The dreams of the blue turtles; Sting's 1e solo LP

... Daaraan moest ik denken, toen ik vanmiddag door mijn eerste zeeschildpad in het water begeleid werd. Ik stapte bij Andrea I het water in, dompel mijn gezicht in de zoute zee, kijk door mijn masker naar links en het eerste wat ik zie is ..... yeah, sjuust,a turtle. Altijd bijzonder, zo'n onderwatervlieger.

Maar eerst gisteren, zaterdag voor mij (voor jullie alweer eergisteren).
Na lekker uitgeslapen te hebben én, zoals te doen gebruikelijk, lek gestoken te zijn door die fijne medewereldbewoners, ga ik na mijn watertje, koffie - en waarschijnlijk nog een - en een poging tot het invullen van mijn roosteraanvragen, 's middags maar eens richting Lac Baai. Dat betekent oversteken van het eiland en dat is van mij uit een kwartiertje rijden (max. snelheid 60 km/u). Ik ben benieuwd wat daar zoal te beleven valt. Nou..... zo midden op de dag niet zo gek veel. Een paar luitjes staan verwoede pogingen te doen op een windsurfplank te blijven staan (wat ik waarschijnlijk ook nog wel een keer zal proberen) en een aantal anderen zitten gezapig - nou ja, mijn interpretatie - op een van de terrasjes aan het water een cocktail, 'a soda' of biertje weg te werken. Er is niet zo veel leven in de brouwerij. Maar als je hier met een leuk ploegje bent, met zijn allen tig keer in het water dondert omdat je het zeil niet kan houden en naderhand die sterke verhalen in zo'n open lucht barretje aan elkaar zit te vertellen onder het genot van een koel drankje, tja .... dán !

Ik hou het snel voor gezien en rijd onderlangs het eiland - over de EEG Boulevard, apparently - terug. Onderweg stop ik een paar keer om foto's te maken van meren net achter de kust rechts van mij. Links glijdt op minder dan 50 meter de zee aan mij voorbij, maar die kan ik vanaf de weg niet zien, omdat de kustlijn wordt gevormd door een opgestuwde dijk van ondertussen veelal zwart koraal. Als ik, nadat ik wat mangrove-groen op de gevoelige plaat heb vastgelegd - richting de zee loop, valt me voor de zoveelste keer op dat er overal zo'n gigantische berg afval ligt: plastic, sandalen, zelfs autobanden en emmers. Maar ook textiel en touw kom je overal tegen. De verscheidenheid aan kleuren van dit milieuvervuilend materiaal is dan wel weer bijna net zo groot als het kleurenpalet van de koraalvissen, die ik zondagmiddag weer heb mogen aanschouwen. Maar goed, het een komt toch iets natuurlijker over dan het andere.

Als ik in de buurt van de zoutbergen aan de kant ga om nog effe een paar zonnestralen te vangen van de alweer ondergaande zon, stopt er, als ik net in mijn zwembroek op mijn oranje stranddoek lig, een pick-up, waaruit geagiteerd 4/5 mensen springen. In wetsuit en bepakt met snorkelset kijken ze enthousiast naar het water. ´Ja, dáár.... daar zijn ze´, roept een van de dames. Ik kijk in de richting waar ze heen wijst en ik zie ....... een hele school dolfijnen, ik schat 50-100 meter van het strand. Schitterend. Drie van de vijf sprinten naar het water en hopen nog op tijd te zijn om de beestjes onder water voorbij te zien komen. Ik twijfel om ook snel mijn snorkelspullen, die 10 meter achter mij in mijn auto liggen, te pakken. Maar ik bedenk dat ik waarschijnlijk te laat zal zijn om op tijd op die afstand in het water te liggen en dus besluit ik het tafereel van bovenaf gade te slaan. Het is echt een grappig gezicht. En al voorbijtrekkend zijn er een aantal tuimelaars, die als ware familieleden van die ene hele bekende Flipper, zich even uit het water verheffen als zaten ze in een heuse Dolfinarium-act. Geinig om op het juiste moment op de juiste plaats te zitten.

