T&T on the road

5 april 2012
Camper perikelen
Nu, bijna een week later, hebben we al heel wat belevenissen achter de rug; gezellige, mooie maar ook, met name wat Tinus betreft, dingen waar je je wild aan kunt ergeren. Tja, en wat zijn die dingen dan, nou uh bijvoorbeeld het kamperen op zich, of uh huilende achterlichten. Huilend? Ja huilend. Tot twee keer toe zaten de achterlichten tot de helft met “tranen” (water) gevuld. Resultaat; niet werkende lichten. Maar de techneut himself, ja echt :), heeft dit vakkundig gerepareerd. Was dat het enige? Nee hoor, nog veeeeeeeel meer van die onzin, zoals: een niet werkende aansluiting op het gasstel, airco in de slaap-/leef-/achtercabine die geen teken van leven geeft, stopcontacten die niet aangesloten lijken te zijn. Lijkt allemaal peanuts, maar zaken waar we al veel tijd aan besteed hebben. Tijd die we natuurlijk liever anders hadden ingevuld.
Het heeft een paar dagen geduurd voordat we de meest effectieve manier hadden gevonden om de achtercabine te openen. Het slot werkt niet echt wat je noemt soepel. Zo te zien zijn de deur en het slot ooit geforceerd en de deur lijkt oorspronkelijk niet tot deze camper te behoren. Máááár we hebben nu de “slag” te pakken.
Om te kunnen staan in de cabine moeten we het dak “opdrukken”, een “pop up” dak. Genoeg frisse lucht als we de ramen “openritsen”. Het slapen op zich gaat prima, wel eerst even je bedje uittrekken en opmaken, maar dan heppie ook wat.
Kortom na een week zijn we nu een beetje op orde. Het verplaatsen van spullen hebben we nu zo veel als mogelijk beperkt; we hebben het in vakken en dozen geordend.
Onderweg
Enfin, na het ophalen van de camper (29 maart) zijn we op pad gegaan. Tinus achter het stuur. Links rijden is wel effies wennen, maar dat had hij toch al snel onder de knie. Af en toe nog wel neiging tot rechts rijden, maar dat leer je al snel af. Omdat alles in spiegelbeeld is, zie ik nu bij een prachtige blauwe hemel af en toe de ruitenwissers voorbij komen, maar een kniesoor die daar op let. Tot nu toe heeft Tinus gereden, mijn “inwijding” moet nog gebeuren.
Het 1ste ritje was naar Penrith, de start voor een bezoek aan de Blue Mountains. Voordat we naar de camping reden, hebben we eerst boodschappen gedaan. De innerlijke mens wil ook wat, nietwaar. Bij aankomst op de camping, 19:00 uur en al donker, bleek dat de receptie gesloten was. Gelukkig was de slagboom open en zijn we op advies van een “kampbewoner” op een open plek gaan staan. Geen idee hoe het allemaal werkte. Alles was op slot, behalve de laundryruimte. Wij ons dus wassen in de laundryruimte. Komt om 22:00 uur de “nachtwacht” zijn ronde lopen. Hij had de sleutel van de toilet- en doucheruimte, zodat we alsnog lekker konden poedelen. HEERLIJK, zo’n welverdiende douche na twee dagen reizen, knapt een mens (2 in dit geval) van op. Volgende morgen hebben we betaald en op pad.
De dagen daarna hebben we in de Blue Mountains een aantal wandelingen gemaakt en toeristische attracties bekeken (Wentworth Falls, Katoomba, Three sisters, Leura, Jenolan Caves, Botanic Garden). Bij toeval kwamen we bij een farm terecht waar ze kastanjes en walnoten verbouwden. Daar kon je naar hartenlust de noten en kastanjes rapen. We hebben het bij een paar kastanjes gehouden. Het ging om het idee.
De recepties van de campings gaan hier erg vroeg dicht. Het is hier tenslotte herfst en het toeristenseizoen is een beetje voorbij. Behalve komend paasweekend, dan zit alles vol. Gelukkig hebben we een camping voor die dagen kunnen reserveren (op aanraden van de campinghouders in Huskisson). Bij aankomst in Huskisson bleek dat we te laat waren. We hebben de nacht op de parkeerplaats voor de camping doorgebracht. Kan natuurlijk makkelijk met een eigen huisje bij ons. Je kunt bij veel campings gebruik maken van toilet en BBQ-plaatsen, dus geen nood bij “hoge nood” (of een emmer, dat voldoet ook).
