T&T van Victoria naar South Australia

12 april
Ha luitjes, geinig om al jullie reacties te lezen, en…. ja, ja, we weten dat het wat lang duurde voordat er een verslag kwam. Maar…. het is niet zo heeeel makkelijk om via WIFI online te gaan hier, of… je moet belachelijk veel betalen. Ook via de zgn. ‘dongel’ is het behalve extreem duur ook niet erg zinnig, want over een groot gebied is er geen bereik, en dat maakt het redelijk zinloos het aan te schaffen. Dat betekent dus dat we niet al te frequent verslagen online zullen versturen, maar we zullen er dan wel wat langere verhalen van maken (zoals de laatste, … of vonden jullie die niet lang?)
Het is vandaag, nu we dit verslag beginnen maar niet afmaken, de 12e en we zitten twee dagen in Melbourne. Morgen (de 13e dus) reizen we alweer richting the Grampians, via de Great Ocean Road. Maar daarover later vast meer.
Meneer Lyme heeft zich tot op heden niet gepresenteerd. Tot zover het medische verslag.
Om de draad weer op te pikken, verslag vanaf 8 april:
1ste paasdag en we vertoeven op Phillip Island. Uitgeslapen en naar de hoofdstad Cowes gereden om boodschappen te doen en info bij het tourist info center op te pikken. Meteen maar tickets gekocht voor de Koala Conservation Center (voor vandaag) en natuurlijk niet te vergeten de little Penguin Parade (voor morgen), waar Phillip Island wereldbekend om is, naast het Grand Prix Circuit overigens. Het is winderig, maar mooi weer. Het bezoek aan het koala centrum is erg rustig, en zo ook de koala’s zelf, die stuk voor stuk in een boom liggen/zitten te dutten. Op zich wel een mooi/lief gezicht (oordeel zelf – 2 foto’s met slapende koala’s), maar niet erg spannend. In het park zien we ook nog een verdwaalde Walibi rondhoppen. Het is uiteraard erg toeristisch opgezet, zoals wij bv. de Beekse Bergen kennen, maar dan veeeeeeeeeeeeeeeeel kleiner.
Na het Koala Center weer in de camper, op weg naar Rhyll, waar we in een forellenvisserij wel online kunnen. Geen poging tot vis vangen gedaan, maar wel ‘een visje uitgegooid’ (waarbenjij.nu verstuurd :)).
Tegen de avond hebben we een heerlijke wandeling langs de noordoost kust bij Rhyll gemaakt. Het is een beschermd gebied waar je vogels in de “wetlands” kunt zien (als je een verrekijker bij je hebt, wat we dus niet hadden). Als je vaker langs de kust loopt, vallen de getijden je meer op. Zo zie je de mangroven in andere hoedanigheden. Het is toch wel leuk dat je ook zo in de vrije natuur beesten ziet. Zo hebben we een aantal Walibi’s mogen horen (springen) én zien. Veel beesten komen bij de schemering tevoorschijn, tenminste zo lijkt het. Het begon wat te spetteren en we zeiden nog dat we blij waren dat we de Penguin Parade pas die dag daarna zouden gaan bekijken (zonder feitelijk te weten wat de weersvoorspelling voor de 2e paasdag zou zijn). Na de wandeling in het donker - 18:15 uur - weer terug naar de camping en gekookt.
Maandag 9 april.
Vannacht heeft het veel geregend. We waren verbaasd dat, toen we opstonden, het weer toch eigenlijk wel redelijk leek. We hadden een paar wandelingen op het programma staan. Dus na het ontbijt op pad. Voordat we vertrokken begon het al te regenen. Om met Tinus’ woorden te spreken “what to do?”, nou……….. gewoon………. gaan. Het waren korte, maar soms ook wel hevige buitjes. We wilden naar het zuidoosten van het eiland, maar ondanks dat we dachten dat er niet zoveel toeristen waren, stond er een kilometerslange file, natuurlijk net richting onze geplande wandelingen. Maar er was meer te zien, dus planning aangepast. Dingen gezien en wandelingen gemaakt die we niet hadden bedacht, maar uiteindelijk een waar genot bleken te zijn. Tussen de buien door zoveel als mogelijk aan de wandel geweest. Prachtige kustlijnen en door het weer, veel regen dus ook veel wolken, konden we mooie plaatjes schieten. Dergelijk weer geeft mooi licht en donkere effecten, wat soms onheilspellende luchten laat zien.