Deze week hoorde ik van een patiënt dat het Tumba was..... huh.... Tumba heeft blijkbaar met carnaval te maken. Als ik verder terugrij naar huis hoor ik ook op de Bonairiaanse radio (door Nederlanders 'gehost', btw!) dat het 'tumba night' is in het stadion van Kralendijk. Laat ik daar nou net 1 straat vandaag wonen. Even een google stukje tekst:

Ook nu nog is tumba, vooral op Curaçao en Bonaire, heel populair in de Carnavalsperiode. Op alle drie de ABC-eilanden is er een groot tumba-festival in die periode. Het is een vierdaags evenement waarbij de beste schrijvers, zangers en bands van het eiland de strijd met elkaar aangaan. Eén van de belangrijkste evenementen van het jaar. De winnaar wordt Rei / Reina di Tumba (Tumbakoning / -koningin). Er is ook een kinder- en een tienertumba-festival waar jonge zangers en zangeressen hun talent kunnen tonen.

Dat dus .....
Ik besluit er naar toe te gaan. Ik arriveer er rond een uurtje of acht - half negen, schat ik. Bestel een Amsteltje aan de buitenbar, maar... die krijg ik niet. Blijkt te vroeg te zijn, want het is nu nog kindercarnaval. Het is er nog niet echt druk en op het podium is nog weinig te beleven, dus.... dat kon ik niet weten. En daarbij komt dat ik overal Amstel zie..... Amstel sponsort volgens mij flink hier, want het is allemaal Amstel wat de klok slaat. Mij heeft ie overigens niet gesponsord, en toch heb ik het al 4x genoemd. Basta ....
Het duurt vrij lang voordat er enige activiteit op het podium plaatsvindt, maar ik heb me een plaatsje helemaal vooraan weten te bemachtigen. Niet echt moeilijk, want met slechts een 200-300 honderd man aanwezig zijn de voorste hekken ook niet allemaal bezet. Als het begint is het wel meteen heel aanstekelijke muziek. Zangeresjes en zangertjes moeten het muzikale gezang leiden en daarmee proberen ze dus blijkbaar de rei of reina di Tumba te worden. Het is wel een geinig gezicht en ze proberen het publiek wat mee te krijgen. Elk kind heeft blijkbaar zijn eigen aanhang meegenomen. Dat blijkt uit de enthousiaste aanmoedigingen van de omstanders. Het is niet anders dan bij ons.
Ik verplaats mij naar de bovenste rij van de tribune, zodat ik lekker achter tegen de muur kan gaan hangen. Met een sprite nestel ik me op een van de ongemakkelijke stoeltjes en kijk en luister het kindergala af. En dan ....... gebeurt er heeeeeel lang niks. Blijkbaar hebben de volwassenen erg veel tijd nodig om op te komen..... maar eerlijk gezegd denk ik dat het gewoon later begint. Want als ik na minimaal een uur, min of meer slapend op de tribune te hebben gezeten, - die overigens nog steeds maar voor een fractie gevuld is - na een aankondiging nog steeds niks op het podium zie verschijnen, hou ik het voor gezien. Het is al over elven en zo gezellig vond ik het nou ook weer niet. Als ik naar buiten loop, zie ik mensen via de ingang juist naar binnen gaan. Als ik mijn sleutel omdraai en mijn appartement inga, hoor ik de muziek opzwellen. Oké, ik luister wel wat op mijn balkon .... die $10 had ik me wel kunnen uitsparen.

