Werken op je vrije dag, nou ja.....

Zaterdagavond ben ik om half tien klaar. De afwijkende dienst vanaf 13 uur heb ik samen met M, die, zo kom ik te weten als we weer op het punt staan te vertrekken, al 38 jaar op de dialyse werkt. De reden dat we deze rare dienst hebben, is het feit dat een patiënt uit Colombia is teruggekomen, daar gestart is met dialyse en vandaag - zaterdag dus – zijn 1e dialyse na de tweede shift heeft. Feitelijk is hij dus een derde ‘shifter’, maar op zaterdag draaien we vooralsnog geen 3e shift, die van 15.30 u tot 24.00 u is. Dus zijn wij gevraagd onze 2 dienst wat naar later op te schuiven, zodat deze meneer toch nog zijn dialyse kan hebben. Prima de luxe, no problem. Om 13 uur is er nog volop personeel, maar de dagdiensten staan dan feitelijk al in de startblokken om te vertrekken. Als ik ze moet geloven hebben ze heeeeeel hard gewerkt, om alle patiënten zo vroeg mogelijk aan te sluiten en weer af te sluiten, zodat de tweede shift er ook weer op tijd aanligt. Ik ontferm me over een patiënte, die op de verpleeghuisafdeling van FM (ziekenhuis Fundashon Mariadal) is opgenomen. Deze mevr. blijkt de afgelopen dagen koorts gehad te hebben en ligt ook voor de dialyse al aardig te rillen. Met een geamputeerd been, geen tillift en een kilootje of 80 is het nog een heel gedoe om haar eerst eens uit haar rolstoel in de dialysestoel te krijgen. Daarna aansluiten, controles doen, en de dienstdoend arts maar eens gaan bellen. Voordat ik dat doe wil ik eerst zo veel mogelijk achtergrondinfo van die mevr. hebben en lees ik e.e.a. in Diamant. Ondertussen vraagt L of ik de arts al gebeld heb. Nee, ik zoek eerst alle relevante gegevens bij elkaar voordat de voor mij onbekende arts met allerlei vragen op de proppen komt, waarop ik het antwoord niet paraat heb. Drie minuten later vraagt M: “Heb je de arts al gebeld?” “Nee dames, ik zoek éérst effe alle info bij elkaar, voordat ik bel”, zeg ik enigszins geagiteerd. Blijkbaar werkt dit, want ze laten me vervolgens mijn gang gaan. Blijkt achteraf dat de dienstdoende weekendarts de patiënte van voor de dialyse al kende. Altijd fijn. Ik doe goeie zaken met de arts en alles wordt naar tevredenheid afgewerkt. Als de patiënt uit Colombia arriveert sluit ik ook deze aan. Ook hier ben ik wel even mee zoet, want er moet natuurlijk van alles gebeuren na zo’n opname in het buitenland; labafnames, katheter invoeren, MRSA kweken, UF maar wat o.g.v. RR en critline. De heer in kwestie is ook halfzijdig verlamd dus heeft ook wat transferondersteuning nodig. Kortom, best effe zoet geweest met beide klanten, maar om nou te zeggen dat ik hier hard moet werken……. nee, want de helft van de tijd is het tamelijk relaxt te noemen.