De volgende 2 dagen zijn we in Huskisson, Jervis Bay, gebleven. ’s Ochtends nadat we ons geïnstalleerd hadden op de camping, zijn we naar het dorpje gelopen. Eén winkelstraat en een haventje. ’s Middags langs de kustlijn heen en terug naar Vincentia gewandeld. Werkelijk prachtig; witte stranden, turquoise zee en een mooie blauwe lucht. Het lijkt wel vakantie :). Volgende dag naar Booderee NP gereden en wandelingen gemaakt. ‘s Middags een wandeling naar een prachtig strand in een baai. Was wel een behoorlijke klim terug, maar met behulp van Tinus kon Thea ook deze wandeling weer volbrengen. Tinus sleept regelmatig (balkend:) ia,ia) Thea er doorheen, zodat we samen in staat zijn de dingen te doen. Op het laatste stekje waar we uitstapten, een klein aanleghaventje, werden we door een stelletje gewezen op twee roggen die in de baai zouden zwemmen. Nadat we al zo’n vijf minuten naar het water hadden gestaard, zagen we ze ineens zwemmen. Prachtig om te zien en ongelooflijk groot.
Na Huskisson zijn we gisteren naar Mallacoota, het ZO-puntje van de staat Victoria gereden. Een lange dag, maar wel een mooie rit over de Princess HWY en een stuk langs de kustweg. Tinus had gereden; met pauzes 7 uur rijden. Hij was helemaal afgebrand. We waren dit keer wel op tijd, een half uur voor sluiting van de receptie! ’s Morgens (5 april) eerst een beetje rondgekeken en ’s middags gewandeld. We zijn langs de vloedlijn en over een golfbaan gelopen. Op de golfbaan zouden kangoeroes moeten zijn, nou dat was ook echt zo. Een paar families bij elkaar. Wel erg leuk om te zien (voor ons). De kangoeroes hadden net zoveel interesse voor ons als wij voor hen.

Weer
Het weer is ons tot nu toe welgezind geweest. Het blijkt hier een slechte, natte zomer geweest te zijn, maar daar merken wij nu niets van, behalve dat alles nog mooi groen is. De enige regen die wij gehad hebben was zondag naar Huskisson vanuit de Blue Mountains. Het kwam met bakken uit de hemel. Het was niet echt prettig om te rijden, zeker niet toen het ook al donker werd. De klok was net die nacht een uur teruggezet, zodat het niet om 19:00 uur maar om18:00 uur al donker was. Maar door het donkere weer leek het wel of om 17:00 uur de zon al werd uitgedraaid.
Aus dollar
Wat ons opvalt, is dat het hier behoorlijk aan de prijs is. Boodschappen doen is een rib uit je lijf. We lusten allebei toch wel graag een biertje, maar die kost toch ook al snel € 1,50 per flesje in de supermarkt. De prijs voor Diesel voor ons campertje valt niet tegen € 1,25, maar daarentegen rijdt ie wel 1 op 8/9 km. Ach ja, we eten en drinken er niet minder om (de buikjes groeien gestaag).
Ieder heeft zo zijn “taak”, Tinus is de kok(x) en chauffeur, Thea is de routeplanner en zorgt voor de techniek. Voor de route itself, daar hebben we TomTommie voor. We hebben het er maar druk mee. Elke avond zijn we moe en komen er dan niet toe om een verslag of dagboek bij te houden. De regelmaat ontbreekt nog. Wanneer het volgende verslag volgt weten we nog niet, maar geen bericht is goed bericht. Dus Moeke, no worries!
Oh ja…… onze hoofden en armen hebben al een Australisch kleurtje, de rest van onze lijven moeten nog volgen. G’day mates!
6 april
Tweede dag Mallacoota. Vandaag een paar wandelingetjes gemaakt bij Double Creek. Warm weer. De bossen hier lijken onderhevig aan snel verval. Bomen zien er erg gehavend uit; schors komt los als oud vel en veel bomen zijn geknakt of hebben afgebroken takken. Tegelijkertijd zie je nieuw grut ontspruiten op het afstervende materiaal. Je hoort allerlei vogels, maar ziet weinig / geen andere beesten. Vandaag geen koala’s, ook al zouden die zich hier ophouden. De doorkijkjes zijn wel mooi, maar soms denk ik dat het ook Limburg of de Betuwe had kunnen zijn. We rijden met onze camper door naar Fairhaven, wat achteraf een privéplek (eigen terrein) blijkt te zijn. Mooi shit, want we hebben er echt lang over gedaan om er te komen, maar dan wel over een mooie bosweg, die me alvast wat heeft doen oefenen om over niet verharde wegen te rijden. Wonderlijk genoeg lijkt de weg terug naar de hoofdweg veel korter dan heen. We passeren op de terugweg ook weer de ‘balkenbrug’, die wel geschikt is voor vehikels tot 25 ton. Op de heenweg was het geen probleem, dus ook nu moet het een makkie zijn. Helaas zakken we halverwege dwars door de balken en donderen we met camper en al 6 meter naar beneden, de kolkende rivier in….. Nee, geintje hoor, maar ….. het klonk wel spannend, nie dan?! Tja, tot op heden nog geen echte spannende dingen meegemaakt, dus voor het verhaal moet je er iets van maken:).
