik bevond me ineens in een wel erg onwaarschijnlijke buurt voor zo’n toko en dus keer ik mijn kar. Op de terugweg naar de hoofdstraat zie ik aan mijn rechter kant ineens de naam opduiken en dus rij ik daar het terrein op. Het oogt nog erg rustig aan de bar en ik loop rustig de bar voorbij richting het zwembad; geen voormalige buurvrouw te bekennen. De barjongen, die net terugloopt naar de bar, omdat hij wat drank bij een paar tafeltjes aan het zwembad heeft gebracht, vraagt of ik wat zoek. Ja, ik dacht wat bekenden hier te treffen, maar blijkbaar zijn ze er nog niet. Ben ik toch vroeger dan ik dacht. Ik nestel mij aan de bar en bestel een Amstel Bright, en het wachtwoord voor de WIFI. Effe kijken of ik hier wel goed zit. Als ik D. app blijkt die nog thuis te zitten…. huh, we hadden toch hier afgesproken. “Ja, ik kom er zo aan”, zegt ze.”Btw, vraag ik, “komen er ook nog anderen bekenden?” Misschien, maar er is niks afgesproken verder. Ze had op de opleiding van cursisten opgevangen dat er een live band zou komen spelen, maar later blijkt dat niet geheel juiste info geweest te zijn, zo weet de barman ons te vertellen. Hoe dan ook, het is toch een gezellig avondje als het aan de kleine ronde bar alsmaar drukker wordt. M, collega van de dialyse, komt even later samen met haar man ook ‘binnenlopen’ in de openluchtbar en we staan even gevieren wat te praten. We accepteren een rondje van het stel, maar al gauw raken zij aan de praat met andere bekenden en vertrekken ze naar wat verderop aan de bar. Er heerst wel een gezellig sfeertje, wat mede veroorzaakt wordt door de big flat screen tv, die regelmatig wat nostalgische muziek en clips uit onze jeugd laat horen en zien. We hebben een gezellig avondje en eten aan de bar nog een pita met shoarma, want eten was er vanavond niet van gekomen. Is dat effe lang geleden voor deze jongen, best lekker…. maar met de bekende nasmaak en luchtproductie. Als ik moet boeren ga ik bijna zelf ‘van munneige aaf’, zo’n lucht komt er naar boven. Geen wonder dat het steeds leger wordt aan de bar, offe …. is het gewoon al wat later? We komen nog een vroegere buurman (op Bonaire) van D. tegen. Hij is een jonge Nederlander en is in Boxtel (of all places) een Bonairiaanse met kids tegen het Antilliaanse lijf gelopen. Als D. roept dat er hier nog een Brabo aan de bar zit, roept zij vanaf de overkant op niet mis te verstaan Brabants dat ze echt uit Boxtel komt, waarna ze zich weer met haar directe gezelschap aan de bar vermaakt. De buurman wil nog wel effe aan ons kwijt dat het best een grote verandering is om vanuit een vrijgezelle bestaan in een Antilliaanse relatie met kids te stappen. Zijn opmerking en de manier waarop ie het zegt valt op verschillende manieren te interpreteren, maar de eindconclusie is dat ie er toch wel tevreden mee is. Ik ben niet geheel overtuigd, maar … dat kan zomaar eens met mijn persoonlijke kijk op de zaak te maken hebben.
Donkey Beach, pal achter het vliegveld, daar is de BBQ. Ik rij langs mijn oude toko om D op te pikken. Ik heb J en M via D leren kennen en nu maak ik waarschijnlijk kennis met wat meer mensen, zoals 5 dagen geleden op het vliegveld ook met ….. tja…. hoe heet ze ook alweer…. dit is mijn FSG’tje op volle kracht.
Als we op dit traject van het Bonairiaanse ‘strand’ aankomen, blijkt wederom hoe populair dit stukje kust is, want het staat langs de weg redelijk vol met geparkeerde auto’s. Daarom parkeer ik de mijne maar aan de overkant van de weg. Iedereen was gevraagd zijn eigen drank mee te brengen en eventueel ook wat extra’s. J zou voor het vlees zorgen en andere dames waren creatief geweest met salades, brood en guacamole. Ikzelf heb de nodige Amsteltjes Bright meegenomen en een groot blik met notenmix. That should do the trick. Iedereen begroet iedereen en er worden meteen stoelen bijgehaald als blijkt dat het er iets te weinig zijn. Ik heb ook mijn muziekje meegenomen, dus dat zorgt voor wat extra sfeer, voor zover dat ding niet recht achter je oren staat te blèren tenminste. Er wordt gezellig geconverseerd, gesnackt en gedronken. Het leek me wel leuk om dit gebeuren wat vast te leggen en dus heb ik mijn camera meegenomen en schiet af en toe wat plaatjes. Later, als anderen al weer uit het water komen, ga ikzelf ook nog effe snorkelen. Als ook ik de groep weer binnenwandel is de BBQ net goed op gang gekomen en liggen de sateetjes al op me te wachten. Er heerst een gezellig laid back sfeertje, zoals ik dat eigenlijk alleen van plaatjes ken: “Welcome to the World of Peter Stuyvesant”; herkenbaar voor de gelijken van jaren onder ons??? De middag wordt mooi afgesloten met een schitterende zonsondergang , waarbij we letterlijk ‘de son in de see sien sakken’. Iemand weet ons te zeggen dat het uiterste puntje van de zon op het allerlaatste moment dat ie letterlijk ‘onder water’ gaat van zijn oranjerood voor een fractie van een seconde groen kleurt. En verrek….. dat blijkt ook zo te zijn. Echt nog nooit gezien.
Ieder pakt zijn spullen weer bij elkaar, gooit het in de wagen en we rijden met het grootste gedeelte van de groep naar Gio’s, DE ijs- en koffietent van Kralendijk, voor een lekker toetje. We nemen bezit van de helft van het terras. Het is een komen en gaan van toeristen hier. Deze tent doet erg goeie zaken. Elke scoop ijs heeft zijn eigen prijs, welke, net als in Nederland, afneemt met het toenemen van het aantal. Een scoop voor $2 , twee scoops voor $ 3,50 en drie scoops voor $ 5. En keuze uit wel 20 smaken. Ik neem een ‘snickers’ en een ‘cherry fantasy’ scoop, if I remember correctly, wat onwaarschijnlijk is met mijn FSG, maar goed, het is er niet minder lekker om! Ik schat dat we zeker 3 kwartier op het terrasje van de ijstent blijven hangen, waarna we afscheid nemen, G (schoonzus van H). We wensen ze een goeie terugvlucht dinsdag en we bedanken haar en J voor de gezellige BBQ/middag/avond en gaan weer onzes weegs. Op het moment dat we gaan loopt achter mij langs T, in vol ornaat, met collega van de SEH de ijstent binnen. Ze heeft mij niet gezien en kijkt verrast opzij als ik haar aantik en vraag “Kan dat allemaal in de baas zijn tijd?”
M staat woensdag de 11e om 09.30 uur bij mij op de stoep. We kregen het zondag bij de BBQ ineens over haren knippen en toen bleek dat zij ook als kapster wat bijverdient. Aangezien mijn haar weer redelijk lang was - alles groeit hier sneller, ook mijn buik - moet de schaar er maar weer eens in. Vooraf had ik nog geappt waar ik precies moest zijn, maar het kon ook gewoon bij mij aan huis. Net zo makkelijk. Vandaag moet ik om 11 uur beginnen, dus kan het er mooi nog net voor. Ik plaats een stoel op mijn kleine terrasje bij de ingang en zet mij neder. Het is zowat windstil, dus mijn haren worden niet gelijk het restaurantje, op 3 meter afstand van mijn appartement, ingeblazen. Op dat soort toevoegingen zit dit tamelijk culinair Belgisch/Frans etablissement niet te wachten, schat ik. Hoewel ….. dat heeft zeker niemand op de kaart staan, Tinus’ haar. Een beetje onwennig begint M te knippen. Zeker nadat ik ze verteld heb dat ik al 25 jaar bij dezelfde kapper kom (huh, heb ik van die chronische dingen?) en op welke dingen ze moet letten, zoals het zoveel mogelijk bedekt laten van mijn littekens. Dat laatste lukt nooit helemaal, want ze zijn eigenlijk altijd wel wat zichtbaar, en die grote open plek precies op mijn kruin, tja…. die valt al jaren niet meer weg te werken. Maar dat is meer een ‘verjaarteken’ , meer een levensteken dat met het verstrijken van de jaren steeds groter wordt, en uiteindelijk dermate proporties aanneemt dat ie als zodanig niet meer herkenbaar is. Grappig, iets dat zó groot wordt dat ie zijn onderscheidbare zelf opheft. Anyway, nu ik dit schrijf bedenk ik opeens dat M blijkbaar zo discreet is dat ze niet eens vraagt waar die littekens eigenlijk vandaag komen. Voorzichtig begint ze te knippen, vooral bedacht op het niet te rigoureus verwijderen van de uitdunnende haarbos. Zoals het bij een kapper betaamt, wordt er volop gekletst en na schijnbaar weinige minuten - schijnbaar, omdat het zo lijkt - vraagt ze of ik eens in de spiegel wil gaan kijken om te zien of het zo voldoende is. De kappercape, kapcape, kapper’s poncho of hoe zo’n ding ook mag heten, wordt omzichtig van me afgehaald om mijn gesneuvelde haren niet alsnog bij Chez Madeleine op de menukaart te doen belanden. “Er mag nog wel wat af”, zeg ik, nadat ik mijn weerspiegeling in de doucheruimte aan een inspectie heb onderworpen. “Een centimetertje?”, vraagt M en ze geeft met duim en wijsvinger aan hoeveel dat dan ongeveer gaat worden. Lijkt me goed en dus wordt de schaar er weer ingezet. Zo rond 10.20 u is de sessie ten einde en dus tijd voor een bakkie koffie, of water. “Heb je daar nog tijd voor dan?”, vraagt mijn kapster. Ik moet inderdaad om 11 uur op mijn werk zijn, maar dat maakt dat ik nog zeker 20 minuten te spenderen heb. Als ik enthousiast over mijn werk begin, omdat ze daar naar vraagt, zijn binnen no time de 20 minuten om en moet ik me bijna nog haasten om op tijd te zijn. Nou is haasten niet Bonairiaans, dus …. dit moet je effe met een korrel zout nemen. “Zegt het voort”, zegt ze, duidend op het feit dat ze ook als kapster inzetbaar is en dus ook wel wat werk in die richting kan gebruiken. Alrighty, wil ik uiteraard wel doen en ieder gaat, na betaling van een zeer acceptabel bedrag, zijns weegs. Als het achteraf alsnog niet goed bevalt en het toch nog iets korter moet, mag ik altijd bellen/appen /mailen, zegt ze. Bij zo’n eerste keer zit blijkbaar een eventuele correctie in het pakket.
