T&T Back Home Again

Beste Luitjes,

Sinds zaterdag zijn we thuis, maar jullie hadden nog wat leesvoer tegoed. Het is weer een aardige lap tekst geworden, dus Joost ... wordt weer een vakantiedag opnemen, vrezen wij. En ja Conny (en anderen), het mag ook in stukjes hoor!

Hopelijk weer tot ziens binnenkort.

TA10US

zaterdag 19 mei
Théke wordt 's morgens door een Nederlands stel op slapende uilen geattendeerd bij de doucheruimtes. Dat wil ik ook wel zien en dus gaan we gewapend met camera's ipv toiletspullen naar de 'amenities', zoals dat in het Engels heet. Er zitten inderdaad 2 kleine uilen met een iets ander uiterlijk dan wij gewend zijn, maar onmiskenbaar uilen, op een lage tak in een kleine boom. Ze zijn oftewel heel erg gewend aan mensen of ontzettend moe, want ze laten zich zonder enige schrik of schroom van alle kanten fotograferen. Het blijft toch altijd leuker beesten in hun vrije natuurlijke omgeving op de gevoelige plaat vast te leggen dan in een of ander dierenpark.
Op het programma vandaag staat een toer naar de lavatubes, maar vooraf hebben we nog tijd voor een kleine wandeling vanaf het kampeerterrein. De Bluff Walk, zoals ie heet, loopt naar een hoger gelegen punt, van waaruit we een mooi zicht hebben over de gehele omgeving. We zien oude lage vulkanen, die in vroeger tijden hun lava over het land uitgespuugd hebben. Het is goed dat er overal zgn. 'interpretive signs' (vrijvertaald: informatieborden) staan, die bezoekers op de hoogte brengen van hetgeen ze (kunnen) zien en hoe een en ander ontstaan is of betekenis heeft (voor bv. de Aboriginal cultuur). Dergelijke 'interpretive signs/signage' zie je niet alleen hier, maar echt overal in Australië - althans in elk geval waar wij allemaal geweest zijn: van The Blue Mountains t/m Cape York.
Als we terug op de camping zijn, zien we eigenlijk pas hoe mooi de verschillende panden op het terrein zijn aangelegd. De bar/restaurant is in locomotief/trein stijl gebouwd en omgebouwde treinwagons zijn te huur als luxe overnachtingsplaats. Voor $150-$170 per nacht slaap je er duur, maar wel erg sfeervol. Ons Apollootje doet qua sfeer niet onder en dus hebben wij geen behoefte aan de wagons.
Rond 13 uur vertrekt onze kleine toerbus richting lavatubes. De groep bestaat uit zo'n 14 man. Een typisch menneke als gids vertelt ons gaandeweg dat de Undara vulkaan zo'n 190.000 jaar geleden uitbarstte. Niet met een knal, maar in feite op een manier zoals een pan hete tomatensoep overkookt. Op die manier stroomde tijden lang gesmolten lava uit de krater het omringende landschap in. Terwijl de buitenkant van die lavastroom afkoelde en verhardde, stroomde de gloeiendhete lava in het midden gewoon door. Hierdoor ontstonden de in totaal meer dan 160 km lange lavatubes (lava-gangen/kanalen), de langste in de wereld. Ze zijn nu erg gefragmenteerd (want vaak ingestort in de loop van duizenden jaren) en slechts een paar ervan zijn via guided tours te bezichtigen. Het blijft een apart verhaal en ook de lavatubes zelf zijn wonderlijke natuurbouwwerken om te zien. Ze lijken eigenlijk op erg hoge - maar steeds lager wordende - uitgeholde grotten, die op plaatsen tot slechts enkele centimeters boven de grond reiken. Dat komt dan blijkbaar doordat de lavastromen in het glooiende landschap steeds verder stroomden als een voortkruipende rups. In de loop der tijd zijn de gangen met zand/grond/modder volgelopen. Het schijnt op plaatsen nog mogelijk te zijn door nauwe doorgangen het andere deel van de lavatube binnen te kruipen, maar dat soort taferelen zat niet in onze toer - of welke dan ook, voor zover wij weten.
Na 2 uurtjes zijn we weer op de camping terug. Al terugrijdend werden we op het moeras gewezen, dat vlak bij de ingang van de camping ligt. Het is nog redelijk vroeg in de middag en dus besluiten we een deel van de 'swamptrack' te gaan lopen. Ook al heeft Thé er in eerste instantie weinig fiducie in, omdat de swamptrack zijn naam eer aandoet en het weinig belopen pad op verschillende plaatsen te nat is om overheen te lopen, lukt het me toch haar ondanks haar vermoeidheid te enthousiasmeren het pad te vervolgen. Naast het feit dat de swamptrack hier weer droger wordt, is Thé nu ook zo fanatiek aan het fotograferen geslagen, dat alles wat ze ziet haar afleid van het vermoeide gevoel. Er worden - ook door mij overigens - massa's foto's gemaakt, en met de te maken fotoboeken reeds in het achterhoofd roept Thé dat ze weer een mooie achtergrondfoto heeft gemaakt. Ik kom niet meer bij van het lachen, want ondertussen is het aantal achtergrondfoto's zodanig opgelopen dat er een apart boek van gemaakt kan worden. Ineens is Thé niet meer te houden, want blijkbaar maant moeder natuur haar tot andere bezigheden. Het is niet moeilijk te raden welke deze was als ik erbij vertel dat de kangoeroe's, die ik iets eerder nog in de natte velden had zien staan grazen, plotseling in geen velden of wegen meer te zien waren. Wel schenen zich ineens erg veel insecten rondom Thé verzameld te hebben. Hoe dan ook, het was een schitterende track om te lopen, waar je je - afgezien van Thé's call of nature - soms begeleid door massa's vlinders wederom in een garden of Eden waande.
Op de terugweg sprokkelen we alvast weer wat hout bij elkaar, want elke kampeerplek heeft hier z'n eigen kampvuurplek. Met een biertje en wat mixed nuts als aperitiefje, zetten we ons met de zelfontspanner bij het vuur op de kiek. Gezelli! Blijkbaar vinden anderen dat ook, want even later komt de buurvrouw - onderweg naar de doucheruimte - effe een praatje maken. En als ik later opnieuw wat hout ga sprokkelen - want dit hout brandt wel erg snel op -, staat bij terugkomst de buurman (ook onderweg naar de doucheruimte) met Théke het een en ander uit te wisselen. Volgend jaar april komen ze naar Nederland, nadat hun Nederlandse kennissen in september eerst hen Down Under komen opzoeken. Goed dat we dat weten!
zondag 20 mei
Onderweg naar Innisfail - zo'n 90 km ten zuiden van Cairns aan de kust - bezoeken we eerst een andere vulkaan in het Undara gebied. De Kalkani Crater is zo'n 16 km van het Undara resort. Het is prachtig weer en we beklimmen de lage oude vulkaanhelling (slechts 600 m) om vervolgens op de kraterrand (crater rim) een rondwandeling te maken. Het beeld geeft weinig aanleiding om te denken dat je inderdaad op een kraterrand loopt, want zowel de krater zelf als de kraterhelling als het gebied eromheen zijn volledig begroeid met tropisch groen. Zoals we ondertussen van de Ozzies gewend zijn, staat er om de zoveel meter een 'interpretive sign' (oftewel een bord met uitleg) wat het gebied - eerlijk is eerlijk - toch weer een stuk interessanter maakt. Wij worden daardoor o.a. op groenstroken gewezen, die daaronder gelegen lavatubes aanduiden. Iets wat je zonder de uitlegborden nooit zelf had kunnen bedenken. Wonderlijk.
