Best wèrrum ....

woensdag 04 febr.:

Ik lig zó lekker in mijn nest dat ik langer blijf liggen dan ik eigenlijk gepland had. Niet dat ik echt iets van plan was te gaan doen, maar toch .... Om 10 uur pas opstaan is redelijk laat voor Antilliaanse begrippen, schat ik zo. The Goatfarm van Aletta had ik gisteravond wel even opgezocht. Maar ja, dan moest ik wel om 9 uur aanwezig zijn, anders mis je het begin van de rondleiding al. Vandaag, toen ik - uiteindelijk - over Rincon naar Washington Slagbaai (NP) reed over de oostelijke route, heb ik wel de afslag naar the Goatfarm aangegeven zien staan. Weet ik dat ook weer.

Als ik rond de middag - o nee, het was al tegen enen - bij de ingang van het nationaal park aankom, loop ik eerst naar de receptie. Op zich ziet het er hier niet onaardig uit. Volgens mij wordt er best veel geld gestoken in het ‘plaatje’, maar ook in het onderhoud van het park. De gast in het receptiehokje legt mij rustig uit dat ik veel te laat ben om het park nog te bezoeken. Wat ie eigenlijk bedoelt is dat, als je het hele park wilt zien, je om 9 uur binnen moet komen. Zeker met die bak van mij. Met een 4 wheel drive pick-up is het misschien wat sneller te doen, als je dat al zou willen. Nu nog - om 13 uur dus - het park inrijden heeft volgens hem geen zin. Ook al probeer ik er nog tegenin te brengen dat ik nou niet meteen het hele park hoef te zien, want ik kom vast in het komende half jaar nog wel een keer terug, hij blijft bij zijn verhaal. Volgens mij begrijpt hij me niet helemaal, maar als ik dat zeg beweert hij hetzelfde van mij. Ik laat het erbij, want dit ga ik niet winnen. En hij ook niet, so…. what’s the use. Ik blijf vriendelijk lachen en vraag of ik dan niet een wandeling kan maken, dichtbij de ingang. Laat die er nou toevallig zijn, zeg. Niet 1, maar zelfs 2. De Kasikunda Climbing Trail (heuveltje op) en de Lagadishi Walking Trail (vlak traject o.a. langs de kustlijn). Ik krijg afdoende uitleg en een kaart mee. Dat laatste blijkt achteraf redelijk overbodig, aangezien beide trails erg goed aangegeven staan middels geelgekleurde stenen/pilaartjes waarop groene hagedisjes staan afgebeeld .

Voordat ik aan de wandeling / klim begin, loop ik eerst even naar de totaal lege openlucht horecagelegenheid die de entree rijk is. De ‘mama’ merkt mij niet eens op, als ik hangend aan de ‘bar’ haar gadesla hoe ze druk is met haar mobieltje. Het is bijna surrealistisch…. in the middle of nowhere zit een waarschijnlijk al enkele malen oma-zijnde mama haar tijd te verdoen met spelletjes dan wel communicatie via haar GSM. Opeens merkt ze mij op, … of kwam dat omdat ik ineens spontaan begon te praten? Ook al heb ik mijn flesje bevroren water meegenomen, het lijkt me slim om vooraf even een lekkere ijskoude cola het keelgat in te gieten. Zowel vanwege de verkoeling als voor het vocht, de calorieën en de eventueel natuurlijke zouten, die ik onderweg vast ga verliezen. Ik raak wat aan de praat met de vriendelijke opoe, die trouwens nog niet zo heel oud is hoor. Maar echt schatten, kan ik ze niet. Sowieso niet een van mijn sterkste kwaliteiten. Het is een tamelijk eenzaam bestaan hier in het ‘openluchtrestaurant’, hoewel ik begrijp dat er de ene dag wel 4 tafeltjes tegelijk zitten en ze aan haar zelf meegebrachte en bereide broodjes hamburger te kort heeft, terwijl ze de dag erop dan goed voorbereid meer hamburgers in haar koelbox meeneemt, maar die dan vervolgens aan de straatstenen (lavablokken) niet kwijtraakt. Die worden dan maar weer als gehakt in het eten voor de familie verwerkt. Als ik de cola met $20 betaal, omdat ik niet kleiner heb, verlos ik haar daarmee meteen van het enige wisselgeld dat ze nog heeft. Ondanks het feit dat ze het als een licht probleem ziet, blijft ze er wel onder lachen.