De borrel op vrijdag de 13e van TMI bij Spice gaat aan mij voorbij. Dat wil zeggen, ik ga na het werk om half acht wel naar Spice, en daar is het normaal druk. Achter een openlucht ‘draaitafel/mixer’, met aan weerszijden gestapelde boxen staat een DJ zijn repertoire op vijf, zes meter van de bar af de ether in te gooien. Ik loop een rondje, kijk of ik bekenden zie (niet dus), zie ook S van TMI niet en bestel een Amstel Bright. Effe afwachten. Als ik op driekwart van mijn biertje nog niet echt in de stemming kom en ik ook eigenlijk geen zin heb om hier de hele avond schreeuwend over de muziek heen met vooralsnog onbekenden (of zelfs met bekenden, for that matter) te gaan staan converseren, nok ik af. Ik stuur nog wel een appje naar S en vraag waar ze met de TMI-club staat, maar het antwoord daarop lees ik pas als ik al weer weg ben. Bleek dat ze tussen de bar en mister DJ stonden. Niks gemist dus. Omdat ik nog wel wil eten en ik van collega M hoorde dat Bonanza wel een goeie Chinees is - what’s in a name, ha - rij ik daar naar toe en bestel, na de afhaalkaart bestudeerd te hebben een beef chop chai (tjap tjoi dus). Ik ben wel toe aan wat groenten en heb dit sowieso altijd al een van mijn favoriete Chinese gerechten gevonden. De Chinees achter de balie straalt van absolute onverschilligheid. En ik moet wel lachen als blijkbaar een bekende aan het buiten-afhaalloket om een bepaalde whiskey vraagt. Er wordt onderhandeld over het merk, zo lijkt het althans, en de onduidelijkheid van wat het nou precies moet zijn en of het met (veel) ijs moet, ergert de Chinees zichtbaar. Niet bepaald een manier om een klant te benaderen, maar blijkbaar kennen ze elkaar en wordt het geaccepteerd, want de besteller wacht geduldig op zijn drank. Dan verschijnt een vrouw (mogelijk de echtgenote van de Chinees) ineens vanuit de keuken achter de balie, pakt de fles whiskey uit zijn handen en handelt de zaak verder af. Fantastisch tafereel! De Chinees laat het allemaal gebeuren, vervalt in zijn onverschilligheidmodus en schenkt nog maar eens een beker rosé-achtige vloeistof in voor mijn buurman, die blijkbaar ook al een tijdje aan de bar hangt en met een handbeweging aangeeft dat ie wel een refill kan gebruiken. Wie moet er hier nog naar de film …… ?!
Eigenlijk zou deze avond T mee naar de TMI-gathering bij Spice gegaan zijn, maar die moest werken tot 23 uur en had de dag erop weer vroege dienst. Geen geweldige combinatie. Gisteravond was ze, na mijn les Papiamento, bij me op de koffie (of in haar geval thee) geweest. Ik haalde haar bij haar nieuwe onderkomen op, nadat ik mijn Belgische collega thuis had afgezet. Zoals eerder gemeld wonen zij nu in hetzelfde appartementencomplex; de een op 4a de ander op 4c. Ertussen woont volgens mij het echtpaar dat ik een maandje geleden tegenkwam bij P&O en T schijnt er al goed contact mee te hebben, vertelt ze me als we binnen in mijn zithoek aan de warme drankjes zitten. We kletsen over ons werk, de contacten met thuis, hoe we hier zo beland en hoe anders onze achtergronden zijn. Dat laatste rechtvaardigt ook meteen het verschil in hoe we de dingen hier ervaren. Zij heeft sinds haar trouwen (ergens in de 20) eigenlijk nooit alleen gewoond en dus altijd man en kind om zich heen gehad. Feitelijk sindsdien nooit een nachtje alleen geweest, want echtgenoot en/of kind waren altijd wel in de buurt. Ik heb natuurlijk een geschiedenis van een intermitterend vrijgezellenbestaan, met periodes van samenwonen en alleen zijn. Dat verschil maakt dat het voor T nu een erg veel grotere overgang is dan voor mij om hier alleen naar toe te komen - in haar geval voor 2 maanden - en alles alleen te moeten aanpakken. Niet dat ze geen switches gewend is, want ze werkt in Nederland ook op verschillende locaties, maar het überhaupt al alleen op een hotelkamer of appartement vertoeven is iets wat zij niet kent. Ik ben dat gewend of kén het op zijn minst. Ook het alleen zijn op zich is iets wat ik makkelijk kan ‘handelen’, als ook dingen zelf uitvogelen. Niet dat dat laatste T niet goed afgaat, maar het is meer dat ze gewend is aan een bepaalde rolverdeling, en …. die is er nu even niet. Alles komt op haarzelf neer. We komen tot de conclusie dat dat wel een goeie ervaring is, er achterkomen dat je dat wel trekt. Natuurlijk heeft ook zij dagelijks contact met manlief en andere familie via Skype en andere media, maar uiteindelijk moet je het hier toch zelf zien te rooien. Het grappige is dat zij, juist omdat het alleen zijn niet ‘eigen’ is, snel contact zoekt en krijgt met anderen, terwijl ik dat juist bijna niet doe. Dat vindt ze gek, want zo kom ik niet over als ik daar zo losjes en gemakkelijk zit te praten. Dat begrijp ik wel, maar toch is er dan op de een of andere manier al een contact gelegd. En dat initiatief is vaak van de andere kant of door omstandigheden zo ontstaan. Zij zelf is daar een mooi voorbeeld van, want ons contact is min of meer afgedwongen door TMI, die mij gevraagd heeft haar op te halen op het vliegveld. Ook een contact onderhouden gaat me in vreemde contreien wat slechter af in eerste instantie. K, de dame die míj destijds van het vliegveld haalde heb ikzelf nooit meer geappt of gebeld en als we elkaar in het ziekenhuis tegenkomen kan er nog net een bon dia af. Typical, niet dan!
Ik begon dit relaas met zaterdag 14 maart, waar ik melding maak van het wel erg rustige tafereel op de afdeling. Maar, zoals gemeld, kon ik daardoor wel tijd besteden aan wat denk- en schrijfwerk. Als de collega’s van de 2e shift om 11 uur binnenkomen en we de switch van de ochtend - en middagploeg voor 80 % achter de rug hebben, mogen we blijkbaar opstappen van de collega’s. Dat betekent dat we rond 13 uur van het weekend kunnen gaan genieten, wat ik wel prettig vind, aangezien ik alleen maar de zondag vrij ben en maandagmorgen weer om 7 uur present moet zijn. Met D had ik afgesproken na het werk haar mountainbike uit te proberen, die ik voor $ 200 (incl. pomp en zwaar slot) kan overnemen en die ze, indien in ongeveer dezelfde staat, in juli weer voor $ 125 zal terugkopen als ze hier weer een maandje op vakantie komt. Ik heb de fiets al wel gezien, maar er nog niet zelf op gereden, dus ik wil hem wel eerst uitproberen alvorens ik tot de ‘lease’ overga. Maar …. ze ligt nog in het zwembad bij Hillside en dus wordt het toch de oorspronkelijke tijd van half vier. Prima de luxo. Heb ik mooi de tijd om in deze Antilliaanse hitte een veeg- en dweilactie in mijn appartement uit te voeren, nadat ik bij The Super Store (een soort Cranenbroeck voor de kenners) een $ 3,75 veger gekocht heb, en een $2,99 handdoek. Die laatste wil ik als dweil gaan gebruiken, omdat ik die niet zo gauw in de winkel zie liggen, maar thuis besluit ik om daarvoor toch maar een oude handdoek van mezelf te nemen. Als een heuse huisvrouw stort ik mij op het cleanen van de tegelvloer, die ik eerst met de veger van stof en los vuil ontdoe, waarna ik de handdoek doop in in water opgelost waspoeder bij gebrek aan allesreiniger o.i.d. Volgende keer ook maar meteen meenemen uit THE SUPER STORE. Omdat ik het volgens mijn norm doe, kost deze actie best veel tijd en heb ik geen zin meer om ook de annex slaapkamer met aparte doucheruimte eenzelfde wasbeurt te geven. Die bewaar ik voor een ander moment van opkomende poetswoede. Enigszins bezweet kijk ik op de app die meldt ‘ik ben thuis’. Mooi, goeie timing.
D verwacht een vriendin met wie ze de komende week een 7-daagse cruise gaat maken in de Caribië; vertrek vanaf Curaçao. Na die cruise gaat ze een of twee dagen later alweer richting Nederland en daarom is ze haar toko al wat aan het opruimen. Vanavond haalt ze haar vriendin op het vliegveld op. Ze heeft een extra matras geregeld bij J, want haar reisgenote vertoeft de komende dagen effe bij haar. Of ik effe dat matras mee naar boven kan sjouwen… ja, dat kan ik wel, voor een kou biertje doe ik veel ;-), zeker na mijn reeds eerder gedane arbeid in mijn eigen toko. Als het matras ligt en de lakens er netjes overheen getrokken zijn, stap ik op de mountainbike, waarvan ik eerst de banden wat oppomp. De fietspomp ken ik, de fiets trouwens ook, want ik heb me eerder eens van mijn beste mannelijke kant laten zien toen ze vroeg of ik die banden voor haar kon oppompen, want ze wist niet hoe die pomp op die ventieltjes werkte. Ik eigenlijk ook niet, en ook nu moet ik tijdens het pompen het ventielstuk op het ventiel blijven drukken, wil de lucht er niet langs gaan. Het moet eigenlijk te fixeren zijn volgens mij, maar ik krijg het ook nu weer niet voor elkaar. Wel is het zo’n goeie pomp dat ik met 1 hand / arm kan pompen, terwijl ik met de andere het ventielstuk aandruk. Ik rij een paar rondjes, schakel wat - nou ja, geen professioneel spul natuurlijk - en zet mijn zadel wat hoger. Rijdt wel lekker. Ga ik het wel mee redden tot juli. Als ik de trap van het appartement terug oploop is D. nog steeds wat aan het rommelen. Ondertussen moet ze wel wat gaan opschieten, want ze moet haar vriendin binnenkort op het vliegveld ophalen en het zou prettig zijn als ze vooraf ook gedoucht heeft (inderdaad). Ik probeer zelf mijn mountainbike in mijn C5 te proppen, maar omdat de achterbank slechts voor de helft naar beneden geklapt kan worden, krijg ik dat ding niet zelfstandig goed gepositioneerd. Dus D. maar effe halen om hem goed te leggen. Nadat dat met zijn tweeën in 10 seconden gebeurd is, wens ik ze alvast een mooie cruise. “We zien elkaar nog wel, voordat ik terug naar Nederland vlieg”, zegt ze. Ze wil nog een soort afscheidje nét voor vertrek op Donkey Beach regelen op de 26e. Ze zal nog wel een appje sturen. Komt goed.
