Caribisch Carnaval

De zondag starten we met een lekkere bak koffie bij Starbucks, tegenover - of eigenlijk meer annex aan - het hotel waar Paul vertoeft. We nemen de tijd, want het is aan alle kanten wel genieten in deze airco omgeving en de cupmaten van Starbucks zijn bij eenieder van jullie wel bekend, dus daar ben je wel effe mee zoet. Mijn matig ontbijtje en de nog mindere koffie die daarbij hoorde in mijn Academy Hotel vraagt alweer om een delete-actie, en dus vertrek ik naar het sanitair. Deze Starbucks heeft geen eigen ‘delete-riool-aansluiting’ en dus moet ik oversteken om de potkamer in de lobby van het hotel op te snorren. De kleine dingen in het leven geven je vaak het grootste genot (nou ja, …..) en ik heb ooit eerder zitten bedenken dat de naam die we bedacht hebben voor hetgeen aan de darm ontsnapt wel een erg goed gekozen woord is. Ook al valt de last niet letterlijk van je af (wel ‘uit’ trouwens), je hoeft ‘m niet meer mee te sjouwen. Zoals onthaasten ‘het niet meer haasten’ is, zo geldt dat ook bij wat je als ‘last’ zou kunnen ervaren. Anyway, volledig ontlast betreed ik opnieuw de koele Starbucksruimte. Lezen we nog, jongens? …. na dit onsmakelijke stukje tekst ;-?).

Vandaag is Otrobanda aan de beurt, de wijk aan deze kant van de stad. Vanaf de kant waar mijn hotel staat, over de pontjesbrug dus, is deze kant dan dus feitelijk de overkant, en dat is precies wat Otrobanda betekent, ‘de andere oever’. Het is al behoorlijk heet als we door deze ook best weer interessante wijk lopen, die misschien wel net zo kleurrijk is als die we gisteren zagen, maar om de een of andere reden komt dat wat minder over. Misschien omdat het op veel plaatsen wat krapper, wat compacter gebouwd lijkt. Desalniettemin nog steeds geinig om te zien. Als we de wandeling ten einde hebben, strijken we neer bij De Buren, in Punda, ‘mijn’ kant dus weer over de pontjesbrug, naast Café Plein Wilhelmina waar we gisteren geluncht hebben, en doen we ons te goed aan een flink aangeklede fishburger. En net als gisteren doet het hier ook weer gezellig ‘toeristisch’ aan, met een lekker laid back sfeertje.

Na deze smakelijke hap gaan we richting de synagoge, maar die blijkt dicht te zijn. We slenteren nog wat rond en belanden, na een waterdouche die ik krijg als ik wat krabbetjes wil fotograferen bij wat rotspartijen aan het water bij het Rif Fort, bij Bar The Sopranos. The Rif Fort is heden ten dage een toeristisch winkelcentrumpje, wat erg geinig opgetrokken is. We nestelen ons aan een tafeltje net uit de zon en op de fruitpunch die Paul wil, bestel ik een alcoholische variant, Blue Lagoon. Het kleurtje is echter meer lagoon-groen dan blauw. De mix van blue curaçao, wodka, sapjes en een half glas ijsklontjes - feitelijk wel nodig wil je’t een beetje fris houden - is erg lekker. Iets wat je als limonade wegwerkt, maar wat na drie van die ‘femalish’ glazen (zie plaatje) waarschijnlijk bij het opstaan dan iets anders aanvoelt. We beperken ons tot 1 drankje, terwijl we een horde Amerikanen door het erg goed gesitueerde Rif Fort voorbij zien trekken. Schitterend gezicht. Een van de aanlegsteigers voor de gigantische cruiseschepen die Willemstad aandoen, ligt pal voor het Rif Fort en alle cruisetoeristen worden door het winkelcentrumpje annex horeca gedirigeerd. Ze móeten wel over dit terrein, willen ze aan het eind ervan door een poort de stad inlopen. Nooit geweten dat mensen kijken op een terrasje zo geinig is. Hoorde ik natuurlijk altijd al wel van menig vrouwelijke collega/kennis/familielid, maar het gaat natuurlijk pas echt leven bij personal experience.

