Update .... zal tijd worden .....

Ooit de 1000 steps geteld bij ‘1000 steps’ op Bonaire? Het zijn er feitelijk maar 72, ha! Het was een warm dagje en de verkoeling van het water was aangenaam. Het mooie afwisselende koraal werd verfraaid met het beeld van wederom een mooi zwevende schildpad.

Op zondag 22-03 slaap ik lekker lang uit, tot wel half elf. Ook vandaag ga ik snorkelen. In dit geval bij Playa Palu di Mangel ( nr. 17 op kaart; t.o. vliegveld, vlakbij kleine pier). Het oorspronkelijke plan was om samen met collega B. te gaan kayakken-snorkelen. Maar achteraf blijkt ze ziek te zijn, mogelijk van het eten de avond tevoren. Maar goed …. ik leg mijzelve neder op mijn baddoek onder een mooi dividiviboompje op een klein zandstrandje. Al snel trekt het water weer en dompel ik mij, opgetuigd met masker, snorkel, strandschoentjes en vinnen, in het zilte vocht…. klinkt bijna, hmmm ….. Ook hier afwisselend koraal, niet extreem veel vis, maar wel erg kleurrijk en ook regelmatig hele scholen. Een hoog aquariumgehalte, so to speak. Vlakbij mijn handdoekplekje komt een Bonairiaanse oma zitten, die blijkbaar met haar kleinkinderen een dagje strand doet. Misschien is ze oppas-oma en moet ze de kinderen vermaken, terwijl pa en ma aan het werk zijn? Ze zet zich op een klein ‘verhoginkje’ op het strandje en bekommert zich verder niet zo heel veel om de kids, hoewel ze vanwege het continue praten van de kleinste daar niet helemaal onderuit komt.

Tegen de tijd dat ik het daar wel gezien heb, vertrekt ook oma met de kids. Ik rij door naar Sorobon, aan de andere kant van het eiland en hang wat out bij Jibe City Hang Out. Blijkbaar dé plek om te hang-outen. Ik bestel een of andere gare cocktail aan de bar. Uiteraard met rum, waar ze in dit geval best scheutig mee zijn, voel ik na een paar slokken. Ik zit wat op de WIFI te klooien en app met het thuisfront (wel 4 fronten) als ik ineens gebeld word door R., mijn vroegere buurman van de Kaya Gresia. Er is blijkbaar een pakketje aangekomen op mijn oude adres. Hij legt het voor mij ergens onder de vaste buitentrap, zodat ik het op de terugweg kan oppikken, want hij moet zelf weer gaan werken. Net nadat ik opgehangen heb staat B ineens naast mij aan de bar. “Huh, jij was toch ziek, misselijk?” “Joaa, M. stond ineens voor mijn deur en vroeg of ik effe meeging”, zegt ze, “dus dat heb ik maar gedaan”. Ineens zie ik 2 tafels verder M. ook zitten. Hoe kan ik die nu gemist hebben? Wel érg druk bezig geweest met mijn smartphone blijkbaar. Zij ook met elkaar apparently, want ze hebben ook niet de moeite genomen mij te begroeten. B en M staan op het punt te vertrekken en ik drink mijn cocktailtje rustig op, terwijl ik van het Caribische sfeertje van deze strandbar geniet. ‘Rustig aan, het is warm’ , staat op een van de bordjes aan de bar, en verder hangen er een aantal plaatsnaambordjes uit Nederland en de voor mij uit Albanië bekende tekst ‘It’s 5 o’clock somewhere on the world’! In other words, let’s have a drink!
Op de terugweg pik ik mijn pakketje op mijn oude adres op. Ik kan niet wachten tot thuis om te zien wat er in zit en maak het ter plekke open. A smile appears on my face, as I see a belated birthday card with 2 double packed stroopwafels and a sack of hagelslag. Is dè niks?! Lu, Su en de kids hebben blijkbaar bedacht dat ik wat typisch Nederlands spul ontbeer in het Caribische. Fan.. f…. tastic, ha !