Het is zondag 15 maart en ik had me eerder al voorgenomen nu eindelijk eens een keer naar Klein Bonaire te gaan. Met de stroom meedrijven en zo een groot gedeelte van het koraal met zijn zeeleven zien, dat lijkt me wel wat.
Onverwacht was een sms’je dat ik naar R, mijn vorige buurman, had gestuurd zowaar aangekomen. Alle vorige sms’jes waren steeds ‘pending’ en werden uiteindelijk niet verstuurd. Geen idee waarom niet, want ik kan altijd wel gewoon bellen (ben er ondertussen achter; als je een smiley erbij doet, leest ie dat als een plaatje en dus wordt het een MMS, en dat verstuurt ie niet). Ik zag R gisteren toen ik de mountainbike ophaalde bij D. “O ja, je had een berichtje gestuurd, hè!”, zei hij, toen hij me zag. Yeah, helemaal goed jongen. Te duur om iets terug te sturen of zo, dacht ik?! Maar goed…. no worries…. we spreken ter plekke af dat hij meegaat, maar dan pas rond 12 uur, want hij moet tot 01.00 uur ’s nacht werken. Shit, dat maakt dat ik B moet appen, want daar had ik eerder al mee afgesproken dat we juist om 10 uur zouden gaan. Haar huid reageert nogal fel op de zon en dus is midden op de dag eigenlijk geen goeie optie. Aan de andere kant, als we om 10 uur gaan zijn we zeker niet om 12 uur terug dus…. what’s the worry? Het is overigens tamelijk bewolkt en dat blijft het ook, dus met afdoende bedekking moet het geen probleem zijn de er tussendoor schietende zon het hoofd te bieden. Ik had met B afgesproken dat we elkaar rond 9 uur zouden laten weten of het allemaal wel of niet doorgaat. Appen lukt niet, omdat internet er al sinds zaterdagavond uitligt. Daar baal ik wel van. Alles bij elkaar laat ik D (Yacht Club Ap.) dit weekend een keer of 3-4 weten dat het verrekte onhandig is zo, zonder internet. “Ooo, dan moet ik de router effe laten resetten”. “Dat laat ik de jongens zo snel mogelijk doen”, zegt ze, als ik er voor de eerste keer over bel. ’s Avonds is er nog geen verbinding, zondag geeft ie ook geen sjoege en maandagmorgen kan ik nog steeds niet online. Alvorens ik maandag naar het werk ga, maak ik een appje aan om mijn ongenoegen nogmaals te uiten, en meteen te vragen om extra bedtextiel (na anderhalve week zweten en van rechts naar links verplaatst te zijn in mijn lits-jumeaux bedje, wil ik wel wat schoon spul). Als ik op het werk arriveer, gaat dat berichtje tenminste linea recta op het netwerk van den baos richting “We zullen het zo snel mogelijk regelen”. Als ik maandagmiddag thuis kom heb ik én internet én schoon beddengoed. Goed geregeld.
Maar …………. het is nog steeds pas zondag en ik haal B op in de Kaya Italia. Ze zit aan de les Papiamento, maar is zo eerlijk om eraan toe te voegen dat dat pas de laatste 10 minuten is. Ikzelf ben al helemaal niet bezig met (het overigens niet opgegeven, maar wel noodzakelijke) huiswerk van de lessen die we sinds 9 maart op maandag en donderdagavond volgen. Terwijl B d’r boeltje bij elkaar schraapt, loop ik snel even naar het zwembad, waar ik T met buurvrouw J zie praten. Juist als ik via het trapje richting zwembad loop, is T net weg om koffie te gaan zetten en loopt J al pratend tegen haar tablet mij tegemoet, op weg naar háár appartement, alwaar ze haar conversatie met de kids binnen wil voortzetten. Tja, … daar gaat mijn contactmoment en dus loop ik maar weer terug naar B, die net klaar is met haar rugzakje.
We rijden ook maar effe langs R, die, als ie tenminste thuis is, natuurlijk mee kan rijden. Hij blijkt echter niet aanwezig en dus rijden we naar de playa (stad, centrum, en dus niet strand in deze context). Ik parkeer mijn kar net iets voorbij Karel’s in een klein zijstraatje tussen de boulevard en het verlengde van de Kaya Grandi - dé winkelstraat van Kralendijk - en ik vraag aan B als we de auto uitlopen of ze weet waar de Kaya Bonaire eigenlijk is hier. “Geen flauw idee”, zegt ze met haar typisch Belgisch accent. Ik laat ze omkijken en daar prijkt het straatnaambordje. “Haha, gèij zeìjt zééker de plezaantste thùisz?”
Als we Karel’s naderen zegt ze dat ze eigenlijk nog een snorkelset wil kopen, maar het is bijna tien voor twaalf, dus dat gaat ‘m niet meer worden. Ik zie R al bij de ‘Good Return’ staan, de watertaxi die ons op en neer gaat varen. We lopen er naar toe en R en B maken kennis. “Kom jij uit België?”, vraagt ie een beetje onnozel, als ie haar eerste klanken heeft gehoord. Daar hoef je inderdaad geen culturele antropologie voor gestudeerd te hebben. “Ja”, lacht B,”en ik krijg het op het werk ook voor elkaar om alles 3 keer te moeten herhalen.” Dat is soms inderdaad waar, en dan spreekt ze nog niet eens d’r echt Leuven’s accent, want dat zou pas echt Koreaans worden voor alle aanwezigen. Later op de dag worden we daar nog eens komisch mee geconfronteerd als zowel R als ik denken dat ze het over een soort bustenhouder heeft, wat we absoluut niet in de context kunnen plaatsen. Ze heeft het namelijk over een búústi-kèt. Als dat even later een busticket blijkt te zijn, kom ik niet meer bij van het lachen; een buus ti ket, ha ;-). Wij mannen hadden er al een heel ander plaatje bij.
R heeft geluk, want omdat hij bij Karel’s werkt - de bar, waarvandaan de watertaxi vertrekt -hoeft hij niet de $20 oversteekkosten te betalen en is ook de huur van de snorkelset gratis. Voor B is dat een ander verhaal, en zij betaalt dus de volle mep plus $ 5 voor het snorkelsetje. Ik heb mijn snorkelspullen meegenomen en dus betaal ik alleen het retourtje. Ik vraag de schipper of we onze spullen op de ene plek van Klein Bonaire kunnen droppen, dan verder varen, vervolgens verderop afgezet worden en dan op de stroom terug kunnen snorkelen naar onze spullen. Nee, vandaag gaat dat nou net niet, omdat er cruiseschepen liggen. Huh? Ja, hij wil de mogelijk onervaren snorkelaars van deze schepen, die ook even deze oversteek meemaken, niet aan het risico blootstellen dat ze de toch wel 30 tot 45 minuten snorkeldrift over het koraal niet volhouden. Dat kan voor henzelf gevaarlijk en ongezond zijn, als ook voor het koraal, als ze door vermoeidheid o.i.d. erop gaan staan en zichzelf én het koraal beschadigen. Oké, erg spijtig, want het was mij nu juist om deze snorkeldrift te doen. Maar ik laat mijn dag er niet door bederven en bedenk dat ik er vast nóg een keer ga komen.
De overtocht duurt niet lang en onderweg krijgen we van een goed Engels sprekende Nederlandse dame uitleg over waar we op moeten letten bij het koraal, waar we tussen het koraal vanaf het strand gezien naar de buitenzijde van het koraal kunnen zwemmen, op welke tijden we allemaal terug kunnen, dat we wel met dezelfde watertaxi terug moeten om achteraf te kunnen garanderen dat iedereen daadwerkelijk terug is en dat we dan ons ticket – nee, niet het búústi-kèt, maar het watertaxi-ticket - moeten tonen als we weer aan boord klimmen. De ploeg aan boord luistert aandachtig naar de overigens prettige, maar door de geluidsinstallatie bootmotoroverstijgende stem van de ons informerende dame. We worden op een mooi zandstrandje gedropt, een die verder op heel Bonaire zelf niet te vinden is. Het eiland zelf is vlak en veel meer begroeid dan ik had verwacht. We installeren onze spullen dicht tegen de bosschages aan het eind van het strandje en lopen daarna naar de plek die de dame ons gewezen heeft toen we er voorbijvoeren. Daar, bij die opeengestapelde stenen, kunnen we door een opening in het koraal naar de buitenkant van het rif zwemmen. Dan rustig met de stroom mee terug naar het strandje en genieten van het koraal en de aanwezige visjes. Het is wederom een mooi tafereel en ik vind het koraal mooier en afwisselender dan hetgeen ik tot nu toe gezien heb op Bonaire zelf. B heeft moeite met haar masker. Dat maakt steeds water, waardoor ze niet echt veel kan zien en ze het masker steeds moet ontwateren en herplaatsen. Het masker past gewoon niet goed op haar smalle gezicht en haar halflange haren krijgt ze ook niet makkelijk onder het masker vandaan. Op een gegeven moment wisselt R masker en snorkel met haar en gaat het beter. Toch heeft ze het idee dat ze de halve Caribische Golf al watertrappelend heeft ingeslikt, zegt ze, als we weer bij het strandje aan land komen. We leggen ons neder op de zanderige badlakens. De stevige bries zorgt regelmatig voor een zandstraalgevoel. Ik heb me goed voorbereid en heb een zelfgemaakt koelboxje meegenomen met 3 blikjes cola, nootjes en mandarijntjes. Ook B heeft wat pakjes sap bij zich, maar R is volledig onvoorbereid aan deze onderneming begonnen. Hij accepteert gretig het koele vocht en de eiwit- en vetrijke zoute gepelde aardnoten en profiteert dus van de opvoedeffecten van een Belgisch en Nederlands Moeke.