We rijden - terug van Undara naar Innisfail - nog steeds door het aantrekkelijke Tablelandgebied en lezen in een van onze reisboeken dat we bij Mungalli Creek Bio Dynamic Diary een heuse 'cheese & yoghurt tasting' kunnen doen. Nou, daar zijn wij als Nederlanders wel voor te porren natuurlijk. We gaan er stiekem vanuit dat dat meteen ook onze verlate lunch goed maakt, maar dat valt vies tegen. Het proeven houdt na 3 lepeltjes kaas en nog minder lepeltjes yoghurt al op. Desondanks nemen we ter aanvulling alleen nog een flat white; je weet wel, die erg melkachtige koffie, waarvan we maar blijven hopen of er op enige plek toch wat meer koffiesmaak aan komt te zitten. Met de melk in de maag vertrekken we weer en een paar minuten later komen we voorbij Mungalli Falls, die we natuurlijk niet ongezien achter ons kunnen laten. Aan de bovenkant van de waterval is een restaurant, waar je doorheen moet om op het houten uitkijkplateau boven aan de waterval te komen. Als Thé terugkomt van de wc en zich al enigszins bang en voorzichtig bij mij vervoegd om het neerkletterende water van bovenaf te aanschouwen, schrikt ze zich helemaal te pletter van mijn krakende gesis. Deze 'grap' komt iets te hard aan, en de tranen schieten in d'r ogen. Gelukkig heb ik ze snel gekalmeerd en lopen we weer als vriendjes over het dalende pad naar de bodem van de waterval. Het is de moeite wel waard, maar het tochtje terug omhoog is vandaag een zware klus voor Thé en dus 'ia' ik ze een beetje mee terug het pad op. De dreigende wolken houden zich nog steeds rustig als we weer in de auto zitten en ook als we door de suikerriet- en bananenlanderijen richting Innisfail rijden, blijft de bewolking grotendeels zijn regen vasthouden. De zonnestralen erdoorheen zorgen voor veel licht- en kleurschakeringen en zo wordt ook deze rit weer 'a lot of fun getting there'.
Echter, als we eenmaal het Mango Tree Tourist Park in Innisfail bereiken en goed en wel geïnstalleerd zijn, komt de regen met bakken uit de hemel. En dit gaat wel even aanhouden.
maandag 21 mei
Sinds gisteravond regen, regen, regen. Gigantisch veel water komt er dan naar beneden. Je vraagt je echt af hoeveel mm er in die korte tijd valt. Je hebt het idee dat het in een avondje meer is dan we thuis in een heel jaar verwerken. De mate waarin bij ons ooit buien kunnen vallen die wij een wolkbreuk noemen, kunnen hier uren aanhouden. Hoewel, er zitten eerlijk gezegd ook wel wat minuten van mindere regenval tussen, maar toch ...
Omdat het weer dus weinig aanleiding biedt om andere zaken te doen, zit ik de hele morgen in de half open campkitchen aan dit reisverslag te werken, terwijl Théke zich vermaakt met wat literatuur. Moet je weten dat ons Apollootje 10 meter van de keuken af staat, maar er zijn toch 'plensy' momenten waarop je het niet waagt de oversteek naar het campertje te maken. Dat had gegarandeerd tot 'Cape York waardig' druipende kleding geleid. In het begin van de middag wordt het ietsjes droger en we besluiten even naar het centrum van Innisfail te rijden. Ondanks dat het beschreven staat als een druk agrarisch stadje, komt het op ons over als een niet veelzeggend plaatsje; beetje saaie hap zelfs. Volgens de beschrijvingen staan er in de wat slingerende hoofdstraat wel interessante art deco gebouwen. Het duurt niet lang voordat we die gevonden hebben. Het is inderdaad een apart gezicht, deze in pasteltinten geverfde gevels van de twintiger en dertiger jaren van de vorige eeuw. De panden liepen destijds veel schade op ten gevolge van wervelstormen en werden vervolgens in de stijl van die tijd herbouwd. Het heeft Innisfail volgens The Lonely Planet tot de hoofdstad van art deco in Australië gemaakt. Omdat het weer regent, lopen we met paraplu door de verder tamelijk grijze straten. De art deco maakt het gelukkig wat kleurrijker.
Terwijl we 's avonds in de campkitchen aan ons biertje nippen en het avondeten aan het voorbereiden zijn, laat het late regenseizoen weer flink van zich horen. Een Duits stel, dat links van ons aan de uit een stuk hout gesneden creatief gevormde keukentafel zit, is zijn verdere reisplannen aan het overwegen. Het koppel heeft een duidelijk leeftijdsverschil, wat verder niet ter zake doet, maar wel opvallend is. Blijkbaar is de salade die Théke aan het maken is voor de dame in kwestie, de jongere van het stel, aanleiding om een opmerking te plaatsen. Het valt haar blijkbaar op dat wij grofweg dezelfde ingrediënten gebruiken als zij gewend zijn te doen en dat suggereert bijna als vanzelf eenzelfde afkomst. Als ze het al niet aan ons taaltje gehoord had, dan geeft in elk geval Thé's salademix een zweem van herkenning. We raken aan de praat en ontdekken dat ze van de 4 weken vakantie al erg veel dagen regen gehad hebben. Sie sind nicht amusiert. De teleurstelling is des te groter, omdat ze ook vorig jaar tijdens een eerdere trip Down Under veel regen gehad hadden. Voor de relatief korte periodes dat ze dan in Ozzieland zijn is het best zuur (en duur, want beetje sunt van het geld) om je dagen letterlijk te zien verregenen. Morgen gaan ze richting Cape Tribulation, waar wij ook geweest zijn net voor onze grote trip naar Cooktown en hoger. De dochter van de mannelijke helft van het paar heeft daar volgens hen 'haar paradijs' gevonden. We krijgen de indruk dat hij (pa) het maar niks vindt, maar dat hij er aan de andere kant ook weinig aan kan en wil doen. Als zij daar gelukkig (mee) is, dan is dat zo en dat gunt ie haar dan natuurlijk ook wel weer.
Soppend door het natte gras overbruggen we later op de avond de paar meter naar ons campertje. 's Nachts worden we wakker met een absurde persiflage van Rob de Nijs' 'Zachtjes tikt de regen op mijn zolderraam'. Laat dat zachtjes er maar af, en ..... welk zolderraam!!?
dinsdag 22 mei
Ongelofeloos maar waar, na rustig opgestaan te zijn, kunnen we de camper tijdens droogte vertrekklaar maken. We rijden op ons gemakkie over de Bruce Highway naar Cairns. Onderweg lijkt het weer beter te worden. Dat houdt aan tot 's avonds, waarna het weer gaat regenen alsof de oogst ervan afhangt.
Crystal Cascade Holiday Park is de plek waar we al rond 11 uur neerstrijken. De wederom luxe Big4 camping (met zelfs een bloemetje in de douche/wc-ruimte) ligt slechts een kleine 10 km van het centrum van Cairns, maar desondanks toch al in een mooi heuvelachtig rainforest gebied. Théke is niet fit. Ze heeft al een aantal dagen een blaasontsteking, die ze met de meegenomen antibiotica weer de kop aan het indrukken is. Onduidelijk en verspringende buik- en schouderklachten maken haar onzeker en angstig. We gaan niet veel doen vandaag, maar ter afleiding wandelen we wel de 1,2 km iets klimmende route naar de Crystal Cascade, slechts 5 km van het kampeerterrein. Het pad is best mooi aangelegd en loopt feitelijk - zij het iets gecultiveerd - door rainforest. De wandeling omhoog valt niet mee voor Thé, maar -natuurverkenners als we geworden zijn, hoewel we feitelijk niks bij naam kennen - geeft wel de nodige afleiding. De loop terug, dalend naar de parkeerplaats, is voor Thé een stuk prettiger en is minder vermoeiend. Een oranje insect ter grootte van minimaal 2 wespen vliegt laag over het parkeerterrein en moet - vanwege uitputting, zo lijkt het - op de grond wat bijkomen, wat ons mooi de gelegenheid biedt het beestje op de plaat vast te leggen. Na zo'n 20 shots de man - waarvan het er maar 2 of 3 'gaan halen', zoals we dat in ons eigen jargon zijn gaan noemen - heeft ie er wel genoeg van en kiest alsnog het luchtruim.