Ik rij opgewekt naar huis, maak mijn snorkelspullen schoon onder de douche (altijd met zoet water afspoelen), kook mijn potje, lees het krantje van de buren en spreek een bepaald verhaaltje in, waardoor het toch nog laat wordt voordat ik ‘the sack hit’. Ik slaap blijkbaar onrustig, want ik word een paar keer wakker. Maar….. no worries…. I always like the feeling of lying in bed …. én ik val altijd weer snel in slaap, …… mmmmmmmmmmmmmm.

Maandag/dinsdag 23-24 maart
Vandaag is feitelijk de opening van de nieuwe ruimte, of beter eigenlijk, van de uitbreiding; de ruimte is nu geschikt voor 9 in plaats van 5 dialyseplaatsen. Dat betekent niet dat we ook meteen de 4 extra plaatsen al kunnen gebruiken, want er zijn natuurlijk altijd dingetjes - zoals kweekuitslagen - die nog niet helemaal goed zijn of nieuwe apparaten die nog niet 100% gekeurd zijn. Maaaaaar …. we’re getting there.
Twee VA dagjes achter elkaar. Dat staat voor Vascular Access en dat betekent dat ik uitgepland ben voor niet-patiëntgebonden zaken voor shuntzorg. Ik begin de dag dan wel met meehelpen bij het aansluiten van patiënten, maar als de eerste ploeg ‘eraan zit’ kan ik een pc opsnorren en zaken bedenken die de shuntzorg op een wat hoger plan moeten brengen. Dat laatste, een pc opsnorren, liet maandag erg te wensen over. Die was namelijk nergens beschikbaar en dus verliep de dag erg inefficiënt. Erg frusty, guys. Er was zelfs nog even sprake van het gaan halen van mijn eigen laptop, maar zo ver hebben we het uiteindelijk ook weer niet laten komen. Met By daarom maar het e.e.a. doorgesproken én de eerste van 2 presentaties over venepreservatie gegeven. Dat was dan weer wel leuk. In een kleine drie kwartier vertellen we in een erg smalle ruimte, die qua vorm aan een zeecontainer doet denken, aan een groepje van 5 verpleegkundigen van de verpleegafdeling een beetje over dialyse en behandelen we uiteraard het thema zelf, venepreservatie. By doet de inleiding en het dialyseverhaal, waarna ik het overneem en de aanwezigen duidelijk probeer te maken waarom het beschermen van de bloedvaten voor onze categorie patiënten zo belangrijk is. Het enthousiasme spat niet van deze groep af, maar op dinsdag is de nieuwe ploeg iets meer geïnteresseerd. Gelukkig heb ik deze dag wél een pc tot mijn beschikking, waardoor ik zinniger bezig kan zijn dan gisteren. ’s Middags na mijn werkdag trek ik met een tevreden gevoel de deur achter me dicht.

Donderdag 26 maart
De komende dagen ben ik vrij. Omdat ik 2 vakantiedagen had aangevraagd én het opvolgende weekend ook vrij ben, heb ik dus 4 dagen. Ik had eerder al besloten om niet naar andere oorden te gaan, want er is nog zat te beleven op Bonaire. Ik begin mijn dag met een skype-sessie met mijn zus, en bedenk later wat ik de komende dagen (maar ook weken) allemaal wil gaan doen.