R gaat een uur eerder met de watertaxi terug, want hij heeft het wel gezien, weet dat ie voortaan dus voor niks mee naar de overkant kan en moet om vijf uur weer werken. B en ik blijven nog een uurtje, lopen een eindje langs de waterkant de tegenovergestelde richting op als waar we gesnorkeld hebben en komen onderweg een fotograaf met zijn model tegen, die op de rand van de branding (of is dat dubbelop; is branding per definitie al op de rand van water en land?) wat fotogenieke kiekjes proberen te maken. Ondanks hun professioneel aandoende uitrusting komt het op mij wat amateuristisch over. Maar ….. dat zegt niks over het resultaat natuurlijk. B probeert ook wat ‘plaotjes te trekken‘, maar het felle licht beperkt ernstig het zicht op het cameradisplay. We zullen achteraf moeten zien wat ervan geworden is. Als we teruglopen, hebben we nog net genoeg tijd om een frisse duik in het water te nemen, alvorens de watertaxi zich voor onze terugtocht meldt. Bepakt met mijn grote AH-tas, die tegenwoordig standaard uitrusting is als ik ga snorkelen, klim ik aan boord van de ‘Good Return’, wat in elk geval hoopvol klinkt.
Y - onze Bonairiaanse lerares Papiamento, van wie we op maandag en donderdag van half zes tot zeven les krijgen - moet steeds lachen als ik blijkbaar met tamelijk vragende blik haar zit aan te kijken als ze weer eens iets in Papiamentu zegt en verwacht dat wij het dan begrijpen. Ik vrees het ergste en heb visioenen van mijn lessen Frans op de middelbare school. Ik snapte er toen gemiddeld ook geen ene reet van en de geschiedenis lijkt zich enigszins te herhalen. Gelukkig zijn de lessen en de lerares leuker….. en de druk minder.
Adres huidige toko:
Yacht Club Apartments
Apartment 8
54 Kaya Gob. N. Debrot
Kralendijk, Bonaire
Caribisch Nederland
Naast het gewone werk probeer ik de shuntzorg wat mee (verder) op poten te zetten. Dat betekent in eerste instantie veel overleg met B en in tweede instantie, en daar ben ik nu aanbeland, het uitschrijven van protocollen en werkinstructies. Die moeten ter goedkeuring natuurlijk weer voorgelegd worden aan de Vascular Access werkgroep (in normaal Nederlands; de werkgroep vaattoegang) alvorens deze geïmplementeerd kunnen worden. Een speciale protocollencommissie moet vervolgens de opzet /lay-out goedkeuren voordat het protocol/de werkinstructie daadwerkelijk in het elektronische protocollenprogramma opgenomen wordt.
Op dagen als vandaag kan ik tussendoor aan dat soort dingen werken, maar ik word er ook letterlijk voor uitgepland. Zo waren vorige week maandag en dinsdag VA (vascular access)-dagen voor mij. Ik had de afgelopen tijd al een lijstje gemaakt, waarin ik beschreven heb welke zaken toegangszorg gerelateerd zijn. Hiervan heb ik de huidige stand van zaken beschreven en hoe e.e.a. op dit moment op de dialyse in FM geregeld is. Deze items heb ik vorige week maandag met B besproken. Daarbij hebben we tevens bekeken naar welke gewenste situatie we willen en wat daar dan voor nodig is. Vervolgens hebben we die items (een stuk of 12) onderling verdeeld, en nu is het dus aan mij om mijn items verder uit te werken. Best een berg werk, wat de nodige concentratie vraagt. Daarom is het wel handig om hiervoor van de afdeling weg te zijn, of op zijn minst redelijk rustig alleen te zitten. Dat laatste kon vandaag (nog steeds zaterdag dus), omdat ik achter de pc van de secretaresse kon werken, terwijl mijn collega’s de patiënten op de unit in de gaten hielden. Maar afgelopen week was er geen pc vrij (ook niet op andere locaties) toen ik eigenlijk – net als vandaag – kans zag om hieraan te werken.
Op 1 maart, zondag en ondertussen al weer 2 weken geleden, ben ik samen met mijn Belgische collega B en duikinstructeur Ml weer een duikje gaan wagen. Na acclimatisering van een minuutje of 10 ging het wel weer redelijk goed. Het is nog zeker geen routinedingetje voor mij en dus heb ik steeds weer een aantal minuten nodig om me weer wat zekerder te voelen. Maar M was heel accuraat in zijn uitleg en instructies en dat bevordert wel mijn zekerheidsniveau; althans, je krijgt in elk geval de indruk dat de persoon in kwestie weet waar ie over praat en dat ie de zaken serieus neemt. Niet dat anderen dat niet zouden doen, maar …. ik had nu met hem te maken, dus…
Het was een mooie duik, rechtstreeks vanaf de oever voor de duikschool zelf. Murenen (rare beesten) gezien en ook werden we op een paar kleinere schepsels gewezen; in mijn beleving een soort onderwaterspinnen of ook wel garnaalachtigen. Het blijft elke keer weer een bijzondere ervaring, onder water. Ondanks dat ik me dus nog steeds niet super relaxt voel vóór het moment dat ik ga duiken, eenmaal onder water is het elke keer toch weer dusdanig interessant en wonderlijk dat je door de afleiding vanzelf ontspannen raakt. K, de arts-assistent die in het begin heel kort mijn buurvrouw in de Kaya Gresia was, wil binnenkort de ‘advanced’ duikcursus gaan doen en ik ben met haar in ‘onderhandeling’ om dat eventueel samen te doen (met mogelijk nog 2 anderen, omdat de groep maximaal uit 4 personen bestaat). We’ll see what happens.
Dinsdag 3 maart was een enerverende dag voor T (ik schat een beetje mijn leeftijd?), een dame die de SEH (spoedeisende hulp) voor 2 maanden op Bonaire komt versterken, en die op de dag dat ze arriveert - net als ik 2 maanden geleden - al erg veel uurtjes ‘awake’ is. De dag erop moet ze meteen met een vroege dienst beginnen. Tjoe, best heftig. Op verzoek van TMI haal ik haar op het vliegveld op, maar E van FM is ook aanwezig en dus heeft ze een dubbel onthaal. Aangezien ik tamelijk vroeg ben, kom ik H tegen - een vriendin van mijn buurvrouw D - die haar schoonzus komt ophalen. Ook D arriveert even later die, net als nog een paar andere vriendinnen, heeft afgesproken J's schoonzus gezamenlijk te onthalen. Het is wel een gezellige ploeg altogether, en geinig ook dat ze dat zo allemaal doen voor H (en haar schoonzus). Ik ken een aantal van deze club via een happy hour en ben nu uitgenodigd om de zondag erop op een strand-BBQ aanwezig te zijn ter ere van het verblijf van de arriverende schoonzus, die dan 2 dagen daarna alweer vertrekt. Ze blijft maar een weekje.
Als het vliegtuig landt - wat niet te missen is - verkassen we met de hele groep naar het hek, waarachter we het vliegtuig zien inparkeren en uiteindelijk de reizigers zien uitstappen. We lopen terug naar de arrival hall en nu zie ik E pas die, net als ik, uiteraard voor T is gekomen. Hij zal haar naar Divi hotel begeleiden . Als na een tijdje T inderdaad de hoek om komt en 2 bordjes met haar naam ziet (ook ik had op een stuk karton haar naam geschreven) reageert ze enthousiast op dit schijnbaar onverwachte ontvangstcomité. Ik heb een koel blikje cola voor haar meegenomen, want ik herinnerde me dat ikzelf na die vlucht aardig dorstig uit het vliegtuig stapte, na die tussenstop op Aruba. Goeie zet, want ze accepteerde het gretig, hoewel ze het pas opende toen we eenmaal in de hotelkamer waren. Blijkbaar was de rit in E’s auto niet rustig genoeg om reeds van het koele vocht te genieten. E zet haar bij Divi hotel af als vertegenwoordiger van FM en ik rij er in mijn eigen vehikel naar toe. Ik arriveer net iets voor T en E. E regelt de formaliteiten en vertrekt dan naar huis (Rincon, daar moet ie naar toe, zegt ie).
Ik loop met T mee naar haar kamer om haar e.e.a. te vertellen over waar ze eigenlijk is en om ze niet meteen het gevoel te geven dat ze helemaal alleen aan haar lot wordt overgelaten. Ik vond het 2 maanden ervoor ook erg prettig dat er even iemand was die me opving en de basics vertelde. Dat heeft TMI wel goed geregeld, vind ik. Aangezien T morgenvroeg meteen met een vroege dienst moet starten, spreek ik af dat ik haar wel kom ophalen. Ik moet ook om 7 uur beginnen. Dat is wel lekker relaxt, want daarmee heeft ze niet de stress dat allemaal nu nog te moeten uitzoeken. Natuurlijk heb ik uitgelegd waar het ziekenhuis staat, maar in een vreemde plaats in het donker aankomen, geen idee hebben van waar je zit en dan op de kaart uitgelegd krijgen waar je morgenvroeg naar toe moet lopen (want nog geen vervoer uiteraard) is nou niet echt iets waar je als nieuweling op zit te wachten, ook al is het in principe nog zo simpel. Het is waarschijnlijk al over tienen als ik vertrek. Dat maakt dat ze na deze lange reis nog een uurtje of 6-7 te pitten heeft.
Om half zeven draai ik het rotondetje voor de receptie van Divi op en pik T, die al ‘fris en monter’ aan komt lopen, op. We rijden naar FM en onderweg leg ik de erg simpele weg naar het ziekenhuis uit. Het is allemaal maar een paar straten, maar je moet het uiteraard wel weten, wil je weten waar je moet zijn. Ik ben voor mijn doen erg vroeg, want met de auto duurt die rit slechts 5 minuten. Ik loop met T mee naar de SEH en drop haar bij haar nieuwe collega’s. ’s Middags na het werk rijdt ze mee terug en toon ik haar waar de verschillende supermarkten zitten. De tijd dat ze in Divi hotel zit zal ze nog niet veel spullen kwijt kunnen, want je kunt er niet koken en het koelkastje is erg klein. Maar voor wat brood en beleg is het wel handig. De week erop verhuist ze naar het appartementencomplexje, waar mijn collega B morgen (ik schrijf dit 15-03) juist weer vandaan gaat.