7 april
Vroeg opgestaan, want vandaag wacht ons een lange rit naar Phillip Island (PI), zo’n 550 km. We doen dit eiland aan i.p.v. Kangaroo Island, want deze laatste leek ons qua kosten echt niet meer in verhouding staan tot hetgeen we er aan tijd zouden spenderen. De rit naar PI was echt schitterend en we hadden er ook weer mooi reisweer op: afwisselend wat bewolking en zon, met prachtige vergezichten, waar we regelmatig voor gestopt zijn. Dit soort Kodakmomenten zijn natuurlijk mooi om vast te leggen. Getting there is have the fun, zo blijkt maar weer vandaag. Een relaxte rit op deze zaterdag voor Pasen. Het is echt grappig om vast te stellen dat er zoveel mooie wegen zijn aangelegd voor zulke lange afstanden voor maar zo weinig mensen (er wonen in Australië zo’n 22 ½ miljoen mensen). Maar misschien rijden er wel net zo veel toeristen per jaar over heen als Ozzies zelf. Anyway, op de route van vandaag was het relaxt rijden. And guess what…. worden we in Alberton midden op de dag (14:15 uur, tja, de details zijn belachelijk) aangehouden door de Highway Police voor alcoholcontrole. Gelukkig was het 16 uur geleden dat ik mijn laatste biertje (een Stout in dit geval) op had, dus die was allang uit mijn systeem verwijderd. Pffff, daar kwam ik dus goed weg… ik had geen tijd voor en zin in jailtime in Ozzieland. Naast de schitterende vergezichten zien we tot op heden voornamelijk veel vogels en vandaag alleen een overstekende vos voorbij komen. Verder zien we vooral dooie beesten (kangoeroes, wombats) langs de kant van de weg. Vandaag wel veel koeien en schapen in de glooiende weilanden gezien, terwijl Clearance Clearwater Revival uit de speakers schalt; “who’ll stop the rain” en “Born on the Bajoe”. Het ultieme on the road gevoel maakt zich van ons meester.
By the way…. nee, niet the Princess Highway en de Gippsland Highway of the Strzelecki die we vandaag alle drie gereden hebben… maar afgelopen nacht was het tamelijk windy in Mallacoota. Zo erg zelfs dat onze camper op zijn grondvesten schudde. Best een apart gevoel, zeker met de wetenschap dat het in Ozzieland soms best aardig te keer kan gaan, maar dit van vannacht stelde echt helemaal niks voor. Het duurde ook maar erg kort, maar anderzijds weer lang genoeg om ons letterlijk wakker te schudden.
Hoe zijn we zelf: nou, vandaag in ‘holidaymood’. We voelen ons echt on the road en relaxt. Weg van alles en iedereen en dat ‘disconnecten’ hadden we wel effe nodig. Aan de andere kant zijn er ook momenten waarop Théke met name tegen haar beperkingen/onvermogen aanloopt. De beentjes willen dan bv. niet meer als vroeger en dat kan soms al zijn met het bestijgen van een heuveltje. Het rare is dat ze net als een paar dagen geleden een gigantische trip met me maakt naar een afgelegen strandje, waar we echt flink voor moeten klimmen en dalen. Dat gaat haar dan schijnbaar redelijk makkelijk af. Maar de dag erop is een simpel hellinkje naar de afwasruimte op de camping eigenlijk al te veel en dat confronteert haar dan weer met iets wat ze misschien net effe was ‘vergeten’. Dat blijken dan harde momenten, die we bespreken op een reisdag als vandaag en waarbij de traantjes effe de vrije loop gelaten worden. Ook ik hou het dan niet helemaal droog, wat Théke op dat moment dan niet helemaal meekrijgt, omdat ze door haar eigen natwazige oogjes mijn gevulde oogleden niet scherp kan waarnemen. Maar… deze momenten zijn ooit net zo mooi als de schitterende vergezichten die we op dat moment slechts wazig kunnen zien. We blijven niet hangen in dit soort momenten, want Michael Jackson schreeuwt Beat it door de luidsprekers.
O ja, wat we ook nog effe ‘ge-beat it’ hebben; een teek achter Théke’s oor. Ze had al een paar dagen last van haar hoofd aan de rechter kant, maar had het mij maar effe niet verteld, totdat ze voelde dat er toch wel iets zat. Ik kijken…. Ja hoor, een teek …. Ssssshit. Gelukkig had Théke een tekentang bij zich. Heb ik die teek, niet Théke hoor, effe vakkundig de nek omgedraaid. Phoe, ook weer vanaf. Wel de komende dagen effe in de gaten houden hoe het plekje zich ontwikkelt, want we (en zeker Théke) hebben geen zin in meneer Lyme!