We hadden er een hard hoofd in v.w.b. het weer tijdens the Penguin Parade, aanvang vanaf 17:30 uur. Het was een drukte van jewelste. Mensen uitgedost in allerlei kledij, van blote voeten tot UGGs, in mooie gewaden of in dekens gewikkeld. De Penguin Parade is helemaal aan de zuidwest punt van het eiland, en dus (zo merkten we de afgelopen dagen) winderiger en kouder dan in het noorden. De Antarctische wind lijkt hier over de Grote Oceaan wel iets aan kou ingeboet te hebben, maar als de zon ’s avonds weg is en er staat een stevig briesje dan is het toch verrotte koud. Iedereen op de aangelegde tribunes - en er naast - stond te klappertanden van de kou (en wij ook). De kleine beestjes lieten, toen wij er al een tijdje stonden, nog even op zich wachten. Overigens wordt IN het centrum op een elektronisch bord aangegeven wat de verwachte aankomsttijd van de pinguïns is. Handig, dan hoef je geen uur in de kou te gaan staan wachten. De beestjes zijn echter zoooo klein dat je wel erg goed moet kijken, wil je ze letterlijk uit het water zien komen. Op een gegeven moment zie je ze in groepjes het strand op hobbelen. Vervolgens doen die kleine pootjes er nog wel even over om tot aan de tribunes en onder de boardwalk te lopen, maar … dan heb je ze ook ‘close-up’, wat een geinig (cute) gezicht is. Overigens was het niet toegestaan om hier foto’s te maken, dus helaas geen beeldmateriaal, guys! De hele weg terug naar het pinguïn centrum – wat nog een paar honderd meter vanaf het strand is – lopen de beestjes als het ware met je mee en kun je ze dus bekijken. Geinig. Ze zijn dan op weg naar hun holen in de duinen tot wel zo ver als waar het centrum zelf gebouwd is. Overigens wordt er ook nog gewaarschuwd bij het verlaten van het parkeerterrein onder je auto te kijken om niet per ongeluk zo’n onderkruipertje plat te rijden. Na het live schouwspel hebben we in het centrum nog een korte film over de pinguïns en het centrum bekeken, waarna we teruggegaan zijn naar de camping. Om weer een beetje op temperatuur te komen hebben we een linzenbonensoepie in elkaar geknutseld, met een beker kant-en-klare noedelsoep als basis. Heerlijk!
10 april
De dag van vertrek van Phillip Island. Maar voordat we het eiland zelf echt verlaten gaan we eerst nog even een wandeling maken op de plaats waar we gisteren niet toe kwamen, vanwege de file door de uittocht van de Paasgangers. In het uiterste zuidoosten ligt Woolamai state fauna reserve, waar we naar the Pinacles gelopen zijn, een spitse rotsformatie op het meest zuidelijke puntje van het eiland. Niet echt geweldig groot, maar zoals zo vaak deze reis ‘getting there is half the fun’ en dus zijn de uitzichten en wonderlijk genoeg de flora (i.p.v. de fauna) de zaken die het de moeite waard maken. Overigens zien we hier ontelbare holen in het zand (duinen) die erg veel lijken op de holen van the little Penguins, die we de avond tevoren hebben gezien. We verdenken de pinguïns sindsdien van het feit dat ze stiekem meerdere landingsplaatsen hebben, dan alleen die waar we gisteren $ 20,50 per persoon voor betaald hebben. Stelletje etterbakjes :).