Het is zondag en ik rij naar het noorden. Vandaag ga ik snorkelen en misschien wat foto's maken. Ik heb mijn AH tas vol met snorkelspullen, een grapefruit, een flesje ijs dat langzaam moet smelten, een notenreep, zwembroek, smartphone, stranddoek, T-shirt, petje, bril, kaart en mijn sleutels. Dat moet goed komen. Ik rij net Kralendijk aan de noordzijde uit ...... shit, geld en zonnebrand vergeten, k....! Ik denk nou ja, ik heb eigenlijk verder alles bij me, ik draai me wel wat frequenter om vandaag, zodat ik niet een nieuw India tafereel meemaak (zie eerder verslag).
Ik strijk eerst neer bij een dive site die ze Cliff noemen. Twee locals staan daar te vissen en ze hebben nog wat gevangen ook. Het is zo rond 12 uur en dus staat de zon pretty high in the sky. Ik installeer mijn AH tas, 'besteen' mijn stranddoek (want hier staat altijd wind en dus kan ie zomaar wegwaaien) en tuig mezelf op (néé, niet af!) met mijn snorkelspullen. De onderwaterwereld is van een ongekende variëteit, wat vissen betreft althans. Het koraal dat ik tot op heden hier gezien heb, is van een veel mindere verscheidenheid dan wat ik elders in de wereld gezien heb. Maar misschien heb ik nog iets tegoed.
Na een tijdje hou ik het voor gezien - koelt ook best af in dat warme water op den duur - en ik ga wat opwarmen op het 'strand'. Geen zonnebrand, dus snel draaien, Tinus! Ik ben binnen no time opgedroogd. Toch effe van de tropische zon genieten en dus draai ik als een toast regelmatig om. Toch voel ik de zon, als de wind heel effe gaat liggen af en toe, alsof ik in een magnetron zit. Ik besef dat dit superlink is. In het water tijdens het snorkelen heb ik een T-shirt aan en mijn petje op. Maar mijn benen zijn onbedekt.
Ik vertrek naar noordelijkere oorden (ietsjes) en strijk neer bij Andrea I. Hier is blijkbaar een soort compound-achtige wijk gebouwd: luxe appartementen op een goed aangelegd stukje grond. Ze zijn hier nog niet klaar, blijkt uit de percelen die duidelijk nog op bebouwing liggen te wachten. Iemand interesse? Ik parkeer mijn wagen in eerste instantie ter hoogte van deze lege percelen en loop naar het water. Ik heb mijn camera bij me. Van hieruit is het water niet te benaderen, want de rand van de kustlijn loopt een paar meter recht naar beneden, waarna je zowat meteen in het water terecht komt. Geen strandlijntje dus, nou ja misschien een halve meter. Ik zie 3 - 4 hele grote vissen zowat helemaal tegen deze kust'muur' aan zwemmen en ze worden door de stroming soms bijna op het kleine randje strand geworpen. Maar het lijkt alsof ze dit kennen, want ze laten zich gewillig kortstondig verder werpen en zwemmen dan dood gemoedelijk weer van de kust af. Ik probeer er foto's van te maken, maar heb mijn telelens niet meegenomen..... We'll see what I made of it.
Ik rij met mijn bakkie terug richting de appartementen en zie dat ik er net voor links af moet voor Andrea I. Dat is opengesteld van 7-19 u (als ik het goed onthouden heb) en een smal weggetje leidt naar een heel klein strandje, tevens parkeerterreintje. Er staan een aantal pick-ups. Tja, wie rijdt die hier niet? Sjuust, ik ! Ik rij een vette Citroen C5! Ik herhaal hetzelfde tafereel en dompel me weer onder in de wereld van de meest fantastisch gekleurde vissen. Maar voordat ik dat allemaal zie, zie ik dus eerst die TURTLE, je weet wel..... die ene van helemaal van het begin, van een uur geleden, toen je begon te lezen.
Ik volg hem wat. Een paar keer gaat ie helemaal naar de oppervlakte om lucht te happen. Grappig gezicht. En dan, voor een laatste keer, neemt ie blijkbaar een hele grote hap lucht en blijft vervolgens erg lang onder water. Als ie een groot open stuk water over'vliegt', want zo vind ik het er echt uitzien, gaan ie zijns weegs en ik de mijne.
Van alle schitterend gekleurde en gevormde vissen vind ik één visje heel apart. Het is een klein visje, een aquariumvisje, zwart of super donkerpaars (dat kan ik niet onderscheiden) met een geel staartje en met wat wel lichtgevende paarse puntjes lijken te zijn.l Hartstikke mooi.

Als ik het water weer uitga zie ik mijn vriend de turtle weer, althans het lijkt dezelfde. Hij is blijkbaar druk met knabbelen van het koraal, want hij hapt er lustig op los. Schitterend, zoals hij (of zij?) zich tussen het koraal murmelt om bij zijn (of haar) lekkernij te kunnen.

Ik voel mijn knieholtes en kijk er eens naar voor de gein. F.... pretty red, dan zal de rest ook wel zo zijn. Ik laat mezelf weer opdrogen, kleed me aan en vertrek richting Kaya Gresia. Daar aangekomen blijkt de schade van een redelijke omvang te zijn. 'The man in red', in plaats van the lady (Chris DeBurgh). Als ik later wat schoodbapjes ga doen, koop ik ook maar meteen een fles 'advanced lubricating lotion' van Lander (?): deep skin conditioning, enriched with cocoa butter & vitamine E.

Komt goed ! ;-)