Het is vrijdag 6 maart; grote verhuisdag. Rond 8 uur sta ik op, zet mijn routinematige bak koffie, druk de ‘on-knop’ van de laptop in, check mijn smartphone op app’jes, zet mijn radio aan (Mega Hit FM) en nestel mij achter de laptop. Eerst effe mail bekijken én uiteraard mijn Beter-Spellenopgaven (Ned. en Engels) maken. Dat is trouwens zo’n typisch Beter-Spellenopgave; hoe schrijf je Beter-Spellenopgave? Wat ik ervan geleerd heb dus zo, maar ik schat in dat Beter-Spellen-opgave ook goed is (Soes?).Gelukkig scoor ik tot op heden nog steeds hoger dan de ‘gemiddelde Nederlander’ op mijn 3F niveau, zie ik in de grafiek van het scoreverloop. Desondanks krampt mijn maag wel eens samen als ik in plaats van de 4 slechts 2 opgaven goed heb. Dat is echter grote uitzondering, dus…. ik kan daar mee leven, én desondanks scoor ik dus nog steeds boven het gemiddelde, ha!
Ik ga rustig aan de gang met het inpakken van mijn spullen. Een klein gedeelte had ik al eerder in handige niet al te grote kartonnen dozen van de bibags, NaCl-zakken en bloedlijnen ingepakt, die ik van het werk meegenomen had. Regelmatig worden die dingen door collega’s meegenomen voor hergebruik. Via Whatsapp laat ik een collega het beeld van mijn steeds voller wordende kamer zien. Ondanks het feit dat ik toch echt maar met een reistas, een reiskoffertje en een laptoptas hier gekomen ben, heb ik blijkbaar een halve kamer aan dozen nodig om alles nu vervoerd te krijgen. Hoeveel dat je kunt verzamelen in 2 maandjes tijd?!
Ik parkeer mijn auto aan de andere kant van mijn appartement, omdat dat ietsjes dichterbij is en het een wat gemakkelijkere loop is. Ik zet het hek open, evenals de achterklep van mijn ondertussen oude vertrouwde Citroentje C5. Je gaat je zowaar bijna hechten aan die oude bak. Het is iets na tienen schat ik, maar al pretty f…. hot. Vanwege al die kleine doosjes moet ik tig keer mijn trap op en neer naar mijn auto lopen, wat de transpiratieporiën redelijk ver openzet. Sauna inclusief, hier! Mijn C5’je is zo goed als afgeladen als ik na een tijdje klaar ben met mijn hoog-laag-acties. Ik had D, de beheerster van Yacht Club Apartments waar ik de komende 4 maanden ga vertoeven, eerder geappt over hoe laat ik terecht kon. Vanaf 9 uur, was het antwoord. Nou……, zal wel ietsjes later worden, liet ik weten. Ik sluit mijn roze toko aan de Kaya Gresia 3c met een licht gevoel van verlatingsangst, nou ja…. meer met een soort van wel erg snel opgelopen nostalgie, af en rij via de Kaya Italia noordwaarts. Tien, vijftien minuten later parkeer ik mijn toettoet aan de zij-ingang (moet volgens de spellingscontrole aan elkaar, maar ik ben hier effe burgerlijk ongehoorzaam!) van Yacht Club Apartments en loop de receptie binnen. De twee blanke heren zijn blijkbaar dusdanig met elkaar in discussie dat mijn binnenkomst ze op geen enkele manier lijkt te storen. Sterker nog, ik krijg de neiging om nogmaals binnen te lopen, want het lijkt erop dat mijn fysieke verschijning ze überhaupt is ontgaan. De jongere van het stel suggereert dat iets op een bepaalde manier administratief afgehandeld moet worden, wat de oudere ontkent. Ineens lijk ik op te vallen en krijg ik de mededeling dat ik zo geholpen word . Dat zou fijn zijn. Als het na een minuutje zover is, blijkt de jongere niet van mijn komst op de hoogte te zijn. Maakt niet uit. Ik verzeker hem dat ik met D afgesproken heb vandaag appartement 8 te betrekken. Hij gelooft mij op mijn woord, regelt de sleutels en laat mij het appartement binnen. Ik zeg dat ik toch nog langs D moet om de huur en borg te betalen. Hij vindt het allang goed. Het omgekeerde tafereel van een uurtje geleden vindt plaats en mijn nieuwe onderkomen wordt gaandeweg gevuld met tassen en dozen. Het leeghalen hiervan zorgt meteen voor het verkrijgen van min of meer vaste bestemmingen van de betreffende spullen. Ik heb er meteen een goed gevoel bij en de nostalgische sensatie van een uur geleden maakt alweer plaats voor een ‘thuis’-gevoel op een volledig nieuwe stek.
Na installering wordt het tijd om de financiële kant van de zaak te regelen en dus rij ik naar D, van wie het grote appartement aan de waterkant, slechts 2 minuten van het appartementencomplex waar ik zit, gelegen is. Ik had eerder bekeken of ik de huur periodiek kon overmaken, maar dat bleek zo’n € 10 per overboeking te gaan kosten. Dat vond ik dan ook weer overdreven, net als de $ 45 , die de overmakende partij hier in Bonaire van mijn salaris schijnt in te houden als ze het overmaken op mijn rekening in Nederland. Daar ben ik ook al tig keer voor bij P&O geweest. Niet dat P&O daar iets aan kan doen, maar het feit dat ik nog steeds geen stickertje in mijn paspoort heb - werkvergunning o.i.d. - vanwege geëmmer bij de IND (wat P&O voor mij zou regelen), maakt dat ik nog steeds geen lokale rekening kan openen. Gevolg; mijn salaris móet wel overgemaakt worden naar Nederland, maar dat kost me dus € 7 transferkosten voor mijn eigen bank en blijkbaar die $ 45 voor de bank alhier. Puur weggegooid geld natuurlijk. Anyway, ik had D gevraagd of ik mijn huur ook gewoon via pinbetaling kon voldoen. Natuurlijk…. no problem. Mooi, scheelt weer onnodig veel kosten. Pinbetaling kost nl. maar € 0,15 per betaling. Cash geld opnemen is daarentegen duurder en kost bij mijn ABNAMRO dan weer € 2,25 . Gevolg; ik cash alleen grotere bedragen. Dienstverlening is pretty expensive, ladies & gentlemen!
Of ik zin heb in een Happy Hour bij Hillside vraagt D. Ja, heb ik wel, hoe laat en …. waar is dat eigenlijk? Hillside is een appartementencomplex annex bar/horeca - zoals zowat alles hier trouwens wat appartementen verhuurt – en ligt, zoals de naam al doet vermoeden op een heuveltje. Niet dat dat altijd zo is btw, want ik herinner me nog een leuke eettent in Tilburg vroeger, die Zeezicht heette. De zee was daar errrrrrug ver te zoeken! Ik ben, denk ik zelf, wat aan de late kant - na zessen - en blijk ook pal langs het terrein gereden te zijn zonder het te zien. Ik bevond me ineens in een wel erg onwaarschijnlijke buurt voor zo’n toko en dus keer ik mijn kar. Op de terugweg naar de hoofdstraat zie ik aan mijn rechter kant ineens de naam opduiken en dus rij ik daar het terrein op. Het oogt nog erg rustig aan de bar en ik loop rustig de bar voorbij richting het zwembad; geen voormalige buurvrouw te bekennen. De barjongen, die net terugloopt naar de bar, omdat hij wat drank bij een paar tafeltjes aan het zwembad heeft gebracht, vraagt of ik wat zoek. Ja, ik dacht wat bekenden hier te treffen, maar blijkbaar zijn ze er nog niet. Ben ik toch vroeger dan ik dacht. Ik nestel mij aan de bar en bestel een Amstel Bright, en het wachtwoord voor de WIFI. Effe kijken of ik hier wel goed zit. Als ik D. app blijkt die nog thuis te zitten…. huh, we hadden toch hier afgesproken. “Ja, ik kom er zo aan”, zegt ze.”Btw, vraag ik, “komen er ook nog anderen bekenden?” Misschien, maar er is niks afgesproken verder. Ze had op de opleiding van cursisten opgevangen dat er een live band zou komen spelen, maar later blijkt dat niet geheel juiste info geweest te zijn, zo weet de barman ons te vertellen. Hoe dan ook, het is toch een gezellig avondje als het aan de kleine ronde bar alsmaar drukker wordt. M, collega van de dialyse, komt even later samen met haar man ook ‘binnenlopen’ in de openluchtbar en we staan even gevieren wat te praten. We accepteren een rondje van het stel, maar al gauw raken zij aan de praat met andere bekenden en vertrekken ze naar wat verderop aan de bar. Er heerst wel een gezellig sfeertje, wat mede veroorzaakt wordt door de big flat screen tv, die regelmatig wat nostalgische muziek en clips uit onze jeugd laat horen en zien. We hebben een gezellig avondje en eten aan de bar nog een pita met shoarma, want eten was er vanavond niet van gekomen. Is dat effe lang geleden voor deze jongen, best lekker…. maar met de bekende nasmaak en luchtproductie. Als ik moet boeren ga ik bijna zelf ‘van munneige aaf’, zo’n lucht komt er naar boven. Geen wonder dat het steeds leger wordt aan de bar, offe …. is het gewoon al wat later? We komen nog een vroegere buurman (op Bonaire) van D. tegen. Hij is een jonge Nederlander en is in Boxtel (of all places) een Bonairiaanse met kids tegen het Antilliaanse lijf gelopen. Als D. roept dat er hier nog een Brabo aan de bar zit, roept zij vanaf de overkant op niet mis te verstaan Brabants dat ze echt uit Boxtel komt, waarna ze zich weer met haar directe gezelschap aan de bar vermaakt. De buurman wil nog wel effe aan ons kwijt dat het best een grote verandering is om vanuit een vrijgezelle bestaan in een Antilliaanse relatie met kids te stappen. Zijn opmerking en de manier waarop ie het zegt valt op verschillende manieren te interpreteren, maar de eindconclusie is dat ie er toch wel tevreden mee is. Ik ben niet geheel overtuigd, maar … dat kan zomaar eens met mijn persoonlijke kijk op de zaak te maken hebben.
Donkey Beach, pal achter het vliegveld, daar is de BBQ. Ik rij langs mijn oude toko om D op te pikken. Ik heb J en M via D leren kennen en nu maak ik waarschijnlijk kennis met wat meer mensen, zoals 5 dagen geleden op het vliegveld ook met ….. tja…. hoe heet ze ook alweer…. dit is mijn FSG’tje op volle kracht.