Net over de mooie brug van Phillip Island naar San Remo stoppen we om te tanken (goedkoopste diesel tot op heden) en lunchen we. Een large long black (koffie) 4me en een grote cappuccino voor Théke. Samen nuttigen we een smakelijke BLT (bacon, lettuce and tomato). Btw, de koffie in Australië is primo de luxo. Met deze maagvulling als ondergrond vervolgen wij onze tocht naar Melbourne. De weg naar en in Melbourne was wel minder relaxt dan alle andere ritten tot dusver. Je kunt merken dat je in een veel dichtbevolkter gebied vertoeft. We hebben niks gereserveerd en rijden dus more or less op de bonnefooi naar een Big4 campsite, 9 km ten noorden van het centrum van Melbourne, alwaar we zonder problemen neerstrijken. De lady at the counter geeft ons een discount van 10% omdat we met een camper van Apollo rijden; nog altijd $ 45,- per nacht, maar goed dan heppie ook wat. Het is een super-de-luxe camping.
De campingkeuken is van alle gemakken voorzien, dus gaat Tinus aan de kook, zoals elke avond. Hij is een heerlijk kokxie. Het koken bij de camper gaat altijd met (wat) ongemakken gepaard. Gasfles die niet goed aangesloten kan worden, of er staat te veel wind. Binnen koken is ook niet echt een optie. Het kookstel dat binnen is ‘ingebouwd’ brand op een soort alcohol. Je moet de ‘containers’ vullen met ‘alcohol’ en als je geluk hebt gaat het brandalarm af i.p.v. te kunnen koken. Niet dat we binnen gekookt hebben hoor :). Maar…………. met de ervaring van het broodrooster weten we wat de brandmelder voor geluid maakt, OORverdovend. Kortom, waarom zou je moeilijk doen als het makkelijk kan.
11 en 12 april
Zoals gewoonlijk hadden we weer goede voornemens, vroeg op en dan de stad in. Maar vroeg op, daar komt het bij ons niet echt van, als het niet per se hoeft. Maar het blijft een mooi voornemen, nietwaar. Dus om 11:00 uur na het ontbijt, lekker kopje koffie en wat vogelpoepjes, want tja die vogels lusten er wel pap/poep van, gaan we op pad.
We hebben enorm veel geluk, want beide dagen is het erg goed weer. Het zonnetje lacht ons tegemoet, da’s mooi meegenomen en daarbij, alles ziet er beter uit. Vooral de foto’s die we bij honderden maken, maar er ook weer voor ¾ van hebben verwijderd.
Melbourne heeft een klein oud centrum. Het grootste gedeelte bestaat uit grote moderne gebouwen. Het wandelen langs de rivier Yarra geeft mooie plaatjes, in alle opzichten……... Daarbij is het zicht in de Yarra een stuk verbeterd sinds wij Melbourne hebben bezocht, echt. Théke heeft nl. haar leesbril afgestaan :) aan deze rivier. Volgens Tinus is er geen man overboord door dit verlies, neehee……….. maar wel Théke’s bril…………. en zij denkt heel anders over de duik van haar bril in de Yarra. Zo’n HEERLIJK brilletje, die al ruim 12 jaar zijn diensten heeft verleend. Snif, snif, dat ik nu op deze manier afscheid moet nemen. Nou ja, laten we hopen dat m’n brilletje nog een mooi en lang zicht tegemoet gaat.
De maand april betekent in Melbourne dat er een comedy festival plaatsvindt. De optredens vinden voor merendeel in theaters plaats, maar zo ook op enkele plekken op straat (zie foto). We besloten om naar een van de optredens te gaan, kan je toch niet missen als je er (probably) once in your lifetime bent. Maar zoek er maar eens één uit van de legio optredens die aangeboden worden. Mijn (Thea) Engels is niet echt goed, dus moet het een voorstelling zijn die niet a te moeilijk te volgen is. Het werd een optreden van twee Engelse mannen, the new Art, uit Leicester. Twee verschillende types, maar erg goed op elkaar ingespeeld. De sfeer zat er goed in. Ze konden het publiek goed meekrijgen, zowel vocaal als fysiek (niet te veel bij voorstellen hoor, hoewel ze gingen wel voor een groot gedeelte uit de kleren :)), zo vloog het uurtje om. Ik heb niet alles kunnen volgen, maar door de prettige en gezellige sfeer hebben we er toch van genoten.