We hebben, vinden we zelf, wel een 30ct ijsje van de Mac verdiend en dus karren we richting het winkelcentrum niet ver van de camping gelegen, waar we de zoveelste MacDonalds van Ozzieland hebben gespot. Ik moet straks toch eens effe googlen hoeveel van die geelrode gevallen ze in dit land Down Under hebben staan; unbelievable gewoon. Bij supermarkt Woolworth rukken we een fles rode wijn uit de rekken voor bij de zalmpasta vanavond.
Terug op de camping gaat Théke effe plat, terwijl ik een korte wandeling langs de kreek naast de camping maak. In de folder waarin de verschillende lokale wandelingetjes beschreven staan, stond nog dat het slim zou zijn om musquito repellent (DEET) te sprayen, maar deze jongen laat dit na. Zodoende wordt ie zo op het eind van de middag aan de oevers van het water helemaal lek gestoken. Smart busy, Tainus!!
In de regenachtige avond laten we in de goed geoutilleerde campkitchen de zalmpasta begeleid gaan van Woolworth's rode wijntje. De free WIFI en het naar de laptop kopiëren en uitzoeken van onze foto's - zoals bijna elke avond - doen ons toch nog laat gaan slapen.
woensdag 23 mei
We hebben lang geslapen en komen dus laat de camper uit. Vandaag zouden we evt. naar Kuranda gaan, een plaatsje dat met The Kuranda Scenic Railway (1 uur en 3 kwartier) en/of The Skyrail Rainforest Cableway (met 90 minuten tevens een van de langste kabelbanen van de wereld) op een bijzondere manier te bereiken is. We hadden echter afgesproken dat we het van de weersomstandigheden van vandaag zouden laten afhangen wat we zouden doen. Nog voordat we opstaan opperen we bijna simultaan het idee om evt. met de camper naar Kuranda te rijden, aangezien het nog steeds erg grijs weer is en er dus sowieso weinig 'scenics' overblijft van de railway of de skyrail. De toch al dure grap van deze toeristische transportmiddelen zou dan helemaal weggegooid geld zijn. Eenmaal buiten zien we dat de wolken wel erg laag over de heuvels hangen en dat het in dit weer zelfs niet zinnig lijkt om met eigen vervoer de erg kronkelige bergweggetjes naar Kuranda te gaan rijden; je ziet toch niks van de beloofde prachtige vergezichten die de rit bij mooi weer te bieden heeft. Even later begint het ook weer te regenen en worden we gesterkt in ons besluit Kuranda maar te laten schieten. Sunt, maar het is niet anders. 'Change of plans' dan maar. Morgen vertrekken we naar Sydney en dus kunnen we vandaag op ons gemakkie alles al gaan inpakken, de auto reinigen en de tank volgooien. Niet echt een vakantiedag meer dus, maar wel een relaxte voorbereiding op de trip morgen. We vliegen vroeg en voor die tijd moet alles bij Apollo en op het vliegveld geregeld zijn. Als Théke bij de balie van de camping vraagt waar de dichtstbijzijnde carwash is, blijkt die veel dichter bij te zijn dan we dachten. We kunnen nl. direct achter het kantoor gratis ons bakkie wassen m.b.v. een tuinslang en een heuse wasborstel. Het is wel niet een hogedrukspuit, maar het voldoet en als we net goed en wel bezig zijn begint ..... juist, ... het weer te regenen. Het moet een komisch gezicht geweest zijn hoe wij in regenponcho lekker aan de gang gingen met water uit de slang in water uit de hemel. Ondanks dat we in Atherton Apollootje al aan een grondige wasbeurt onderworpen hadden, zijn we nog lang zoet met het verwijderen van the red dust, dat behalve in beperkte mate nog steeds op de autolak aan de buitenkant vooral ook aan de binnenkant van de opbergruimtes zit. De rode aarde vermengd met water wordt een wat kleverige rode klei-achtige massa, wat lastig te verwijderen is zonder hogedrukspuit. Maar we zijn uiteindelijk tevreden met het resultaat, waarbij ik de woorden van de Apollo-dame in Alice Springs maar weer even voor de geest haal:"It doesn't have to be immaculate, as long as it's tidy".
Onze laatste avond van de eigenlijke rondreis - want zo zien we het eigenlijk alletwee wel - maken we gebakken aardappeltjes (want nog aardappels over én we hebben er zin in) en trakteren we ons op een sappig stuk vlees, een verse salade en een lekker wijntje. We zorgen ervoor dat we voor de start van de footballmatch Queensland - NSW (New South Wales), die we ter plekke in de campkitchen kunnen volgen - met koken klaar zijn. Deze match tussen de 2 giganten van Australië was al door kampeergenoten in Innisfail aangekondigd als zijnde DE wedstrijd die iedereen (van de betreffende staten) wel zou gaan volgen. Ik krijg de indruk dat het eenzelfde status heeft als Nederland - Duitsland. Het is de eerste van 3 wedstrijden tussen beide ploegen (staten), die de uiteindelijke winnaar moet opleveren.
State of Origin is the annual best-of-three series of rugby league football matches between the Maroons and the Blues, who represent the Australian states of Queensland and New South Wales respectively. Described as "sport's greatest rivalry," the State of Origin series is one of Australia's and the region's premier sporting events, attracting a huge television audience and usually selling out the stadiums in which the games are played. Despite the existence of international tournaments and State of Origin being a domestic competition, it is frequently cited as being the highest-level of rugby league played anywhere in the world

Vandaag 23 mei is de eerste, en de twee andere volgen op 13 juni en 4 juli. Deze vorm van football is de hardste variant van een combinatie van Engels rugby en American football voor zover wij het kunnen beoordelen en de enige bescherming die men draagt is een gebitsbeschermer. Sommigen hebben ook een heel klein mutsje op, een enkeling scheenbeschermers, maar dat is het dan wel. Ook al kennen we de spelregels niet, het lijkt niet zo heel moeilijk te volgen en het doet aanvankelijk zelfs wat komisch aan; 2 teams zware jongens die een rugbybal over een lijntje bij de tegenpartij moeten drukken en daarbij elkaar steeds maar verhinderen met bal de lengte van het veld over te steken. Soms worden ze om de 2 meter gestopt, waarna het ritueel zich weer herhaalt. "They must love eachother a lot, 'cause they're hugging all the time", grap ik, als zich een aantal toeschouwers naast ons voor de tv hebben verzameld. De dame naast Théke vindt het wel komisch en beide dames raken wat in gesprek met elkaar. Als er ineens reclame in beeld komt, vraag ik aan de vrouw of het spel stilgelegd is of zo. Nee, het blijkt zo te zijn dat er op dode momenten in het spel gewoon commercials getoond worden die dan precies de juiste lengte hebben om het spel zelf niet te onderbreken. Het is apart, maar went net zo snel als de reclameblokken die wij zelf allang weer gewend zijn tijdens i.p.v. tussen uitzendingen door te zien. Als de dame na een tijdje spontaan het veld ruimt, en later nog terugkomt om haar vergeten drankje te halen, veronderstelt Thé dat ze vanwege de knoflooklucht vertrokken is. Ik had nl. erg veel knoflookpasta op ons vlees gesmeerd. Dat vonden wíj wel erg lekker, maar de vraag was of de omgeving eenzelfde mening was toegedaan.