Als we op dit traject van het Bonairiaanse ‘strand’ aankomen, blijkt wederom hoe populair dit stukje kust is, want het staat langs de weg redelijk vol met geparkeerde auto’s. Daarom parkeer ik de mijne maar aan de overkant van de weg. Iedereen was gevraagd zijn eigen drank mee te brengen en eventueel ook wat extra’s. J zou voor het vlees zorgen en andere dames waren creatief geweest met salades, brood en guacamole. Ikzelf heb de nodige Amsteltjes Bright meegenomen en een groot blik met notenmix. That should do the trick. Iedereen begroet iedereen en er worden meteen stoelen bijgehaald als blijkt dat het er iets te weinig zijn. Ik heb ook mijn muziekje meegenomen, dus dat zorgt voor wat extra sfeer, voor zover dat ding niet recht achter je oren staat te blèren tenminste. Er wordt gezellig geconverseerd, gesnackt en gedronken. Het leek me wel leuk om dit gebeuren wat vast te leggen en dus heb ik mijn camera meegenomen en schiet af en toe wat plaatjes. Later, als anderen al weer uit het water komen, ga ikzelf ook nog effe snorkelen. Als ook ik de groep weer binnenwandel is de BBQ net goed op gang gekomen en liggen de sateetjes al op me te wachten. Er heerst een gezellig laid back sfeertje, zoals ik dat eigenlijk alleen van plaatjes ken: “Welcome to the World of Peter Stuyvesant”; herkenbaar voor de gelijken van jaren onder ons??? De middag wordt mooi afgesloten met een schitterende zonsondergang , waarbij we letterlijk ‘de son in de see sien sakken’. Iemand weet ons te zeggen dat het uiterste puntje van de zon op het allerlaatste moment dat ie letterlijk ‘onder water’ gaat van zijn oranjerood voor een fractie van een seconde groen kleurt. En verrek….. dat blijkt ook zo te zijn. Echt nog nooit gezien.
Ieder pakt zijn spullen weer bij elkaar, gooit het in de wagen en we rijden met het grootste gedeelte van de groep naar Gio’s, DE ijs- en koffietent van Kralendijk, voor een lekker toetje. We nemen bezit van de helft van het terras. Het is een komen en gaan van toeristen hier. Deze tent doet erg goeie zaken. Elke scoop ijs heeft zijn eigen prijs, welke, net als in Nederland, afneemt met het toenemen van het aantal. Een scoop voor $2 , twee scoops voor $ 3,50 en drie scoops voor $ 5. En keuze uit wel 20 smaken. Ik neem een ‘snickers’ en een ‘cherry fantasy’ scoop, if I remember correctly, wat onwaarschijnlijk is met mijn FSG, maar goed, het is er niet minder lekker om! Ik schat dat we zeker 3 kwartier op het terrasje van de ijstent blijven hangen, waarna we afscheid nemen, G (schoonzus van H). We wensen ze een goeie terugvlucht dinsdag en we bedanken haar en J voor de gezellige BBQ/middag/avond en gaan weer onzes weegs. Op het moment dat we gaan loopt achter mij langs T, in vol ornaat, met collega van de SEH de ijstent binnen. Ze heeft mij niet gezien en kijkt verrast opzij als ik haar aantik en vraag “Kan dat allemaal in de baas zijn tijd?”
M staat woensdag de 11e om 09.30 uur bij mij op de stoep. We kregen het zondag bij de BBQ ineens over haren knippen en toen bleek dat zij ook als kapster wat bijverdient. Aangezien mijn haar weer redelijk lang was - alles groeit hier sneller, ook mijn buik - moet de schaar er maar weer eens in. Vooraf had ik nog geappt waar ik precies moest zijn, maar het kon ook gewoon bij mij aan huis. Net zo makkelijk. Vandaag moet ik om 11 uur beginnen, dus kan het er mooi nog net voor. Ik plaats een stoel op mijn kleine terrasje bij de ingang en zet mij neder. Het is zowat windstil, dus mijn haren worden niet gelijk het restaurantje, op 3 meter afstand van mijn appartement, ingeblazen. Op dat soort toevoegingen zit dit tamelijk culinair Belgisch/Frans etablissement niet te wachten, schat ik. Hoewel ….. dat heeft zeker niemand op de kaart staan, Tinus’ haar. Een beetje onwennig begint M te knippen. Zeker nadat ik ze verteld heb dat ik al 25 jaar bij dezelfde kapper kom (huh, heb ik van die chronische dingen?) en op welke dingen ze moet letten, zoals het zoveel mogelijk bedekt laten van mijn littekens. Dat laatste lukt nooit helemaal, want ze zijn eigenlijk altijd wel wat zichtbaar, en die grote open plek precies op mijn kruin, tja…. die valt al jaren niet meer weg te werken. Maar dat is meer een ‘verjaarteken’ , meer een levensteken dat met het verstrijken van de jaren steeds groter wordt, en uiteindelijk dermate proporties aanneemt dat ie als zodanig niet meer herkenbaar is. Grappig, iets dat zó groot wordt dat ie zijn onderscheidbare zelf opheft. Anyway, nu ik dit schrijf bedenk ik opeens dat M blijkbaar zo discreet is dat ze niet eens vraagt waar die littekens eigenlijk vandaag komen. Voorzichtig begint ze te knippen, vooral bedacht op het niet te rigoureus verwijderen van de uitdunnende haarbos. Zoals het bij een kapper betaamt, wordt er volop gekletst en na schijnbaar weinige minuten - schijnbaar, omdat het zo lijkt - vraagt ze of ik eens in de spiegel wil gaan kijken om te zien of het zo voldoende is. De kappercape, kapcape, kapper’s poncho of hoe zo’n ding ook mag heten, wordt omzichtig van me afgehaald om mijn gesneuvelde haren niet alsnog bij Chez Madeleine op de menukaart te doen belanden. “Er mag nog wel wat af”, zeg ik, nadat ik mijn weerspiegeling in de doucheruimte aan een inspectie heb onderworpen. “Een centimetertje?”, vraagt M en ze geeft met duim en wijsvinger aan hoeveel dat dan ongeveer gaat worden. Lijkt me goed en dus wordt de schaar er weer ingezet. Zo rond 10.20 u is de sessie ten einde en dus tijd voor een bakkie koffie, of water. “Heb je daar nog tijd voor dan?”, vraagt mijn kapster. Ik moet inderdaad om 11 uur op mijn werk zijn, maar dat maakt dat ik nog zeker 20 minuten te spenderen heb. Als ik enthousiast over mijn werk begin, omdat ze daar naar vraagt, zijn binnen no time de 20 minuten om en moet ik me bijna nog haasten om op tijd te zijn. Nou is haasten niet Bonairiaans, dus …. dit moet je effe met een korrel zout nemen. “Zegt het voort”, zegt ze, duidend op het feit dat ze ook als kapster inzetbaar is en dus ook wel wat werk in die richting kan gebruiken. Alrighty, wil ik uiteraard wel doen en ieder gaat, na betaling van een zeer acceptabel bedrag, zijns weegs. Als het achteraf alsnog niet goed bevalt en het toch nog iets korter moet, mag ik altijd bellen/appen /mailen, zegt ze. Bij zo’n eerste keer zit blijkbaar een eventuele correctie in het pakket.
De borrel op vrijdag de 13e van TMI bij Spice gaat aan mij voorbij. Dat wil zeggen, ik ga na het werk om half acht wel naar Spice, en daar is het normaal druk. Achter een openlucht ‘draaitafel/mixer’, met aan weerszijden gestapelde boxen staat een DJ zijn repertoire op vijf, zes meter van de bar af de ether in te gooien. Ik loop een rondje, kijk of ik bekenden zie (niet dus), zie ook S van TMI niet en bestel een Amstel Bright. Effe afwachten. Als ik op driekwart van mijn biertje nog niet echt in de stemming kom en ik ook eigenlijk geen zin heb om hier de hele avond schreeuwend over de muziek heen met vooralsnog onbekenden (of zelfs met bekenden, for that matter) te gaan staan converseren, nok ik af. Ik stuur nog wel een appje naar S en vraag waar ze met de TMI-club staat, maar het antwoord daarop lees ik pas als ik al weer weg ben. Bleek dat ze tussen de bar en mister DJ stonden. Niks gemist dus. Omdat ik nog wel wil eten en ik van collega M hoorde dat Bonanza wel een goeie Chinees is - what’s in a name, ha - rij ik daar naar toe en bestel, na de afhaalkaart bestudeerd te hebben een beef chop chai (tjap tjoi dus). Ik ben wel toe aan wat groenten en heb dit sowieso altijd al een van mijn favoriete Chinese gerechten gevonden. De Chinees achter de balie straalt van absolute onverschilligheid. En ik moet wel lachen als blijkbaar een bekende aan het buiten-afhaalloket om een bepaalde whiskey vraagt. Er wordt onderhandeld over het merk, zo lijkt het althans, en de onduidelijkheid van wat het nou precies moet zijn en of het met (veel) ijs moet, ergert de Chinees zichtbaar. Niet bepaald een manier om een klant te benaderen, maar blijkbaar kennen ze elkaar en wordt het geaccepteerd, want de besteller wacht geduldig op zijn drank. Dan verschijnt een vrouw (mogelijk de echtgenote van de Chinees) ineens vanuit de keuken achter de balie, pakt de fles whiskey uit zijn handen en handelt de zaak verder af. Fantastisch tafereel! De Chinees laat het allemaal gebeuren, vervalt in zijn onverschilligheidmodus en schenkt nog maar eens een beker rosé-achtige vloeistof in voor mijn buurman, die blijkbaar ook al een tijdje aan de bar hangt en met een handbeweging aangeeft dat ie wel een refill kan gebruiken. Wie moet er hier nog naar de film …… ?!