We zijn beide dagen uit eten gegaan. De 1ste avond in een Ierse pub en de 2e in een Engelse, het blijft in ieder geval ‘Engels’, toch?!?! De 2e avond, bij Charles Dickens, hadden we free Wifi, dus wij dachten “dáár moeten we zijn” (we blijven Hollanders nietwaar). Aan de slag met schrijven en dan versturen. Nadat we ieder twee heerlijke ‘pints’ en eten (Tinus :) te veel) achter de kiezen hadden, waren we bijna zover om weer een update te versturen. Maar op het moment dat we zowat klaar waren, moesten natuurlijk ook de foto’s nog worden geladen. Toen we dachten eindelijk zo ver te zijn, tja toen was de batterij van de netbook leeg. Wij blij, jullie blij :). Pfffff, hard werken en dan toch geen resultaat. Nou ja, geen resultaat, het verhaal toch maar weer ‘op papier’. Dan maar versturen op een moment dat het weer mogelijk is.
13 april
We gaan weer op pad. De avond van tevoren alles al ‘geïnstalleerd’, zodat we bijtijds konden vertrekken. Net voor negenen zaten we bepakt en bezakt in de camper. Vandaag op naar de Great Ocean Road, met hier en daar een stop. We zouden onderweg besluiten waar we zouden overnachten. Een en ander hing af van de ‘sights’ die we onderweg zouden tegenkomen. The Great Ocean Road beloofde wat te worden, volgens de boeken en de mensen die we gesproken hadden voordat we vertrokken uit Netherlands (zoals ze het hier noemen). Het weer zat ons mee, dus dat kon niet meer misgaan.
The Great Ocean Road start in Torquay, net voorbij Geelong. In Geelong maken we een korte stop, maar de plaats valt ons wat tegen, dus zijn we binnen een half uur weer vertrokken. De volgende stop is Bells Beach, waar met de paasdagen surfwedstrijden gehouden worden. Helaas, de paasdagen zijn net voorbij, dus voor ons alleen een paar verdwaalde surfers die een poging doen op de plank te blijven staan. In Lorne nuttigen we een lekkere bak koffie/cappuccino met een goed belegd ‘heated’ lunchbroodje bij de local Bakery, wat op zich misschien niet zo slim is, aangezien er vet aangekondigd staat dat ze al verscheidene prijzen gewonnen hebben met hun ‘pasteries’ (waaronder wij meer het gebak denken te moeten verstaan). Zie foto btw.
Wat wij niet wisten is dat er een monument van de aanleg van The Great Ocean Road bestaat, een houten boog over de weg, waarbij verscheidene gedenkplaten en ook een mooi standbeeld geplaatst zijn. Dit ter nagedachtenis van teruggekomen strijders uit de eerste wereldoorlog, die deze weg destijds hebben aangelegd als een soort eerbetoon aan hun gevallen strijdmakkers. De boog zelf is een aantal maal verwoest (brand) en derhalve een paar keer opnieuw opgebouwd.
In Otway National Park overnachten we. Onderweg ernaartoe rijden we door een bos waar koala’s in het wild voorkomen. Ineens spot ik er een, en we stoppen langs de kant van de weg. Eenmaal uitgestapt zien we er steeds meer, en ook andere voorbijgangers stoppen om de beestjes in hun eigen habitat gade te slaan. Echt een schitterend gezicht, zeker omdat ze nu niet slapend in een boom zitten - net als in het park op Phillip Island - maar beweeglijk zijn en zich tegoed doen aan de eucalyptusbladeren van de bomen waarin ze vertoeven. Met 1 krijg ik (Tinus) lijkt het wel een speciale band, want ik spendeer minstens een kwartier aan het fotograferen van dit mooie schepsel, terwijl hij me voor schijnbare interesse blijft volgen met zijn ogen. De mooiste foto’s van hem worden echter door Théke gemaakt, f….!!! – zie foto’s!