De heuvelwandeling, de Kasikunda Climbing Trail dus, is niet hoog, maar wel verrekte moeilijk begaanbaar, én nog een graadje héter dan dat. Mijn hartslag slaat in mijn beleving van niks op hol, dat wil zeggen zoveel inspanning lijk ik nou ook weer niet gedaan te hebben als ik rustig van de ene grote zwarte lava blok op de andere omhoog klim. Toch moet ik een aantal keren letterlijk effe stoppen, omdat ik het gewoon niet vertrouw. Halverwege neem ik een korte break, nuttig mijn ‘nutbar’ en drink wat van mijn ijskoude water. De ijsklomp in het flesje is nog maar amper gesmolten, wat komt doordat ik het omwikkeld heb ik een plastic zakje. Werkt goed als isolatie, heb ik al eerder gemerkt. Hoewel de omgeving veelal uit cactussen van allerlei maten en zwarte lava rotsblokken bestaat, kijk ik mijn ogen uit. Ook vliegt er af en toe een fel oranje vogeltje over de toppen van de statige cactussen. Soms ook rust ie er even op uit. Als ik de top bereik - waar mij de mooiste view van noord Bonaire is beloofd - staat er een aantal cactussen in bloei met gele bloemen. Twee keer zie ik er heel snel een groene kolibrie van proberen te snoepen. Het beestje is superklein, lijkt in eerste instantie zelfs meer op een vlinder, maar beweegt daarentegen supersnel. Het uitzicht is geinig, maar not really impressive. Ik aanvaard de afdaling, wat overigens wel weer spectaculair is. “Je wordt ouder papa, geef het maar toe. Je bent van alles aan het doen, maar ook eerder moe”, klinkt het in mijn hoofd en ik zie Peter Koelewijn op zijn gitaar staan rammen.
Eenmaal beneden aangekomen ben ik een hoop cactussen op mijn netvlies en een hoop geritsel van hagedisjes en mogelijk ook leguanen (niet gezien) rijker. Ik steek een pad over en bevind me meteen op de Lagadishi Walking Trail. Ik kijk effe hoe laat we leven; 14.45 u. Om 17 u sluit het park. Moet dus makkelijk te doen zijn, want dit vlakke terrein moet ik sneller kunnen dan de ‘voorgeschreven’ 7 kwartier. Het is een mooi en wederom erg heet tochtje. Maar ja, … op het heetst van de dag en dan zonder beschutting, waar issie mee bezig?
Mooie fez-bolcactussen en een ‘ancient wall’, een 140 jaar oude afscheiding van dood koraal, bedoeld om de beesten van de Amerika plantage niet te laten ontsnappen, passeren de oogbol. De zgn. blowhole is een in the limestone (kalksteen) geërodeerd gat, waardoorheen door de constante wind en getijbewegingen zeewater van onderuit instroomt. Dat water spuit er door de kracht van de stroming dan vervolgens aan de bovenkant als een geweldige fontein weer uit.
Het lopen over dit kalksteenterrein is een ware aanslag op je schoenzolen. Dit vulkanisch materiaal is grillig en scherp van structuur, en je moet er niet aan denken dat je hier struikelt; dan haal je waarschijnlijk erg veel open, en haal je vast een 9 op de VAS score (voor de niet-plegen onder ons; is een pijnschaal). Net over de helft van het traject beland ik op een hele mooie inham van de kustlijn, waar het heldere blauwe water in schitterende witte waaiers op de kust knalt en de golven verderop in de inham op een mooi stukje strand rollen. Hier schijnen zeeschildpadden hun eieren in het zand te begraven tussen mei en oktober. Zoals iedereen weet overleeft van elke 100 uitgekomen schildpadjes meestal slechts een klein aantal de ‘run’ naar het water. De meeste worden, voordat ze de zoute zee halen, al als lekkernij verorberd. Een beetje verderop ontplooit zich een view over een mangrovegebied, waar flamingo’s en andere vogels zich schijnen op te houden. Op deze afstand kan ik inderdaad flamingo’s in het ondiepe water zien staan, maar het is dat ik weet dat het deze roze schepsels zijn, anders had het ook een willekeurige andere steltloper geweest kunnen zijn.