Ik plan een kayak-snorkeltoer in de mangrove voor zaterdag en ik heb het idee opgepakt om wat visspullen te kopen, zodat ik hier zelf een hengeltje kan uitwerpen. Lijkt me geinig. Voordat ik dat doe fiets ik naar de Spice Bar om daar te informeren naar de watertaxi naar Klein Bonaire. Ik woon daar dichtbij en het is dus een gemakkelijkere oversteek dan vanaf ‘Karel’s’, wat verderop richting het centrum ligt. Als ik bij de balie van Cariben watersport sta (het bedrijf dat op het terrein van Spice zijn activiteiten aanbiedt) zie ik een A4’tje hangen, waarop Big Game Fishing aangeboden wordt voor slecht $ 75. De aankomende zondag zou dat voor maximaal 6 personen mogelijk zijn. Ik vraag aan de dame in het hokje of dat via haar geregeld moet worden óf dat ik daar zelf voor moet bellen. Kan allebei, en dus besluit ik om later zelf maar effe te bellen. Nadat ik verder wat info over allerlei andere activiteiten van Cariben watersport heb gevraagd, loop ik door naar de waterkant om te zien vanaf waar precies deze watertaxi de oversteek naar Klein Bonaire maakt. Aan het strandje bij Spice staan aan het water de nodige strandstoelen, welke al redelijk bevolkt worden zo tegen het middaguur. Ik word op mijn schouder getikt en achter mij staat D (mijn oude buurvrouw) met vriendin T, die net van hun weekje ‘cruisen’ in de Caribië terug zijn. Zij vertrekken vanavond met de KLM weer naar Nederland en D heeft net voor vertrek een afscheidsdingetje georganiseerd op Donkey Beach, pal t.o. het vliegveld. De dames nemen een strandstoel en ik ga effe op een andere erbij zitten om een bitter lemontje mee te drinken en effe te vragen naar de ervaringen van de afgelopen week. Als de ober langs komt om e.e.a. op te nemen lopen we meteen het risico dat ook ik moet betalen voor de strandstoel waar ik mijn gat effe op gezet heb. Maar de opmerking dat ik niet blijf is reden genoeg om er niet voor te hoeven betalen, apparently. Ik praat wat met D terwijl vriendin T de zonnestralen in haar huid laat dringen. De cruise is wel aan te bevelen, begrijp ik. Ik zal er eens over denken. Aangezien D vanmiddag nog het e.e.a. voor haar vertrek kwijt moet aan anderen en uiteraard ook wat spullen richting het strand voor het afscheidsparty’tje moet zien te krijgen, vraagt ze aan mij of ik kan helpen. Uiteraard kan ik dat en we spreken af dat ik rond 17 u bij haar ben. Ik vertrek weer en fiets richting het centrum, waar ik profylactisch wat cinnarizine in de botika (apotheek) aanschaf tegen zeeziekte, mocht het big game fishing doorgaan. Later blijkt echter dat de BGF boot al vol zit, en dus - helaas – moet ik de drug maar voor latere tijden bewaren. De zonnebrandspray die ik zoek hebben ze niet bij de botika. Ze verwijzen me naar de winkel schuin tegenover de apotheek. Inderdaad, ik zie ‘m daar meteen staan, geef aan dat ik die wil hebben en kom bij het afrekenen tot de ontdekking dat dat spray’tje $16 kost. Best veul geld, maar ….. ‘geld speelt geen rol, totdat het op is’ is mijn leus altijd, dus….
Ik fiets langs the tourist office en raak wel in een gezellig gesprekje met de dame achter de balie die me allerlei foldertjes geeft van wat er zoal te doen is op Bonaire. Ik denk dat ze blij is dat er iemand binnen is, want echt druk scheen ze het niet te hebben. Bepakt met voldoende info om de komende tijd te bestuderen rij ik richting ijstent Gio’s. Niet voor een ijsje, maar omdat vlakbij in een zijstraatje een winkel met visspullen zit. Geen man achter de toonbank, maar een wat Spaans aandoende dame, die me de ins & outs van vismateriaal moet gaan uitleggen. Ze doet het met verve en ik geloof ‘r op d’r mooi ogen, waarvan ik de kleur natuurlijk allang vergeten ben – àls ik ze al bewust opgenomen heb. Ik schat donker….. Ze smeert me een werphengel aan, een paar haken, een dobber (die ik pas geleden, op een voor mij onbegrijpelijke wijze, alweer ben kwijtgeraakt; maar misschien daarover later meer?) en ook wat loodjes. Een aantal tientallen dollars lichter en wat visspullen rijker stap ik op mijn fiets. De wat onhandige manier van het bevestigen van mijn telescoopwerphengel aan mijn rugzak doet mij even later langs de kant van de weg stoppen. Ik kan namelijk bijna niet normaal sturen door de met 2 linkse handen gefabriceerde ophangconstructie. Levensgevaarlijk…. je zou nog het loodje leggen, net nadat je ze gekocht hebt.