14 april
Op de campsite waar we overnachten, lijkt het wel een koala Zoo. Ga ik ’s morgens in alle vroegte aan de wandel om beestjes te spotten - niks gezien op een paar ‘birdies’ na - kom ik na 1½ uur terug om vervolgens close-ups van koala’s ÓP de campsite te kunnen maken. Nou ja, in elk geval een frisse ochtendwandeling gehad. Naast de nodige foto’s, die we uiteraard maken, legt Théke onze campingvriendjes ook nog even bewegend digitaal vast. Beautiful!
Met enige pijn in ons hart verlaten we onze buidelvriendjes en vertrekken we naar de Grampians. Halls Gap is het doel, waarvoor we The Great Ocean Road richting het noorden moeten verlaten. Voordat we dat echter doen, komen we eerst voorbij The Twelve Apostles (uit de zee oprijzende losstaande rotsen net iets van de kust), waarvan er nog maar 8 over zijn. Volgens de helikopterpiloot – ja, ja, we hebben vanuit een helikopter van deze bijzondere kustlijn kunnen genieten – zijn er eigenlijk nooit 12 geweest. De vlucht duurde maar 10 minuten, maar was de ervaring en het uitzicht zeker waard. Toen we bij de 12 apostelen vertrokken bleken we er alles bij elkaar maar liefst 2½ uur gespendeerd te hebben. Je kunt dus wel nagaan hoelang we nog hebben staan ‘schieten’ op alle lookouts ter plekke, die ook te voet bereikbaar zijn voor de hongerige toerist.
De weg naar de wat noordelijker gelegen Grampians (Halls Gap) is wederom schitterend. Veel vergezichten vanwege uitgestrekte weilanden in een glooiend landschap, met vooral veel schapen. Het zonlicht op het einde van de middag geeft schitterende effecten. Onderweg ffies gestopt om voor alle zekerheid toch een paar kleine boodschapjes te doen, de dag erna is het immers zondag en je weet maar nooit of er dan iets open is, hoewel…… tot nu toe waren de supermarkten op zondag altijd geopend, zelfs op de 1ste paasdag. Ook maar weer een bakkie doen, maar er is alleen automaatkoffie met melk in de buurtsuper te verkrijgen. Voor Tinus - die zijn koffie zwart prefereert - werd er speciaal zwarte koffie gezet; jawel, de toko werd er zelfs onbemand voor achtergelaten (op de klanten na). De winkeliers hier hebben blijkbaar nog vertrouwen in de medemens!
We komen aan bij Halls Gap Lakeside Tourist Park, waar we achter de counter een Nederlandse aantreffen. Altijd handig. Ze geeft ons de tip om te shoppen in een verderop gelegen plaats, Stawell, vanwege de extreme prijzen in de lokale supermarkt. Dus wij daar zondag gelijk voor een paar dagen eten ingeslagen en niet te vergeten …. BIER.
15 en 16 april
Eerst maar naar het informatiecentrum van Halls Gap om te bekijken wat we echt willen zien, want twee dagen is natuurlijk erg kort voor zo’n groot NP. Ik (Thea) had niet de energie om echte wandelingen te maken, dus besloten we om op zondag naar uitzichten te rijden, lookouts over valleien met o.a. grote (stuw)meren. Het was mooi weer, maar te heiig voor de vergezichten, laat staan voor mooie foto’s. Maar rond de tijd dat we aankwamen bij de derde locatie liep het tegen zonsondergang, het moment waarop er “warme lichten” zijn. We zijn ons toen daar weer helemaal te buiten gegaan aan het “schieten”. Door de wolkenpartijen kregen we mooie luchten, met allerlei kleurschakeringen. Op deze locatie waren er verschillende uitkijkpunten. Op het einde nog even snel naar “the Balconies” lopen (1 km). Helaas de zon was al zo goed als onder. Volgens een man die daar “professionele” foto’s aan het maken was, waren we net te laat. Maar “die hards” als we zijn, toch ffies proberen. Tinus kon het natuurlijk ook niet laten om toch nog even bovenop het “dak” van het balkon te klauteren. Ja, wat doe je dan als toeschouwer, nou je maakt er gewoon een paar foto’s van. Het was een schitterend gezicht en dat willen we jullie niet ontnemen, dus……… zie bijgaande foto.