Eigenlijk zou deze avond T mee naar de TMI-gathering bij Spice gegaan zijn, maar die moest werken tot 23 uur en had de dag erop weer vroege dienst. Geen geweldige combinatie. Gisteravond was ze, na mijn les Papiamento, bij me op de koffie (of in haar geval thee) geweest. Ik haalde haar bij haar nieuwe onderkomen op, nadat ik mijn Belgische collega thuis had afgezet. Zoals eerder gemeld wonen zij nu in hetzelfde appartementencomplex; de een op 4a de ander op 4c. Ertussen woont volgens mij het echtpaar dat ik een maandje geleden tegenkwam bij P&O en T schijnt er al goed contact mee te hebben, vertelt ze me als we binnen in mijn zithoek aan de warme drankjes zitten. We kletsen over ons werk, de contacten met thuis, hoe we hier zo beland en hoe anders onze achtergronden zijn. Dat laatste rechtvaardigt ook meteen het verschil in hoe we de dingen hier ervaren. Zij heeft sinds haar trouwen (ergens in de 20) eigenlijk nooit alleen gewoond en dus altijd man en kind om zich heen gehad. Feitelijk sindsdien nooit een nachtje alleen geweest, want echtgenoot en/of kind waren altijd wel in de buurt. Ik heb natuurlijk een geschiedenis van een intermitterend vrijgezellenbestaan, met periodes van samenwonen en alleen zijn. Dat verschil maakt dat het voor T nu een erg veel grotere overgang is dan voor mij om hier alleen naar toe te komen - in haar geval voor 2 maanden - en alles alleen te moeten aanpakken. Niet dat ze geen switches gewend is, want ze werkt in Nederland ook op verschillende locaties, maar het überhaupt al alleen op een hotelkamer of appartement vertoeven is iets wat zij niet kent. Ik ben dat gewend of kén het op zijn minst. Ook het alleen zijn op zich is iets wat ik makkelijk kan ‘handelen’, als ook dingen zelf uitvogelen. Niet dat dat laatste T niet goed afgaat, maar het is meer dat ze gewend is aan een bepaalde rolverdeling, en …. die is er nu even niet. Alles komt op haarzelf neer. We komen tot de conclusie dat dat wel een goeie ervaring is, er achterkomen dat je dat wel trekt. Natuurlijk heeft ook zij dagelijks contact met manlief en andere familie via Skype en andere media, maar uiteindelijk moet je het hier toch zelf zien te rooien. Het grappige is dat zij, juist omdat het alleen zijn niet ‘eigen’ is, snel contact zoekt en krijgt met anderen, terwijl ik dat juist bijna niet doe. Dat vindt ze gek, want zo kom ik niet over als ik daar zo losjes en gemakkelijk zit te praten. Dat begrijp ik wel, maar toch is er dan op de een of andere manier al een contact gelegd. En dat initiatief is vaak van de andere kant of door omstandigheden zo ontstaan. Zij zelf is daar een mooi voorbeeld van, want ons contact is min of meer afgedwongen door TMI, die mij gevraagd heeft haar op te halen op het vliegveld. Ook een contact onderhouden gaat me in vreemde contreien wat slechter af in eerste instantie. K, de dame die míj destijds van het vliegveld haalde heb ikzelf nooit meer geappt of gebeld en als we elkaar in het ziekenhuis tegenkomen kan er nog net een bon dia af. Typical, niet dan!
Ik begon dit relaas met zaterdag 14 maart, waar ik melding maak van het wel erg rustige tafereel op de afdeling. Maar, zoals gemeld, kon ik daardoor wel tijd besteden aan wat denk- en schrijfwerk. Als de collega’s van de 2e shift om 11 uur binnenkomen en we de switch van de ochtend - en middagploeg voor 80 % achter de rug hebben, mogen we blijkbaar opstappen van de collega’s. Dat betekent dat we rond 13 uur van het weekend kunnen gaan genieten, wat ik wel prettig vind, aangezien ik alleen maar de zondag vrij ben en maandagmorgen weer om 7 uur present moet zijn. Met D had ik afgesproken na het werk haar mountainbike uit te proberen, die ik voor $ 200 (incl. pomp en zwaar slot) kan overnemen en die ze, indien in ongeveer dezelfde staat, in juli weer voor $ 125 zal terugkopen als ze hier weer een maandje op vakantie komt. Ik heb de fiets al wel gezien, maar er nog niet zelf op gereden, dus ik wil hem wel eerst uitproberen alvorens ik tot de ‘lease’ overga. Maar …. ze ligt nog in het zwembad bij Hillside en dus wordt het toch de oorspronkelijke tijd van half vier. Prima de luxo. Heb ik mooi de tijd om in deze Antilliaanse hitte een veeg- en dweilactie in mijn appartement uit te voeren, nadat ik bij The Super Store (een soort Cranenbroeck voor de kenners) een $ 3,75 veger gekocht heb, en een $2,99 handdoek. Die laatste wil ik als dweil gaan gebruiken, omdat ik die niet zo gauw in de winkel zie liggen, maar thuis besluit ik om daarvoor toch maar een oude handdoek van mezelf te nemen. Als een heuse huisvrouw stort ik mij op het cleanen van de tegelvloer, die ik eerst met de veger van stof en los vuil ontdoe, waarna ik de handdoek doop in in water opgelost waspoeder bij gebrek aan allesreiniger o.i.d. Volgende keer ook maar meteen meenemen uit THE SUPER STORE. Omdat ik het volgens mijn norm doe, kost deze actie best veel tijd en heb ik geen zin meer om ook de annex slaapkamer met aparte doucheruimte eenzelfde wasbeurt te geven. Die bewaar ik voor een ander moment van opkomende poetswoede. Enigszins bezweet kijk ik op de app die meldt ‘ik ben thuis’. Mooi, goeie timing.
D verwacht een vriendin met wie ze de komende week een 7-daagse cruise gaat maken in de Caribië; vertrek vanaf Curaçao. Na die cruise gaat ze een of twee dagen later alweer richting Nederland en daarom is ze haar toko al wat aan het opruimen. Vanavond haalt ze haar vriendin op het vliegveld op. Ze heeft een extra matras geregeld bij J, want haar reisgenote vertoeft de komende dagen effe bij haar. Of ik effe dat matras mee naar boven kan sjouwen… ja, dat kan ik wel, voor een kou biertje doe ik veel ;-), zeker na mijn reeds eerder gedane arbeid in mijn eigen toko. Als het matras ligt en de lakens er netjes overheen getrokken zijn, stap ik op de mountainbike, waarvan ik eerst de banden wat oppomp. De fietspomp ken ik, de fiets trouwens ook, want ik heb me eerder eens van mijn beste mannelijke kant laten zien toen ze vroeg of ik die banden voor haar kon oppompen, want ze wist niet hoe die pomp op die ventieltjes werkte. Ik eigenlijk ook niet, en ook nu moet ik tijdens het pompen het ventielstuk op het ventiel blijven drukken, wil de lucht er niet langs gaan. Het moet eigenlijk te fixeren zijn volgens mij, maar ik krijg het ook nu weer niet voor elkaar. Wel is het zo’n goeie pomp dat ik met 1 hand / arm kan pompen, terwijl ik met de andere het ventielstuk aandruk. Ik rij een paar rondjes, schakel wat - nou ja, geen professioneel spul natuurlijk - en zet mijn zadel wat hoger. Rijdt wel lekker. Ga ik het wel mee redden tot juli. Als ik de trap van het appartement terug oploop is D. nog steeds wat aan het rommelen. Ondertussen moet ze wel wat gaan opschieten, want ze moet haar vriendin binnenkort op het vliegveld ophalen en het zou prettig zijn als ze vooraf ook gedoucht heeft (inderdaad). Ik probeer zelf mijn mountainbike in mijn C5 te proppen, maar omdat de achterbank slechts voor de helft naar beneden geklapt kan worden, krijg ik dat ding niet zelfstandig goed gepositioneerd. Dus D. maar effe halen om hem goed te leggen. Nadat dat met zijn tweeën in 10 seconden gebeurd is, wens ik ze alvast een mooie cruise. “We zien elkaar nog wel, voordat ik terug naar Nederland vlieg”, zegt ze. Ze wil nog een soort afscheidje nét voor vertrek op Donkey Beach regelen op de 26e. Ze zal nog wel een appje sturen. Komt goed.
Het is zondag 15 maart en ik had me eerder al voorgenomen nu eindelijk eens een keer naar Klein Bonaire te gaan. Met de stroom meedrijven en zo een groot gedeelte van het koraal met zijn zeeleven zien, dat lijkt me wel wat.
Onverwacht was een sms’je dat ik naar R, mijn vorige buurman, had gestuurd zowaar aangekomen. Alle vorige sms’jes waren steeds ‘pending’ en werden uiteindelijk niet verstuurd. Geen idee waarom niet, want ik kan altijd wel gewoon bellen (ben er ondertussen achter; als je een smiley erbij doet, leest ie dat als een plaatje en dus wordt het een MMS, en dat verstuurt ie niet). Ik zag R gisteren toen ik de mountainbike ophaalde bij D. “O ja, je had een berichtje gestuurd, hè!”, zei hij, toen hij me zag. Yeah, helemaal goed jongen. Te duur om iets terug te sturen of zo, dacht ik?! Maar goed…. no worries…. we spreken ter plekke af dat hij meegaat, maar dan pas rond 12 uur, want hij moet tot 01.00 uur ’s nacht werken. Shit, dat maakt dat ik B moet appen, want daar had ik eerder al mee afgesproken dat we juist om 10 uur zouden gaan. Haar huid reageert nogal fel op de zon en dus is midden op de dag eigenlijk geen goeie optie. Aan de andere kant, als we om 10 uur gaan zijn we zeker niet om 12 uur terug dus…. what’s the worry? Het is overigens tamelijk bewolkt en dat blijft het ook, dus met afdoende bedekking moet het geen probleem zijn de er tussendoor schietende zon het hoofd te bieden. Ik had met B afgesproken dat we elkaar rond 9 uur zouden laten weten of het allemaal wel of niet doorgaat. Appen lukt niet, omdat internet er al sinds zaterdagavond uitligt. Daar baal ik wel van. Alles bij elkaar laat ik D (Yacht Club Ap.) dit weekend een keer of 3-4 weten dat het verrekte onhandig is zo, zonder internet. “Ooo, dan moet ik de router effe laten resetten”. “Dat laat ik de jongens zo snel mogelijk doen”, zegt ze, als ik er voor de eerste keer over bel. ’s Avonds is er nog geen verbinding, zondag geeft ie ook geen sjoege en maandagmorgen kan ik nog steeds niet online. Alvorens ik maandag naar het werk ga, maak ik een appje aan om mijn ongenoegen nogmaals te uiten, en meteen te vragen om extra bedtextiel (na anderhalve week zweten en van rechts naar links verplaatst te zijn in mijn lits-jumeaux bedje, wil ik wel wat schoon spul). Als ik op het werk arriveer, gaat dat berichtje tenminste linea recta op het netwerk van den baos richting “We zullen het zo snel mogelijk regelen”. Als ik maandagmiddag thuis kom heb ik én internet én schoon beddengoed. Goed geregeld.