Tegen een uur of 5 rij ik richting mijn oude appartement aan de Kaya Gresia om D. mee te helpen met het ontruimen van de toko. Haar vriendin T en ook M, die ik van een eerdere strand BBQ ken, zijn aanwezig. Er staat nog best veel, en blijkbaar moet een groot gedeelte daarvan verdeeld worden onder met name 2 vriendinnen. M neemt sowieso al het een en ander mee voor J, die ze even later ook gaat ophalen. Verder moet er nog best veel in mijn C5 geladen worden. Een redelijk zweterig gebeuren, aangezien het warm is en ik steeds de buitentrap op en af moet. Als D en T klaar zijn met inpakken, hijst D zich in een fleurig afscheidsjurkje na een verfrissende douche, die maar erg kort effect heeft. Deze contreien, samen met de spanning van het vertrek zorgen voor redelijk openstaande poriën. Ik vrees dat het e.e.a. straks aangevuld moet gaan worden met Amsteltjes Bright en ander smakelijk vocht. Met mijn bak helemaal vol rij ik met D langs FM (ziekenhuis), want ze moet nog even iets afgooien. Daarna rij ik nog langs haar vroegere huis, want – en dat had ik effe gemist – ik moet ook nog haar vroegere buurtjes ophalen (en terugbrengen) om het afscheid op het strand bij te wonen. Als ik voor het huis stop herken ik het koppel, want dat (dat, want het is HET koppel!, tóch Soes??) heb ik eerder gezien bij Hillside. Maar ook de 2 kids én oma gaan mee. Hoppa, allemaal in die dikke C5 van mij. Zo zwaar beladen is ie vast in tijden niet geweest; volle achterbak, manlief naast mij en D met oma, 2 kids en vrouwlief op de achterbank. We rijden naar Donkey Beach en strijken pal achter het vliegveld neer. De groep is snel compleet. Een aantal ken ik al, maar ik ontmoet ook P en T, die blijkbaar allemaal bekenden van de loopgroep zijn. Lopen is wel een ding hier. Blijkbaar is iedereen hier ‘into running’. Ik niet, ik voer geen reet uit, althans niks fysieks…. Na een klein uurtje van kletsen, drinken, nootjes en andere snacks is het tijd voor D en T om richting airport te gaan; 5 min. rijden dus, want we staan er vlak achter. Wie gaat er nog allemaal mee naar toe? Nouuuuu…. bijna iedereen dus, en dus verhuist zowat de hele bubs mee. Komisch! Na een kort afscheidsritueel verdwijnen D en vriendin T al zwaaiend achter de deur van de safety check. Daar staan we dan. Wie gaat er nog effe mee naar het bankie op de boulevard? J, P, M en M gaan mee en ik moet (maar wil ook) als het ware wel mee, want ik wil wel van al die zooi in mijn achterbak af. En die zou naar M en J gaan, dus……. Maar ik moet ook oma en the family nog effe thuis afzetten. Die vinden het namelijk wel goed geweest zo, en dus rij ik die even naar huis. Ongeveer gelijktijdig arriveer ik met de rest bij het bankie, alwaar we langs het water wat restanten van het strandgebeuren wegwerken. Als er op een gegeven moment aanstalten gemaakt wordt om te gaan, begin ik ‘m wel te knijpen, want ik zit nog steeds met een volle achterbak. M zegt dat ik de spullen wel zolang bij haar kwijt kan, want ze moet die toch verdelen tussen haar en J. Mooi, dan ben ik er vanaf. Ik breng M naar huis en dump de complete achterbak (op wat drank na) bij haar op de backyard porch.

Als ik even later bij mijn appartement bij Yacht Club arriveer staan de beperkte parkeerplaatsen vol (er kunnen ongeveer 5 auto’s staan). Een blanke en donkere dame lopen net naar hun wagen om in te stappen. Ik vraag, want ik sta een beetje in de weg voor hen om eruit te draaien: “You wanna get out?”. Yeah, zegt de donkere van het stel. Ik zeg, “Alright, I wanna get in”, waarop de donkere dame in lachen uitbarst en zegt; Yeah, that’s a good one, ha!” Ik schrijf dit op en door de speakers klinkt ‘Brown Sugar’ van de Stones.