Mandagmorgen; Tinus is alleen op pad gegaan om een wandeling te maken die voor mij niet mogelijk zou zijn. Hij ging naar the Pinnacle, waarvan je een schitterend uitzicht over een vallei hebt. Een uitkijkpunt waar je wel eerst 2,2 km voor moet lopen, met steile rotsachtige klimpartijen en een hoogteverschil van 280 meter (pfffff, het idee alleen al, moet ik ff niet aan denken…. hoewel ík heb wel altijd mijn balkende ezeltje bij me :)). Terwijl Tinus aan het zwoegen is, struin ik lekker over de camping. Het is echt een schitterende plek. Er zijn verschillende vogels (werkelijk prachtig om te zien, maar minder om te horen) en kangoeroes, die net als ik de camping afstruinen. Even buiten de camping lopen ook nog emoes. Een bont gezelschap. Je moet in het donker uitkijken waar je loopt anders heb je een botsing met skippy :). ’s Middags samen nog een bezoekje gebracht aan een waterval, MacKenzie Falls, maar eerlijk gezegd “we hebben mooiere gezien”.
17 april
De planning was om vandaag naar Adelaide te gaan, maar onderweg besloten we om een andere route te volgen. We wilden graag de Murray River zien. We hebben Adelaide letterlijk en figuurlijk links laten liggen en zijn richting Murray Bridge gereden. En vandaar naar Mannum, ongeveer 24 km verder. De weg die we moesten afleggen vanaf The Grampians naar Mannum was niet echt inspirerend, maar wel apart; erg lange rechte wegen door een erg landelijk gebied, waarbij we ettelijke agrarische gehuchten doorkruisten. Sommige met onalledaagse namen als Kiki en Meningie. Ondanks de wat saaie weg vandaag was er genoeg spanning voor Tinus, want………….. jawel, ik ben vandaag voor het eerst achter het stuur gekropen. FFies krommen tenen, maar dan heppie ook wat :).
De bruggen (ja, maar liefst 2 stuks over de Murray River) in Murray Bridge - hoe verzinnen ze het hè – waren wel de moeite van een paar shots waard. De temperatuur in deze contreien is overigens ineens een stuk aangenamer - nou ja warmer, zo rond de 30 graden – en het lijkt alsof je ineens in de zomer beland bent. Van een erg behulpzame dame at the tourist info center krijgen we de tip om voor erg mooie plaatjes van de Murray rivier met zijn rode kliffen naar een specifieke plek in Walker Flat te rijden. Als we een beetje doorrijden kunnen we ons eerst nog op een mooie camping in Mannum (tussen Murray Bridge en Walker Flat in) inchecken en zijn we nog net op tijd om de ‘cliffs’ in de glorie van de ondergaande zon te aanschouwen. Omdat we onderweg nog stoppen om een groep pelikanen te bewonderen (die veel te ver weg zitten om ze zelfs met telelens een beetje jofel vast te leggen) moeten we als een gek ‘gassen’ om niet te laat bij Walker Flat aan te komen. We halen het nog net, en …. het is inderdaad schitterend! (zie foto’s) We raken aan de praat met een bewoner uit Adelaide, die daar aan de oever van de Murray een vakantiewoning heeft. Hij vertelt dat ze daar regelmatig floods (overstromingen) van de rivier hebben gehad, maar dat er ook wel eens extreme droogte opgetreden is. De kliffen aan de overkant van de rivier laten aan de onderkant dan drooggevallen plateaus zien, waaroverheen volgens hem kangoeroes van links naar rechts en v.v. ‘skippyden’. Een schitterend gezicht. Ook schijnen er veel vogels in gaten in de kliffen te nestelen. Misschien dat we die morgen, als we onze weg langs de Murray rivier vervolgen, op het netvlies kunnen krijgen. We zijn sowieso erg benieuwd naar het gebied stroomopwaarts van de Murray, want wat we tot dusver hebben gezien doet veel moois vermoeden. Maar daarover in een volgend verslag weer meer.