We kijken de wedstrijd voor de helft af, doen de afwas en ons prenachtelijke sanitaire ritueel en leggen ons voor de laatste keer neder in ons 4WD onderkomen. Het is volbracht.
Up to the world of Sydney city life.
donderdag 24 mei
We moeten vroeg op vandaag, want we willen eerst op het vliegveld inchecken en daarna naar Apollo rijden om ons trouwe karretje van de afgelopen weken in te leveren. Het bedrijf ligt overigens maar 3,2 km van het vliegveld af, zo vernemen we later van de taxichauffeur, die ons van Apollo naar de domestic terminal brengt.
De ochtelijke rit van onze laatste camping naar het vliegveld is zo'n 16 km. Als we daar aankomen, moet ik uiteraard de camper effe parkeren. Ik mag 'm niet zo lang op het drop off point laten staan en dus moet ik achter slagbomen de 'kort parkeren' parkeerplaats op. De slagboom gaat echter niet omhoog. Blijkt dat ik iets dichter langs de ticketpaal moet rijden om de slagboom te openen. Je moet het maar weten. Ik parkeer en haal vervolgens Théke en de bagage op het drop off point op. We hebben al een donkerbruin vermoeden dat we te veel kilo's bij ons hebben voor deze binnenlandse vlucht. Helaas wordt ons vermoeden bevestigd en kunnen we aan de slag om het e.e.a. van tas naar rugzak te verplaatsen én ook wat spullen weg te gooien. Meenemen is een dure grap, want per kilo overgewicht betaal je $15. De zes kilo die we kwijt moeten is die $90 niet waard en dus verdwijnt er wat in de vuilnisbak. De dame aan de incheckbalie lijkt bijna net zo opgelucht als wij als we opnieuw onze bagage aanbieden. Pfhoe, da's ook weer afgehandeld. Nu nog effe langs Apollo.
Het inleveren van de camper, onze trouwe 493 RWW - broertje van de iets oudere 875 RCF, die we in het zuiden als betrouwbare metgezel hadden - verloopt soepeltjes. "O, you've been to the top. I see your clearance for driving up there you got in Laura". Niet de indruk hebbende dat wij daar iets verkeerds mee gedaan, maar ons juist prima aan de richtlijnen gehouden hebben, vertellen wij trots dat we inderdaad de tip op onze prestatielijst kunnen bijschrijven. "We called in and asked for permission to go all the way up to the north of the Peninsula. The roads were already open a couple of days before and so the lady I spoke to gave permission", zeg ik tegen de Apollomedewerker. We krijgen de indruk dat 'the lady' dat eigenlijk niet had mogen doen, maar de reden daarvan blijft duister. Twee andere Apollomedewerkers die ons van het ophaalmoment een paar weken geleden nog kennen, horen het verhaal aan, kijken wat lacherig naar ons en naar elkaar en suggereren daarmee dat het eigenlijk niet de bedoeling was dat we in ons Apollootje deze trip zouden maken. Maar tegelijkertijd lijken ze't ook wel weer komisch te vinden dat het wel gebeurd is en niemand doet er verder moeilijk over. 'Sometimes you win, sometimes you loose', zegt een van de medewerkers als wij later de zaak uitlopen om in de taxi te stappen. Voor ons blijft het wat wazig, want het idee om een 4WD camper te huren was volledig gebaseerd op de mogelijkheid naar Cape York te kunnen rijden. Het lijkt er nu op dat het inbellen om toestemming te krijgen min of meer flauwekul is, omdat er feitelijk geen toestemming verleend zou mogen worden, whatever the roadconditions. Maar ... dat wordt dus niet hardop gezegd. Weird!
Als de taxichauffeur ons op het vliegveld afzet, blijkt dat onze vlucht om onduidelijke redenen verlaat is; blijkt later een uur en 20 minuten te zijn. We lopen door de 'security' en nemen plaats bij een Juice Bar. "Wat, heb je toch je teva's weggegooid i.p.v. je oude Human Nature wandelschoenen?", zegt Thé, als we m'n wandelschoenen in het luchtnetje achter mijn rugzak in een plastic zak zien zitten. Ik kan me niet voorstellen dat ik die inderdaad heb weggegooid toen we een paar uur geleden onze vluchtkilo's aan het verminderen waren, want we hadden het nog expliciet gehad over de keuze de duurdere teva's te houden en de oude versleten wandelschoenen achter te laten. Maar bij gebrek aan direct bewijs ga ik terug langs de 'security' en op zoek naar de bewuste vuilnisbak, Théke zonder juice bij de Juice Bar achterlatend. Als een volleerde dakloze graai ik - toch een beetje onwennig - in de afvalbak en kom volop herkenbare zaken tegen, maar niet m'n teva's. F...., het zou toch niet zo zijn dat die door een ander .... , nee dat is wel erg onwaarschijnlijk. Nadat ik alle spullen weer netjes terug in de afvalbak gedeponeerd heb en een beetje schichtig rondkijk of ik niet op het punt sta opgepakt te worden door veiligheidsmensen op grond van verdacht gedrag, begeef ik me naar de dichtstbijzijnde toiletgelegenheid om m'n handen te wassen, en daarná naar de wc te gaan. Jaja, ook daarna heb ik ze weer gewassen, no worries! Sta ik voor de spiegel mijn verdwenen teva's te overdenken, gaat ineens het brandalarm af. Ik denk ffffffffffu.... potverdriedubbeltjes, had ik nou toch maar gedaan wat Thé voorstelde toen ik terugliep op zoek naar m'n teva's, en een mobieltje meegenomen. Nee, dat hoefde niet. Wat kon er nou gebeuren!? Nou, iets onverwachts als dit. Dè vrouwke heeft echt een 6e zintuig. Ik terug naar 'security' en ja hoor, de toegang richting gates afgesloten. Ondanks het brandalarm is niemand ook maar een seconde in paniek. Het leven gaat gewoon door en blijkbaar vertrouwt iedereen, inclusief deze jongen, op het veiligheidssysteem van het vliegveld. Er worden ook regelmatig rustgevende mededelingen gedaan over de stand van zaken omtrent de brandmelding, o.a. dat alle toegangen weer zullen openen als de oorzaak van het alarm is opgespoord. De rij voor de 'security' groeit gestaag, maar gelukkig sta ik helemaal vooraan en kan ik dus bij het opheffen van het alarm snel door naar Thé, van wie ik hoop dat ze zich - nu ik wel erg lang wegblijf - niet te ongerust maakt. Maar ook zij zal via de speakers het e.e.a. wel opgevangen hebben en beredeneren dat dat de oorzaak van mijn vertraging is. Gelukkig was onze vlucht toch al verlaat, dus daar maak ik me niet al te druk om. Trouwens, ik vang van een securitymedewerker op, als een verontruste passagier bang is zijn vlucht te missen, dat er sowieso geen verplaatsingen zijn totdat het brandalarm is verholpen. Ik zie een brandweerauto voor de deur van de terminal stoppen en 2 volledig bepakte mannen lopen gedecideerd langs mij door de voor hen geopende security-gate. Blijkbaar zijn ze al redelijk op de hoogte waar ze het moeten zoeken, hetgeen korte tijd later bevestigd wordt als de toegangen weer geopend worden en ik zonder teva's weer bij Théke arriveer. Die zullen dan toch wel bij de bagage in de flybag zitten, concluderen we. En dat blijkt ook zo te zijn.