Als ik eenmaal bij the entrance terug beland ben, zie ik dat opoe toch nog wat klanten gehad heeft. Ik ben behoorlijk (over)verhit en drink eerst wat van mijn nog steeds niet helemaal gesmolten ijswater, voordat ik me in mijn airconditioned C5 weer richting Kralendijk begeef. Mijn bakkie maakt onderweg een wat onheilspellend geluid aan de rechter kant van de carrosserie. Ik stop 2 x om te kijken of er misschien iets onder de auto klem zit. Blijk ik opoe al 6 km lang meegesleurd te hebben. Wow……, foute boel. Nee, geintje. Ik kan niks ontdekken en dus rij ik maar rustig verder.

Op de heenweg had ik een paar fietsen bij een winkel langs de weg zien staan. Eigenlijk wil ik nog steeds wel zo’n vervoersmiddel aanschaffen. Als ik de winkel inloop en vraag wat die fietsen die buiten staan moeten kosten, loopt de meneer met een overduidelijk Indiaas Engels mee naar buiten. Ze kosten $250, maar ‘he’ll make me a good price’. En dat blijkt dan uiteindelijk $ 225 te zijn voor de mountainbikes. Als ik erop wil rijden, blijkt bij de eerste de beste de ketting er al af te liggen. De andere die ik wel kan uitproberen rijdt wel goed, maar ik ben niet overtuigd. ‘Maybe you’ll see cheaper ones, but look out, they are not of the same quality’, waarschuwt de Indiase meneer mij. Ik zeg dat ik ‘m sowieso nu niet mee kan nemen, geen geld bij me heb en ook nog effe verder wil kijken. ‘You come back tomorrow?’, vraagt ie bijna smekend.


Vandaag was het alweer de 5e. Over 3 dagen ben ik alweer een maand hier. Dagdienstje op het werk. Om kwart voor zes opgestaan dus. Als ik de straat uitloop stopt er een rode Polo naast me. ‘Je moet toch ook naar het ziekenhuis?’ Het is mijn oude onderbuurman, die net verhuisd is naar 100 meter verderop. Hij checkte even of er toevallig nog post voor hem op het oude adres gekomen was. Ik accepteer de lift en we rijden gezamenlijk naar FM (Fundashon Mariadal). Na een ‘werkse!’ stap ik de dialyse op. Natuurlijk is B als eerste weer aan de gang, maar ook andere B, onze nieuwe ‘Belse’ collega is reeds van de partij. Na opbouwen (monteren heet dat op zijn Belgisch) en testen van de machines is er een korte overdracht, waarna de aanwezige patiënten binnengelaten kunnen worden. Ik had deze week met de nefroloog afgesproken bij een patiënte weer met aanprikken van de shunt te beginnen, na een dotterprocedure. Oké, die zal ik dus doen. Ook een andere patiënt, die ik eerder heb aangeprikt, zal ik onder mijn hoede nemen. Als het eenmaal zover is dat de dame in kwestie weer een eerste naald moet krijgen, verkiest ze toch ze vertrouwdheid van eigen personeel en dus gaat die première aan mij voorbij. Of ik dan G. kan doen. Alrighty…. heeft van mij ook al eerder 2 naalden gehad, dus we durven dat beiden wel aan! Als iedereen aan de dialyse ligt, is het wat algemene dingetjes doen, zoals bepaalde tappunten doorspoelen, bakken (opbouw) vullen, lab regelen etc. Sinds deze week wordt er ’s morgens via een taakverdeellijstje een verdeling gemaakt. Ik doe de tappunten wel. Eergisteren deed ik er ook de keuken bij, maar …. da’s geen succes. Als het niet hoeft, dan liever niet. Vandaag dus maar niet….. feitelijk komt het neer op het uitvoeren van onze (JBZ’ers) F2 taken in de keuken. Kan er wel bij, daar niet van……. maar is toch een gepiemel.
Omdat nu B vooral de (extra) opbouwacties wil uitvoeren natuurlijk – ter leering ende vermaeck – en ook de opbouwbakken wil vullen, blijft er voor mij in eerste instantie weinig anders over dan af en toe op een alarmpje lopen. Je gaat je vrij snel vervelen en dus ga ik maar wat aan de gang met het aanpassen van oude Powerpointpresentaties die ik hier later nog wel kan gebruiken.
Later op de middag hoor ik van B dat ze de afspraak, die we vanmiddag hadden om door te spreken aan welke vaattoegangszorgzaken ik zou kunnen gaan werken, gecanceld had omdat ik me dan eerst tóch wat meer op het apparaat en het aan- en afsluiten kan richten. Ze brengt het heel netjes, maar toch klinkt het als verkapte kritiek (die waarschijnlijk niet van haar afkomt, schat ik in). Als ik vroeg in de avond een appje krijg van L …… ‘Kun jij morgen om 15 uur aanwezig zijn? M en ik willen effe na 3 weken een evaluatie houden’, denk ik ….. huh, coincidence? Maar iemand heeft mij ooit eens gezegd : “Tinus, het is pas zo, als het zo is”, dus ik wacht het rustig af.