Maar …………. het is nog steeds pas zondag en ik haal B op in de Kaya Italia. Ze zit aan de les Papiamento, maar is zo eerlijk om eraan toe te voegen dat dat pas de laatste 10 minuten is. Ikzelf ben al helemaal niet bezig met (het overigens niet opgegeven, maar wel noodzakelijke) huiswerk van de lessen die we sinds 9 maart op maandag en donderdagavond volgen. Terwijl B d’r boeltje bij elkaar schraapt, loop ik snel even naar het zwembad, waar ik T met buurvrouw J zie praten. Juist als ik via het trapje richting zwembad loop, is T net weg om koffie te gaan zetten en loopt J al pratend tegen haar tablet mij tegemoet, op weg naar háár appartement, alwaar ze haar conversatie met de kids binnen wil voortzetten. Tja, … daar gaat mijn contactmoment en dus loop ik maar weer terug naar B, die net klaar is met haar rugzakje.
We rijden ook maar effe langs R, die, als ie tenminste thuis is, natuurlijk mee kan rijden. Hij blijkt echter niet aanwezig en dus rijden we naar de playa (stad, centrum, en dus niet strand in deze context). Ik parkeer mijn kar net iets voorbij Karel’s in een klein zijstraatje tussen de boulevard en het verlengde van de Kaya Grandi - dé winkelstraat van Kralendijk - en ik vraag aan B als we de auto uitlopen of ze weet waar de Kaya Bonaire eigenlijk is hier. “Geen flauw idee”, zegt ze met haar typisch Belgisch accent. Ik laat ze omkijken en daar prijkt het straatnaambordje. “Haha, gèij zeìjt zééker de plezaantste thùisz?”
Als we Karel’s naderen zegt ze dat ze eigenlijk nog een snorkelset wil kopen, maar het is bijna tien voor twaalf, dus dat gaat ‘m niet meer worden. Ik zie R al bij de ‘Good Return’ staan, de watertaxi die ons op en neer gaat varen. We lopen er naar toe en R en B maken kennis. “Kom jij uit België?”, vraagt ie een beetje onnozel, als ie haar eerste klanken heeft gehoord. Daar hoef je inderdaad geen culturele antropologie voor gestudeerd te hebben. “Ja”, lacht B,”en ik krijg het op het werk ook voor elkaar om alles 3 keer te moeten herhalen.” Dat is soms inderdaad waar, en dan spreekt ze nog niet eens d’r echt Leuven’s accent, want dat zou pas echt Koreaans worden voor alle aanwezigen. Later op de dag worden we daar nog eens komisch mee geconfronteerd als zowel R als ik denken dat ze het over een soort bustenhouder heeft, wat we absoluut niet in de context kunnen plaatsen. Ze heeft het namelijk over een búústi-kèt. Als dat even later een busticket blijkt te zijn, kom ik niet meer bij van het lachen; een buus ti ket, ha ;-). Wij mannen hadden er al een heel ander plaatje bij.
R heeft geluk, want omdat hij bij Karel’s werkt - de bar, waarvandaan de watertaxi vertrekt -hoeft hij niet de $20 oversteekkosten te betalen en is ook de huur van de snorkelset gratis. Voor B is dat een ander verhaal, en zij betaalt dus de volle mep plus $ 5 voor het snorkelsetje. Ik heb mijn snorkelspullen meegenomen en dus betaal ik alleen het retourtje. Ik vraag de schipper of we onze spullen op de ene plek van Klein Bonaire kunnen droppen, dan verder varen, vervolgens verderop afgezet worden en dan op de stroom terug kunnen snorkelen naar onze spullen. Nee, vandaag gaat dat nou net niet, omdat er cruiseschepen liggen. Huh? Ja, hij wil de mogelijk onervaren snorkelaars van deze schepen, die ook even deze oversteek meemaken, niet aan het risico blootstellen dat ze de toch wel 30 tot 45 minuten snorkeldrift over het koraal niet volhouden. Dat kan voor henzelf gevaarlijk en ongezond zijn, als ook voor het koraal, als ze door vermoeidheid o.i.d. erop gaan staan en zichzelf én het koraal beschadigen. Oké, erg spijtig, want het was mij nu juist om deze snorkeldrift te doen. Maar ik laat mijn dag er niet door bederven en bedenk dat ik er vast nóg een keer ga komen.
De overtocht duurt niet lang en onderweg krijgen we van een goed Engels sprekende Nederlandse dame uitleg over waar we op moeten letten bij het koraal, waar we tussen het koraal vanaf het strand gezien naar de buitenzijde van het koraal kunnen zwemmen, op welke tijden we allemaal terug kunnen, dat we wel met dezelfde watertaxi terug moeten om achteraf te kunnen garanderen dat iedereen daadwerkelijk terug is en dat we dan ons ticket – nee, niet het búústi-kèt, maar het watertaxi-ticket - moeten tonen als we weer aan boord klimmen. De ploeg aan boord luistert aandachtig naar de overigens prettige, maar door de geluidsinstallatie bootmotoroverstijgende stem van de ons informerende dame. We worden op een mooi zandstrandje gedropt, een die verder op heel Bonaire zelf niet te vinden is. Het eiland zelf is vlak en veel meer begroeid dan ik had verwacht. We installeren onze spullen dicht tegen de bosschages aan het eind van het strandje en lopen daarna naar de plek die de dame ons gewezen heeft toen we er voorbijvoeren. Daar, bij die opeengestapelde stenen, kunnen we door een opening in het koraal naar de buitenkant van het rif zwemmen. Dan rustig met de stroom mee terug naar het strandje en genieten van het koraal en de aanwezige visjes. Het is wederom een mooi tafereel en ik vind het koraal mooier en afwisselender dan hetgeen ik tot nu toe gezien heb op Bonaire zelf. B heeft moeite met haar masker. Dat maakt steeds water, waardoor ze niet echt veel kan zien en ze het masker steeds moet ontwateren en herplaatsen. Het masker past gewoon niet goed op haar smalle gezicht en haar halflange haren krijgt ze ook niet makkelijk onder het masker vandaan. Op een gegeven moment wisselt R masker en snorkel met haar en gaat het beter. Toch heeft ze het idee dat ze de halve Caribische Golf al watertrappelend heeft ingeslikt, zegt ze, als we weer bij het strandje aan land komen. We leggen ons neder op de zanderige badlakens. De stevige bries zorgt regelmatig voor een zandstraalgevoel. Ik heb me goed voorbereid en heb een zelfgemaakt koelboxje meegenomen met 3 blikjes cola, nootjes en mandarijntjes. Ook B heeft wat pakjes sap bij zich, maar R is volledig onvoorbereid aan deze onderneming begonnen. Hij accepteert gretig het koele vocht en de eiwit- en vetrijke zoute gepelde aardnoten en profiteert dus van de opvoedeffecten van een Belgisch en Nederlands Moeke.
R gaat een uur eerder met de watertaxi terug, want hij heeft het wel gezien, weet dat ie voortaan dus voor niks mee naar de overkant kan en moet om vijf uur weer werken. B en ik blijven nog een uurtje, lopen een eindje langs de waterkant de tegenovergestelde richting op als waar we gesnorkeld hebben en komen onderweg een fotograaf met zijn model tegen, die op de rand van de branding (of is dat dubbelop; is branding per definitie al op de rand van water en land?) wat fotogenieke kiekjes proberen te maken. Ondanks hun professioneel aandoende uitrusting komt het op mij wat amateuristisch over. Maar ….. dat zegt niks over het resultaat natuurlijk. B probeert ook wat ‘plaotjes te trekken‘, maar het felle licht beperkt ernstig het zicht op het cameradisplay. We zullen achteraf moeten zien wat ervan geworden is. Als we teruglopen, hebben we nog net genoeg tijd om een frisse duik in het water te nemen, alvorens de watertaxi zich voor onze terugtocht meldt. Bepakt met mijn grote AH-tas, die tegenwoordig standaard uitrusting is als ik ga snorkelen, klim ik aan boord van de ‘Good Return’, wat in elk geval hoopvol klinkt.
Y - onze Bonairiaanse lerares Papiamento, van wie we op maandag en donderdag van half zes tot zeven les krijgen - moet steeds lachen als ik blijkbaar met tamelijk vragende blik haar zit aan te kijken als ze weer eens iets in Papiamentu zegt en verwacht dat wij het dan begrijpen. Ik vrees het ergste en heb visioenen van mijn lessen Frans op de middelbare school. Ik snapte er toen gemiddeld ook geen ene reet van en de geschiedenis lijkt zich enigszins te herhalen. Gelukkig zijn de lessen en de lerares leuker….. en de druk minder.
Adres huidige toko:
Yacht Club Apartments
Apartment 8
54 Kaya Gob. N. Debrot
Kralendijk, Bonaire
Caribisch Nederland
-
19 Maart 2015 - 06:14
Suuske:
hey tinus.
goed toeven daar in bonaire, wat een veslag, man!!
daar moet ik echt even tijd voor maken. Ik zag dat je een schon fotoke had gemaakt van je verjaardagskaarten. Wij hebben jouw een present gestuurd met je kaart daarin, nu zag ik mijn kaart niet, is deze present wel aangekomen?? vragen wij ons af.....of zitten ze bij de douane nu lekker te smikkelen?
hug suuske -
19 Maart 2015 - 12:22
Anne-Marie:
Beter Spellenopgave of is het Jip-en-janneketaal??? Is het een vaste combinatie van woorden?
Zie hier onze debacles ;) haha -
19 Maart 2015 - 13:54
Anne-Marie:
Krijg je bij een knipbeurt ook een "neuscorrectie"? -
22 Maart 2015 - 20:11
Jessica:
Is maar goed dat ik weekend heb want je verslag kost "ff" tijd om te lezen zeg....! Verkassen en socializen gaat je goed af, nice! En werken uiteraard ook -
14 April 2015 - 17:44
Ireen:
Hoi Tinus,
zit nu pas, schandalig, lekker te genieten van je verslag.
Wat een belevenissen, wat een nieuwe mensen, volgens mij vermaak je je prima. Al die energie, ik benijd je. Laat wel niet vaak wat horen, maar denk wel aan je hoor.
Geniet lekker van deze fantastische tijd.
Groetjes, Ireen -
14 April 2015 - 17:47
Ireen:
Hoi Tinus,
p.s. leuk om de foto's erbij te zien, dan spreekt het nog meer!!!!!!!!!!!! Gr. Ireen
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