We verkassen naar een van de vele koffiezaken direct voor gate 19, waarvandaan we vertrekken. De wachttijd vul ik met het aanvullen van ons reisverslag. Théke haalt wat koffie en als ze terugkomt voelt ze op haar arm een klein oneffenheidje; verrek, het lijkt wel een teek. En jawel hoor, Théke heeft deze vakantie haar 2e teek aan de haak geslagen. Tja, 't zoekt elkaar toch op blijkbaar. Maar... hoe dit duidelijk kleinere exemplaar dan de vorige z'n nek omgedraaid, want de tekentang zit in de bagage. Op zoek naar de EHBO in een poging dat kleine murmel z.s.m. te verwijderen vertrekt Thé de hal weer in. Na een tijdje komt ze terug, nog steeds mét teek en met een plastic pincet. Broeder Tinus mag de honneurs waarnemen en tracht met inferieur, zo niet ondeugdelijk materiaal de parasiet het hoekje om te draaien. Dat gaat dus niet lukken. Er zal gewacht moeten worden tot het speciale gereedschap in Sydney weer boven tafel komt. Tot die tijd mag Teekje met Théke meereizen en zich genoegdoen aan haar vleselijke sappen.
Over de 2600 km doen we zo'n tweeëneenhalf uur. Om 14:25 uur komen we in Sydney aan. Het is regenachtig en grijs weer. Volgens onze welbespraakte en belezen Maleisische taxichauffeur was het de afgelopen dagen juist ongekend mooi weer geweest en brachten wij helaas het slechte weer mee. De man, die met een duidelijk Aziatisch accent maar verder wel perfect Engels spreekt, geeft in de taxirit van een kleine 3 kwartier duidelijk te kennen goed op de hoogte te zijn van het gebeuren in de wereld en wist zelfs zaken over de Nederlandse politiek (Wilders) en het koningshuis te melden. Ook kwam het thema minderheden en immigranten aan de orde en liet ie zijn visie daarover schijnen.
We checken in bij het vanaf thuis geboekte Travelodge Hotel, een goed middenklasse hotel midden in het CBD (Central Business District) en daarmee ook zo'n beetje in het hart van de stad. Heeft Théke goed geregeld! We maken een korte wandeling in nat Sydney en werpen meteen een blik op Sydney's meest aansprekende gebouwen: the Opera House en the Sydney Harbour Bridge. Later in de week zullen deze 2 nog veelvuldig en op verschillende tijdstippen op de gevoelige plaat vastgelegd worden.
We nemen een biertje in een trendy café, nadat we foto's genomen hebben van allerlei fantastische lichtshows geprojecteerd op gebouwen (zie foto) vlak achter Circular Quay, de centrale plaats waarvandaan ferry's vertrekken naar alle delen van Sydney en nog iets verder. We blijken toevallig precies op tijd aangekomen te zijn voor Vivid Sydney. Wat dat is? Zie hieronder:
Sydney will once again be transformed into a spectacular canvas of light, music and ideas when Vivid Sydney takes over the city after dark from 25 May – 11 June 2012.
Colouring the city with creativity and inspiration, Vivid Sydney highlights include the hugely popular immersive light installations and projections; performances from local and international musicians at Vivid LIVE at Sydney Opera House and the new Vivid Ideas Exchange at the MCA featuring public talks and debates from leading global creative thinkers.
Vivid Sydney is a major celebration of the creative industries and the biggest festival of its kind in the Southern Hemisphere, attracting over 400,000 attendees in 2011.
Now heading into its fourth year, Vivid Sydney was ranked in the Top Ten global ideas festivals by the influential Guardian newspaper in the UK.
We sluiten de dag af met een smakelijke 'day special' van het Thais restaurant dat op de 1e verdieping van het hotelgebouw gesitueerd is en slapen sinds weken weer in een normaal bed, met de luxe van sanitair op 2 meter afstand. Effe niet meer met handdoekje op en neer naar de 'amenities' voor 'a shower or a drop'!
vrijdag 25 mei
We nemen een brunch bij de Foodplaza, lopen dan verder over de Ferry Wharf op Circular Quay en schaffen een 'Mymultiweekly pass' aan, waarvan we er de kostprijs de rest van de week waarschijnlijk niet uitgehaald hebben. Het is best mooi weer vandaag i.t.t. gisteren en het zal de komende dagen mooier blijven dan we verwacht hadden. Natuurlijk is de eerste stop the Opera House, die meteen van alle kanten op de foto gaat. Er wordt veel omheen gerenoveerd of gebouwd en daarom is er veel lawaai en drukte om het complex. Omdat het mooi weer is willen we geen tijd spenderen aan binnenhuise toers en stellen we ons tevreden met de buitenkant. Door een mooi park, waarvan we later ontdekken dat het een deel van de schitterende Royal Botanical Gardens is, lopen we naar het Gouvernour House.
Voordat we onze stadswandeling naar The Rocks (fameus stadsdeel vlak voor/onder de brug) voortzetten, pauzeren we effe bij Starbucks. De tent wordt door onmiskenbaar door heren van de andere zijde (en dan bedoelen we niet Down Under) gerund, wat verder niet terzake doet, maar wel opvallend is. The Rocks is een wijk waar men sinds 1970 de oude glorie heeft proberen te restaureren door renovatie van oude huizen en dus het behouden van oude architectuur. Het is tevens een smeltkroes van kroegen/horeca en (toeristische) winkels, waar veel toeristen, maar waarschijnlijk ook locals neerstrijken. In een van de live music (vanwege Vivid Sydney?) kroegen, The Observer genaamd, drink ik eind van de middag een Guinness en Théke een New Tooheys die we laten begeleiden door een Cheese Platter 4 two. Een heuse winter ale (bokbiertje) op de tap is prima voor een 2e ronde. Als rond 18 uur het zonlicht de dag al heeft verlaten, wordt het kunstmatige maar zeker ook artistieke licht op de zeilen van het Opera House geprojecteerd, én nog op tal van andere gebouwen. Het is een schitterend surrealistisch gezicht, waar wij ook de komende avonden samen met duizenden toeschouwers van lopen te genieten. Niet alleen wordt er licht geprojecteerd, maar er staan ook over de hele Circular Quay verspreid kunstzinnige lichtobjecten opgesteld. Zo is er een met rode jerrycans gebouwde iglo die van binnenuit verlicht wordt, een gigantische ledzaklantaarn boven een rode loper die de toeschouwer letterlijk in de schijnwerper zet, grasachtig fiberglas in een plastic plantenbak dat allerlei verschillende kleuren aanneemt, een wand met loshangende A4 blaadjes van folie-achtig materiaal die door geluid van de wand geblazen worden - waar vooral kinderen hun schreeuwkunsten op botvieren - en nog veel meer.