We lopen richting waar de carnavalsoptocht zo’n beetje op zijn eind zal zijn. Dat is dus zowat in het centrum, pal tegenover de pontjesbrug. Van daaruit drijft ie als het ware uit tot daar waar de wagens huns weegs weer zullen gaan. Maar….. dat maken wij allemaal niet mee. We lopen tegen de richting in, omdat de optocht nog niet in zicht lijkt. Mensen met koelboxen en ander gerei zitten al uren langs de dranghekken op de stoep. Die willen blijkbaar eerste rang zitten en niks missen van het spektakel, dat vooralsnog nog steeds op zich laat wachten. Terwijl wij slenterend deze menigte passeren en daarbij een paar herkenbare plekken van de ochtend/middagwandeling tegenkomen, ontwaren wij op een gegeven moment toch de kop van de optocht. In het vooruit van deze koplopers passeerden al wel een paar ‘aankondigers’, zoiets als de voorrijders van de kopploeg in een etappe van de Tour de France. Een oudere man met een megafoon doet zijn best om de sfeer er al een beetje in te krijgen en een jonge gast met zijn vrouwelijke kompaan verkoopt op een ludieke manier enig vocht, waarvan we de precieze samenstelling niet te weten komen.

Als de eerste carnavalswagen voorbijglijdt, worden de trommelvliezen tot het uiterste getergd. Bijna alle groepen hebben een aangeklede (vracht)wagen als leading vehicle, waarachter grotesk uitgedoste carnavalgangers aansluiten en op borstvibrerende speakers hun pasjes uitvoeren. Bij veel groepen straalt de lange weg die ze al afgelegd hebben er vanaf, maar andere doen net alsof ze net begonnen zijn. Op zich knap om zolang, zo tergend langzaam voortkabbelend de hele weg carnavalvrolijk te zijn/doen in deze tropische hitte. Ondanks dat we soms letterlijk met de vingers in de oren moeten staan, omdat de muur van speakers op nog geen meter van je af passeert, is het een vrolijk en kleurrijk spektakel. Natuurlijk moet ik wel een bewijs van aanwezigheid hebben, en dus ‘pluk’ ik 2x een dansmarieke vanachter het dranghek naar me toe. B-i-L (brother-in-law) doet zijn best om de dames met mij op zijn slimme telefoon vast te leggen, wat nog redelijk lukt. Om ook wat shots vanuit een andere hoek te hebben, lopen we een ergens een viaduct op en bekijken daar van bovenaf een aantal minuten de onder ons doorglijdende stoet, totdat we door politie gesommeerd worden - samen met alle anderen - deze plek te verlaten. Aangezien we op een doorgaande weg staan, wordt het blijkbaar te gevaarlijk gevonden ons daar op te houden. Op zich wel begrijpelijk en dus dalen we weer af naar de weg waar de stoet zich nog steeds voortbeweegt. We lopen nu aan de andere kant van de weg en zien een aantal danseressen er, zo net voor de finish, de brui aan geven. De vele kilometers trippel-trappel-trippel-trap hebben hun tol geëist en blootsvoets lopen ze, zich soms al half uit het kostuum hijsend, richting huis (I presume). Als we teruglopen richting pontjesbrug en het er tegenoverliggende plein kom ik zowaar nog mijn ‘oude’ buurvrouw uit de Kaya Gresia tegen. Zij werkt als arts assistent in FM en vertrok uit het appartement naast mij niet lang nadat ik daar was aangekomen. Nu ik dit schrijf, en ondertussen is het alweer 2 maart en gaat dit verhaal over weken geleden, ben ikzelf degene die morgenavond een nieuweling op het vliegveld gaat ophalen. Een dame die via TMI op de SEH (‘spoed eisende hulp’ voor de niet gezondheidzorgers onder ons) komt te werken. Ik werd 8 januari ook netjes opgehaald door een TMI’er die bij FM werkt, en hetzelfde is nu aan mij gevraagd. Tuuurlijk doe ik dat.

’s Avonds na de optocht hebben Paul en ik nog ons laatste avondmaal en nuttigen we bij Steak & Ribs in de Rif Ford een fantastisch stukkie vlees. Deze toko is echt een stuk beter dan die van gisteravond. We klinken op een mooi weekend en met de Titanic op de achtergrond krijgen we de serveerster zover dat ze ons, het diner én de boot op het plaatje vastlegt.
Proost!