Na het werk loop ik met Belgische B naar huis. Zij is net zo verward als ik de eerste week, en ondanks haar 5 jaar dialyse ervaring is vooralsnog onduidelijk hoe ver de dialyseopleiding daar gaat. Bepaalde opmerkingen van haar begeleidster/inwerkster hier maken haar niet bepaald zekerder. Vandaag speelde een KT/V kwestie: waardoor wordt die beïnvloed. Blijkbaar had haar Bonairiaanse inwerkster gesuggereerd dat dit ook te maken had met de critline (zeg maar de BVM). En ook de vraag hoeveel de KT/V idealiter – minimaal - eigenlijk moet zijn, werd blijkbaar niet goed beantwoord. In beide gevallen was ik het eens met mijn Belgische collega, dus we zijn beiden benieuwd naar de uitleg morgen van S.

Omdat we beiden eigenlijk nog een fiets willen, spreken we af om even bij Zeeko te gaan kijken. Rond half zes komt ze bij me langs. We rijden met de C5 naar wat, wat ik vanavond pas begreep, een recycling bedrijf blijkt te zijn. Omdat ze ook partijen van van alles en nog wat inkopen hebben ze ooit ook fietsen te koop. We proberen de opoefiets en de mountainbikes. Blijkbaar heb ik de bedragen (van een eerder bezoek) andersom onthouden, want nu blijken de opoefietsen $350 en de mountainbikes $200. Het behoeft allemaal nog wel wat afleverwerkzaamheden, maar de mountainbikes zijn voor deze prijs niet slecht. De vrouw des bedrijfs (de echtgenote van de baas zelf, begrijp ik) geeft ons ook nog tips van concurrenten, wat ik wel komisch vind. Ze geeft ook nog het tel.nr. van iemand die misschien ook wel goedkoop longterm fietsen verhuurt. Dat blijkt D te zijn, de dame van wie ik reeds mijn C5 én van wie ik per 7 maart mijn nieuwe onderkomen huur. Good idea. Niet aan gedacht. Stuur ik vanavond meteen een appje. We zullen er nog effe over nadenken, over de fietsen, en we rijden naar van den Tweel, de grote AH. Ik voor alleen een tros bananen, B voor wat meer eetgerei.

Ik zet mijn collega af en als ikzelf thuis kom, raak ik effe aan de praat met mijn buurman R, horecaman en (voormalig) duikinstructeur. Omdat op een gegeven moment de muggen me zowat lek beginnen te steken beëindig het gesprek. Maar hij heeft op zich wel wat interessante info voor mij. Zeker gezien de belachelijke kosten die de bank rekent voor het overmaken van mijn salaris naar Nederland, kom ik net vanavond achter.

Daar moet ik toch eens effe achteraan.