zaterdag 26 mei
Omdat we om 10:15 uur deur uit zijn, kunnen we op ons gemak het uitgebreide ontbijt bestaande uit een grote BLT voor mij en een Smoked Turkey met Brie voor Théke, voor de ferry van 11:30 u naar Parramatta nuttigen. Parramatta ligt zo'n 24 km landinwaarts en is als een voorstad van Sydney te beschouwen. De trip met de River Cats Ferry duurt 1 uur en is zowel wonderlijk snel als rustig, d.w.z. ik had veel meer lawaai verwacht. Het plaatsje zelf is rustig, laid-back, maar nogal saai en over onze korte wandeling door de hoofdstraat en een van de parken zijn we beiden niet enthousiast. Om 14:30 uur gaan we daarom al terug naar Sydney. Théke is moe, en dus gaan we i.p.v. over de brug (wat eerst de planning was) met de bus naar Chinatown. Dat blijkt maar een heel klein wijkje te zijn en minder interessant dan we verwacht hadden. Het QVB (Queen Victoria Building) is aan de buitenkant een klassiek ogend sandstone gebouw met binnen de meest extravagante winkels van alle bekende luxe merken als Prada, Louis Vuitton en Gaultier. Leuk om doorheen te lopen qua gebouw, maar niet om iets te kopen, althans ... niet met ons budget. We gaan met de bus terug naar de wharf, lopen The Rocks weer in en herhalen min of meer het ritueel van gisteravond, met dit verschil dat we nu in het Orient Hotel naar live music luisteren en de biertjes vergezeld gaan van een 'mediterranean platter for 2'. Teruglopend naar het hotel zien we voor de 2e keer de lichtshows van Vivid Sydney. Vanavond is de drukste van alle avonden. Alles rondom Circular Quay is gevuld met toeschouwers.
zondag 27 mei
Théke gaat er conditioneel niet op vooruit en lijkt steeds meer en vaker buikklachten te krijgen. Ze is sneller moe en heeft bij lachen last van haar rechter schouder. Desondanks probeert ze er niet te veel aan toe te geven. Onze tripjes worden korter, zowel qua afstand als qua tijd, maar ondanks dat kost het haar vaak zienderogen meer moeite. We slapen langer uit - het is tenslotte ook (eind van de) vakantie - en we doen het rustiger aan. Hoewel ik voornamelijk haar laat aangeven hoeveel en hoever ze kan, weet ik dat ze toch tot de grens zal gaan. Vandaag gaan we met de bus naar Bondi Beach (spreek uit: bond eye), een van oudsher mooi stuk strand aan de zuidoostkant van Sydney. De bus doet er zo'n 3 kwartier over en gaandeweg rijden we door nog niet geëxploreerde gedeelten van de stad.
We maken bij schitterend weer, maar wel een redelijk frisse wind, een wandeling langs het strand. Er blijken zowel aan de linker als aan de rechterkant een soort zeezwembaden aangelegd te zijn, zoals ik ze maar noem. Dat zijn zwembaden die vollopen met zeewater, doordat er over de rand zeewater instroomt. Je zwemt dus in een afgebakend bad, maar toch in de zee; geinig, voor wie het geinig vindt. Als we aan de rechterkant van het strand omhoog moeten lopen, wordt Thé daar niet blij van. De conditie en het klimvermogen die ze in centraal Australië bij Uluru, the Olgas en Kings Canyon aan de dag legde is de laatste tijd ver te zoeken. Het baart ons alletwee zorgen en de controledatum van 8 juni wordt voor haar een steeds grotere stressfactor. Toch proberen we ons door de dingen die we doen voldoende te laten afleiden, wat grosso modo lukt.
Als we met de bus terug naar het centrum van Sydney zijn gereden, stappen we uit bij Sydney's Westfield Tower. We gaan niet naar de top, maar slenteren even door de eronder gelegen winkelboulevard. Net als in het QVB huisvest dit gebouw winkels van 's werelds meest luxe merken. Saint Mary's Cathedral, die er zowat recht tegenover staat is dan toch weer een heel ander verhaal. We lopen er omheen en gaan er 2 minuten naar binnen om wat orgelmuziek aan te horen. Niet echt Thé's cup of tea, ha! Toch is het wel mooi, maar een cd zal ik er (voorlopig) niet van kopen. Elke avond schijnen wij naar Circular Quay en The Rocks getrokken te worden, want ook vandaag nuttigen we bij The Observer onze biertjes, die deze keer vergezeld gaan van (volgens Thé) vrij pittige potatoe wedges. I like them. Als we later langs de passenger terminal op Circualr Quay (opstapplaats voor de passagiers voor grotere schepen, die wij overigens op de dagen dat wij er waren niet gezien hebben) nog even de lichtshow voor de derde keer zien, is het een stuk minder druk dan gisteren en eergisteren. Zondag is blijkbaar ook in deze metropool niet zo'n populaire uitgangsavond. Iets anders is dat de lichtshows elke avond hetzelfde zijn, en dat maakt het uiteraard minder attractief voor toeristen zoals wij die meerdere dagen de locatie bezoeken. Desondanks zie je soms toch net weer wat anders en nadat we ons weer hebben staan vergapen aan de creatieve lichtschijnsels begeven we ons naar Jackson's on George, om een Griekse salade te nuttigen. Geen spannende dag vandaag, wel mooi weer.
maandag 28 mei
De Royal Botanical Gardens - waarvan een van de ingangen slechts een paar minuten van ons hotel is - is een schitterend aangelegd park. Het is aan de oostkant van het Opera House gelegen en we willen er om 2 redenen doorheen: 1 om het park zelf te zien en 2 om het Opera House en de skyline van Sydney van deze kant te fotograferen met het juiste licht. In het park blijken vliegende vossen (vleermuizen) letterlijk bij bosjes te hangen. Een magnifiek gezicht. Zoals te verwachten viel hebben we zowel van het park als van het Opera House en de skyline gigantisch veel foto's gemaakt. Het is wederom mooi weer. Ineens moet ik denken aan onze Duitse vrienden van een paar dagen geleden in Innisfail; ik gun ze echt schitterend weer in Cape Tribulation, als ze er nog zitten.
We lopen via The Rocks en Argyle Cut over de Sydney Harbour Bridge naar Kirribilli (andere oever) en Milson's Point. We gaan er op een gewone manier, en dus niet over de boog, overheen. Dat laatste schijnt tegen de $200 p.p. te kosten en dat is het tripje, afgezien van de adrelineboost die het misschien oplevert, in vergelijking met de normale oversteek o.i. niet waard. Théke zou er sowieso niet aan beginnen, want zowel conditioneel (vooral het klimmen) als qua hoogtevrees is het niks voor haar. De oversteek op zich de moeite waard, want het levert best mooie uitzichten en plaatjes op. Maar het lawaai van het eroverheen razende verkeer en de bijbehorende smog zijn zaken die ons doen afvragen waarom relatief veel mensen deze brug nemen voor hun hardlooprondje. Het lijkt dat je er meer schade van oploopt, dan dat het goed voor je is. Hoe dan ook, wij kuieren wat rond aan gene zijde, doen een bakkie en een gebakkie en gaan vervolgens weer te voet over de brug terug. Eenmaal terug in The Rocks gaan we een hippe tent binnen, The Argyle geheten, waar we allebei een Franciskaner Weisner nemen (wie Deutsch willst du es haben?). Het Duitse witbier maakt ons $21 lichter en ettelijke calorieën rijker. Afgezien van de trendy inrichting is vooral de wc-ruimte een plek om effe te gaan kijken. De urinoirs zien eruit als een soort rechtopstaande witlofbladen en boven de wasbakken, die van beide kanten benaderbaar zijn en naar het midden toe aflopende gebogen ronde platen hebben, hangen glimmende chroomkleurige 'buis'kranen die water geven als je je handen eronder houdt. Het was een foto waard, maar ... ik heb het niet gedaan.
