09-01-2015, dag 2

Vanwege waarschijnlijk de hitte en natuurlijk allerlei geluidjes die ik nog niet gewend ben, enigszins onrustig geslapen. Het erg dunne beddengoed, wat eigenlijk maar licht over het matras ligt, draait zowat bij alle bewegingen mee. Lastig, met een zweterig lijf. Redelijk vroeg, voor zo'n eerste dagje tenminste, opgestaan; ± 07.30 uur. Als ik na het douchen een bakkie koffie wil zetten (netjes voor mij al ingeslagen, nota bene mijn eigen merk - hoe weten ze het - Nescafé) zie ik dat mieren de weg naar het klaargelegde brood en de suikerklontjes al hebben gevonden. Sunt, dat ga ik niet meer nuttigen. Ik mik het brood en het gros van de suikerklontjes (een paar bewaar ik in een kopje in de koelkast) in de afvalmand. Er blijkt vanuit een balk in het dak een hele colonne mieren richting het aanrecht te struinen. Fantastisch gezicht, maar .... ergerlijk. Dat wordt dus straks maar meteen effe anti-mierenspul kopen. De koffie smaakt prima, ik ga wennen aan dit spul met gekookt water i.p.v. gekookte melk, wat ik er thuis altijd opgiet

Vandaag maar meteen effe naar de dialyse afdeling gelopen. Het is eigenlijk maar een straat (nou ja, met bochtjes dan) recht uit lopen. B, een Nederlandse pleeg die er al 3 jaar werkt, vangt mij op. Later hoor ik dat ze ook al 6 jaar op Curacao gewerkt heeft. Die is dus echt in het Caribische gesettled. Kan thuis niet meer aarden, zegt ze later zelf. Ik heb al van B gehoord via J, een collega uit het JBZ. Zij zijn al lang vriendinnen en ze hebben regelmatig contact.
Ik ontmoet al een aantal collega´s en patiënten, hoor allerlei namen die ik meteen weer vergeet en zie ondertussen hoe de afdeling is opgebouwd. De eerste indruk is positief. Het ziet er tamelijk luxe uit, ook al moet er volgens B nog een hoop geregeld worden, zowel qua uitbreiding als qua techniek. Ik zal het allemaal wel mee gaan maken. Komt goed. Ik krijg ook al een korte rondleiding als we naar P&O lopen om G op te zoeken, de dame met wie ik geskypt en veel gemaild heb. Zij blijkt echter afwezig, vanwege ziekte. Helaas.

B is erg uitnodigend en zegt dat als ik boodschappen moet doen ze wel wil rijden. Aangezien ik toch nog wat rond wil wandelen en Kralendijk een beetje wil verkennen, sla ik het aanbod af. Er is overigens al een supermarkt zowat tegenover het ziekenhuis, dus dat moet wel goed komen. Als ik het ziekenhuis wil verlaten komt het net weer met bakken uit de hemel, maar ondertussen weet ik al (in één dag) dat dat maar voor korte tijd zal zijn. Ik wacht effe en ga mijn eerste boodschappen doen in de tamelijk grote supermarkt. Bepakt met aardig wat kilo's verlaat ik later het etablissement.

Later op de dag wandel ik nog wat rond in Kralendijk, waar ik o.a. versteld sta van het gigantische cruiseschip wat daar aan de kade ligt. Echt een compleet dorp, wow. Als ik de dag erop een kleiner, maar nog steeds fors ander cruiseschip zie liggen, valt die eigenlijk compleet in het niet. Dat ze zoiets kunnen bouwen.
Toevallig kom ik B later in de middag tegen. Die is met haar mountainbike in haar pick-up naar een fietsenmaker gereden. Ik kom haar voor de zaak tegen en we kletsen nog wat. Ik ben ondertussen onderweg naar de SpiceBar voor het Happy Hour waar ik van hoorde van K. Ooo, dat is nog zeker 20 min. lopen, zegt B. No worries ... ik heb tijd zat. Ik vind de wel gezellige en goed bezochte bar, maar geen K. Ik blijf er toch wat hangen, nuttig een paar Amsteltjes (25 cl, wel te verstaan) en app volop met het thuisfront. Later loop ik in het donker terug. Langs het water is dat niet echt moeilijk te vinden. Later blijkt dat K ergens anders is blijven hangen. No worries .........