Terug in het hotel zorgen we voor een update op ta10us, schrijf ik verder om de achterstand in te halen en leest Théke verder in het verhaal van Maarten van der Weijden.
dinsdag 29 mei
De Banana Pancake van Théke en de zoveelste BLT van mij bij Rosso Café op weg naar het Aquarium in Darlington Harbour smaken prima de luxo. De wandeling naar en over Darlington Bridge & Harbour zorgen weer voor de nodige fotogenieke momenten. En het Aquarium zelf is wat ons betreft fenomenaal. De aquaria, waarin de verschillende vissen rondzwemmen, zijn fantastisch aangelegd en natuurlijk zijn de beroemde onderwatergangen (tubes) waar je doorheen loopt en de haaien, roggen en andere vissen ziet zwemmen ongekend apart.
Over Darling Harbour lopen we op het eind van de middag richting China Town en over George street naar de 'horen-zien-zwijgen PUB', waar we eerder die week al langsgelopen zijn. Blijkbaar een populaire tent, want het is gezellig druk ... en warm.
Ons diner nuttigen we bij ons ondertussen bijna tot stamkroeg verworden Jacksons on George, waar we per bus naar toe gaan. De daily special - steak & chips & red wine voor het onwaarschijnlijke bedrag van $ 14,50 p.p. (een wijntje kost nl. al $7) - gaan er vlot in. De volgende rode wijntjes zorgen er op deze laatste avond in Sydney een paar uur later voor dat we ietsjes tipsie naar het hotel afreizen.
woensdag 30 mei
Om 08.30 u op, want om 10 uur moeten we al uitchecken. Vandaag start onze terugtocht, maar we vliegen vanavond om 22.10 u pas naar Taipei. Vandaar dat we de bagage in het hotel opslaan en met de ferry naar Manly gaan, een half uurtje varen van Circular Quay. Bij 'City Extra' nuttigen voor vertrek ons ontbijt, waar we - voor de zoveelste keer - in het Nederlands te woord worden gestaan. De serveerster overtuigt ons van de goede cappuccino die ze serveren en dus gaan we op haar woord af en bestellen er twee. Ze heeft gelijk, gelukkig. Netjes op tijd voor de ferry verlaten we de eetsalon en steken de 20 meter over naar de betreffende werf. Als de ferry om 10.30 u stipt op tijd vertrekt, is het uiteraard weer tijd om van die positie op het water de skyline, het Opera House en de brug op de foto te zetten. Een ritueel dat zich bij terugkomst (want volledig ander licht natuurlijk) weer herhaalt. Manly is een rustig plaatsje op de noordoost kust van Sydney en wordt zo aan de huizen te zien bewoond door de gegoede burgerij. We wandelen onder een pretty blue sky langs Manly en Shelly Beach. Wederom mooie strandjes, relaxt en erg laid back. Théke heeft er na de wat oplopende straatjes wel weer genoeg van en loopt terug naar de winkelstraat tegenover de werf waar we aankwamen. Ze wil een leuk souvenir kopen, terwijl ik nog even naar Little Manly Cove loop, de plaats waar van begin 1900 tot aan 1970 gasfabrieken hebben gestaan. In 1970 hebben ze de gasfabrieken volledig afgebroken. Sinds 1990 zijn er een parkje met een mooi uitkijkpunt en visplaatsen aangelegd en zijn er hier en daar - zoals we ondertusssen niet anders gewend zijn - informatieborden geplaatst waarop de historische betekenis van de plek uit de doeken gedaan wordt. Gevoelsmatig ben ik alweer lang weg, maar als ik in de winkelstraat aankom op zoek naar mijn wederhelft zie ik op een klok dat onze wegen zich slechts een dik half uur geleden gescheiden hebben. Is het 'times flies having fun' of maak ik me stiekem zorgen en wil ik Théke niet zo lang alleen laten. Hoe dan ook, ik kijk door de open deur en de etalage van de winkel waar ze haar clapsticks - zoals deze houten Aboriginal staafinstrumenten heten - had gezien en zie, op de eigenaresse na, niemand in de zaak. De straat en andere winkels afspeurend zie ik Théke ineens rustig van de kant van Manly Beach op me af kuieren. Het kleine plastic tasje verraadt dat ze geslaagd is in haar streven een (Ab)origineel souvenir te bemachtigen. Maar, na even later blijkt, niet in de oorspronkelijke winkel. Als ze bij me is, vertrekt haar gezicht in een grimas die ik maar al te goed ken. Het heeft iets aandoenlijks en brengt bij mij bijna reflexmatig een troostende arm omhoog om om haar schouders te slaan. Iets heeft haar erg geëmotioneerd en dat ... emotioneert mij dan weer. "I love your hair", was het eerste wat de eigenaresse tegen Thé had gezegd, toen ze de winkel binnen liep. "Thanks, but it's not my own choice", was haar respons geweest, waarna de emotie door beide vrouwen gevoeld werd. Er zijn verder geen andere klanten in de winkel en het gesprek begeeft zich binnen no time op een persoonlijk niveau, waar menig vriendin jaloers op zou zijn. Thé vertelt de reden van 'not being her choice' en de winkeldame vertelt met tranen in haar ogen het verhaal van haar moeder, die tot 2x toe kanker kreeg en haar als alleenstaande moeder pas achterliet toen ze opgegroeid was en op eigen benen kon staan. Ze had letterlijk aan haar moeder gevraagd waarom ze het tot de tweede keer volgehouden had. "'Cause now I'm ready for it", had ze geantwoord. "I had to bring you up first before leaving you like this". Wat een compliment over je haren al niet teweeg kan brengen.
Zelfs met de brok die al in onze keel zat, smaakt de 'salmon omelette & chips' die we in de zaak net voor de Manly ferrywerf nuttigen niet slecht. De koffie was erg straf.
Het 30ct softijsje van de Mac, dat ondertussen ook bijna de status van pseudo-ritueel heeft verworven, verzoet de straffe afdronk van de koffie aan de overzijde. De impuls tot aankoop van originele UGGs (hier in het land van oorsprong steevast als UGG aangegeven) wordt wonderlijk onderdrukt als we via Georgestreet ons hotel weer bereiken. Nou ja de impuls zelf niet, want de lopen de nodige winkels binnen die bijna zonder uitzondering tegen verlaagde prijzen deze ugglies aanbieden. Maar tot aanschaf komt het niet, sinds Thé het heeft nagelaten voor het enige paar dat ze wel de moeite waard vond - ergens ter hoogte van de Westfield Tower - de creditkaart tevoorschijn te halen. Andere dan die wil ze niet, maar vandaag hebben we geen tijd meer om nog even langs de betreffende zaak te gaan. Ons transferbusje naar het vliegveld haalt ons rond 17 uur op en die willen we uiteraard niet missen.
De Russische chauffeur van het busje is vroeger dan gepland en is blij dat wij al netjes zitten te wachten, want de uit Wisconsin afkomstige Chinese medepassagiers zitten een beetje op hete kolen. Dat is helemaal niet nodig volgens de Rus, want voor het inchecken voor de binnenlandse vlucht die zij geboekt hebben is er, naar zijn mening, nog 'plenty of time'. Dat lijkt onze Chinese vrienden ietsjes gerust te stellen, wat door het drukke verkeer ook wel weer wat teniet wordt gedaan. Als ze echter bij terminal 2 voor domestic flights afgezet worden, zijn ze zeker meer dan een uur voor vertrek binnen. Een minuutje of vijf later worden wij bij terminal 1 gedropt. Wij zijn zéker op tijd, want onze vlucht is pas om 22.10 u. We kunnen, omdat we zo vroeg zijn, nog niet inchecken en dus strijken we neer bij een restaurant. Terwijl Théke zich verdiept in de dwarsligger 'Beter' van Maarten van der Weijden, stort ik me weer op ons digitale dagboek. De in een papieren zak ingepakte fles bier à 750 cc, die we met voorbedachte rade nog in een bottleshop op Circular Quay hebben aangeschaft, komt tevoorschijn, want een schrijver - en in dit geval ook een lezer - moet drinken. De zak om de fles doet associaties met dakloze alcoholisten oproepen, maar een eenzame schrijver zou even goed in het beeld passen. Kwalificaties waaraan we beiden vooralsnog niet voldoen, zo schatten wij in.
Als we na een dik uur ingecheckt zijn en de langs de tax free shops slenteren, moet Thé erg niezen. 'Zij, zij' roepend en met mijn wijsvinger overdreven duidelijk in Thé's richting wijzend maak ik anderen erop attent dat niet ík de producent van het vreemde geluid was. Een Aziatische jongeman kijkt lachend onze kant op als hij mijn intentie lijkt te vatten. We moeten nog een paar uur zien door te komen, voordat we ons bij 'gate 34' melden. Het is erg rustig op het vliegveld. Ik blijf me steeds afvragen hoe de bedrijven op vliegvelden het toch voor elkaar krijgen op die plek te blijven bestaan, aangezien ik - afgezien van in de drank- en rookwarentoko's - bijna nooit mensen daadwerkelijk iets zie kopen. Het moet toch ontieglijk duur zijn om daar filialen te houden. Daarnaast lijkt me het werken in deze winkels een van de meest geestdodende jobs die je kunt bedenken, want het gros van het personeel heeft in mijn ogen geen ene moer te doen. Maar goed, ergens zullen ze wel geld aan over houden of.... ik zie het gewoon verkeerd. We bestellen bij een bar een biertje. Ik een Guinness, in dit geval uit blik want ze hebben niet anders. Daar zit blijkbaar een balletje in, want als ik het bier uitschenk in een glas hou ik een rammelaar over. Het balletje, zo lees ik later, dient blijkbaar als schuimmaker. Voor de geïnteresseerde bierlezer http://www.wegwijslezer.nl/php/question.php?QuestionID=459 voor verdere details ;-). Thé heeft een Tooheys, maar heeft blijkbaar ook trek en gaat voordat ze de pint aanraakt eerst op zoek naar een zoete hap. Komt even later met een muffin terug, die ze helemaal verorbert. Ik snap niet hoe ze het weg krijgt, maar ik heb me dan ook al te goed gedaan aan een halve zak mixed nuts. Mijn maag heeft voorlopig genoeg aan het verteren van die pot pindakaas. Net als in Alice Springs een week of vier geleden moet ik, om verder aan het reisverhaal te kunnen werken, me aan een pilaar 'verbinden' voor de broodnodige stroomvoorziening van de laptop. Aangezien de geschiedenis zich lijkt te herhalen, wordt het inderdaad tijd om naar huis te gaan.
donderdag 31 mei
Na een vlucht van negeneneenhalf uur landen we in Taipei. Het is vroeg en erg rustig. Aan een dame van China Airlines vragen we naar onze hotelvoucher. Omdat onze terugvlucht naar Amsterdam een dag is uitgesteld, is er een overnachting in Taipei voor ons geregeld. Met de voucher op zak worden we per transferbusjes naar een superdeluxe Novotel op een paar minuten afstand van het vliegveld gebracht. Om 07.30 uur zijn we op de kamer. De melkachtige glazen wand tussen slaapkamer en doucheruimte verandert in een doorkijkraam als ik op een knop druk waarop magic mirror staat. Onder de stortdouche zwaai ik naar Thé, die verbaasd, maar uiteraard verrukt ;-) terugzwaait. We doen eerst een tukkie en stappen rond de middag weer uit bed. Het is grijs en regenachtig en we zitten zo'n 40 minuten van de stad af. We gaan niet naar Taipei vandaag. Misschien morgen, afhankelijk van hoe Théke zich voelt, want de buikklachten nemen eerder toe dan af en ze is niet echt fit. We verkennen het 360 kamers tellende hotel. De gigantisch ruime ontvangsthal is hoog en licht. Er zijn een paar prima restaurants en er is een bar, waar 's avonds voor wat live muziek gezorgd wordt. Voor de sportieve hotelgast is er een fitnessruimte en wil je daarna lekker relaxen dan kun je verder zweten in de aanwezige sauna. Ja, dit 4-sterrenhotel mag er wezen. Tot zover de niet betaalde reclame.
Terwijl ik me wederom op de achterstallige reisverslagen stort leest Thé verder in haar dwarsligger. 's Avonds gaan we luxe eten in het gerenommeerde Chinees restaurant dat in het Novotel zelf op de eerste verdieping is gesitueerd. De kaart is zo uitgebreid dat we eigenlijk geen flauw idee hebben wat we moeten kiezen en dus duurt het nogal lang voordat we bestellen. Maar de fles rode Merlot uit de Bordeaux wordt vooraf met alle egards uitgeschonken. Met een speciaal tafeltje gebracht wordt de fles aan tafel geopend en het etiket netjes aan Théke getoond. Die bevestigt met een kennersblik dat het inderdaad de wijn is die ze heeft besteld, waarna ze het rode vocht mag voorproeven. Ook aan de smaak mankeert niets en dus kan vervolgens mijn glas met een gerust hart ingeschonken worden.
Nadat ook Théke haar glas tot de juiste hoogte gevuld heeft gekregen, klinken op het einde van onze schitterende reis.
vrijdag 1 en zaterdag 2 juni
Op een plattegrond van Taipei hebben we gisteren aangegeven welke plekken we eventueel vandaag gaan bezoeken. Maar afgesproken is dat we dat alleen doen als Théke zich fit genoeg voelt. Het feit dat we 's avonds nog een vlucht van 16 1/2 uur voor de boeg hebben, is ook een factor waar we rekening mee moeten houden. Thé geeft aan dat ze het prettiger vindt als we ook vandaag in het hotel blijven. De rit van minimaal 2x drie kwartier op en neer naar de stad en het daar nog uren rondslenteren om zo nodig nog van alles te moeten zien, ziet ze niet zitten. Niet in haar conditie en niet met de lange vlucht die ons nog te wachten staat. We vragen bij de receptie of we later dan 12:00 u kunnen uitchecken, want onze vlucht is pas om 22:45 u. Tot 13:30 u is dat geen probleem, maar daarna is er een extra charge. Wij vinden het de €55 niet waard die ze voor viereneenhalf uur extra kamergebruik vragen en dus geven we om 13.30 u onze bagage bij de receptie in bewaring. We nestelen ons op een van de banken in de ruime ontvangsthal. Ondertussen heb ik mijn 8 daagse verhaalachterstand aardig ingelopen, maar nog steeds ben ik niet bij. Mooi, heb ik vandaag toch weer tijd om jullie van extra leesvoer te voorzien.
Om 19.30 u brengt het transferbusje ons binnen 5 minuten naar terminal 1. Het is een paar uur later duidelijk dat we met een uitgevallen vlucht te maken hebben, want het is errrrg druk bij de gate. Voor de tussenstop in Bangkok moeten we het vliegtuig een dik uur verlaten. We kunnen alletwee redelijk slapen in de ongemakkelijke stoelen en de laatste uren spenderen we met het kijken van een film, wat de tijd doet vliegen ;-). Een uurtje later dan gepland landen we op Schiphol. Met de trein naar Delft, waar vriendin Marja ons oppikt. Théke begroet haar met tranen in d'r ogen.
Effe langs AH om een cheesecake voor bij de koffie te ritselen.
Good choice, Marja!