Vrijdagavond, toen ik na een 3 dienst (in feite dus tot middernacht, maar in de praktijk vaak maar tot 23-23.30 uur) rond 24 uur op mijn balkon van een ijskoud tripeltje zat te genieten, kwam R, de onderbuurman van hiernaast, het poortje binnen gelopen. Ook net terug van zijn werk. Of ik zin heb om een biertje te gaan pakken. Ja, heb ik wel….. hoewel ik dan degraderend naar een Amsteltje zal moeten in de bar van keuze, schat ik zo in. Ik ben eigenlijk nog niet uit geweest sinds ik hier ben (op 1 etentje na). We doen 3 tenten aan – De Compagnie, Little Havana en Karel’s - en bij alle drie moet je bij wijze van spreken 100 meter verderop gaan zitten, wil je elkaar verstaan, zo hard staat de muziek overal. We wisselen wat personal information uit, zij het beperkt, maar al gauw beland het gesprek in een nogal filosofisch geouwehoer. Blijkbaar vinden we het beiden wel geinig, want voordat we het weten is het tegen vieren. Gelukkig hoef ik morgen pas om 13 uur (zie hierboven) te beginnen. Ergens tussen 4 en half vijf val ik dus in bed en ergens tussen 10 en 11 sta ik een beetje gaar weer op. Na een douche is ie weer helder. Ik bel het nummer terug dat mij blijkbaar probeerde te bellen toen ik nog in bed lag. Een meneer vraagt of ik een andere matras en tv nodig heb. Inderdaad, dat heb ik tegen de persoon gezegd die een paar dagen geleden bij mij langskwam om naar de kapotte tv te kijken. Ik heb toen meteen aangegeven dat een veer van mijn matras de neiging had aan de zijkant door de voering heen te komen, wat op termijn voor kapot beddengoed zou kunnen zorgen. Over de tv zeg ik, dat ik meer heb aan een routerversterker dan aan een nieuwe tv. Anyway, de meneer die ik nu aan de lijn heb vraagt of ik thuis ben en of hij nu langs kan komen. Yep, tot half een ben ik thuis. Als hij arriveert heeft ie een splinternieuwe matras, zijn vrouw en kind én een splinternieuwe rotan salonset bij zich (ik had destijds ook aangegeven dat de bank die hier stond te goor en te beroerd was om op te zitten). Ik sta helemaal perplex. Er wordt echt adequaat op mijn kritieken gereageerd. Een nieuw matras, een nieuwe salonset én een nieuwe tv; die wordt nl. maandag gebracht. En dat na de snelle en afdoende reparatie/vervanging van niet werkende verlichting anderhalve week geleden. Dit is sneller en adequater dan ik zelfs in Nederland gewend ben. Wie runt deze toko? Goed beheer!

Vandaag, zondag, een vrije dag. Maar ik had mezelf voorgenomen om wat aan het huishouden te doen, naast de noodzakelijke wassing van mijn eerste 4 uniformen. Die moeten we nl. zelf wassen en aangezien het splinternieuwe pakken zijn die waarschijnlijk nog veel paars afgeven, is het slim om deze met de hand te wassen. Ik slaag erin om zowel deze taak naar tevredenheid te volbrengen als mijn hele appartement te ‘moppen’. Ook alle oppervlakken, zowel binnen als buiten worden van passaatwindzand ontdaan. Ik ben helemaal blij, als ook de douche, het sanitair en de wastafels aan een grondige reinigingsbeurt zijn onderworpen.
Tussendoor stuur ik mijn hypotheekadviseur een antwoordmail op zíjn antwoord op een vorige mail van mij. Ik zet een voorgenomen hypotheekomzetting in aangepaste vorm door en geef hem dus feitelijk opdracht tot uitvoering.

Tussen de bedrijven door zie ik ook nog kans om hangend over de balustrade, met koffie in de hand, met de buurvrouw, die op haar balkon hetzelfde tafereel laat zien, een gesprekje te voeren. Zij is opleidster in het ziekenhuis en ze is nu hier komen wonen, nadat ze op haar vorige plek 2x in huis is ‘overvallen’. Wat er precies gebeurd is, weet ik niet, maar ze heeft er m.i. een licht trauma aan overgehouden, wat begrijpelijk is, aangezien ze blijkbaar oog in oog heeft gestaan met haar belager. Ik heb eerder deze week met haar kennis gemaakt toen ze al wat spullen kwam brengen en toevallig zag ik haar toen ’s middags weer in de buurt van P&O in FM, waar de opleidingstak van het ziekenhuis vlakbij is. Als ik zin heb, kan ik ’s middags wel naar Donkey Beach komen, want daar is dan een BBQ. Is goed. Maar als ik ’s middags, nadat ik in centrum Kralendijk nog effe een stukje kindercarnaval heb gezien - waar het overigens tamelijk druk was met toeschouwers - op zoek ga naar de ‘BBQ-club’ krijg ik deze niet gevonden. Ik heb echter geen zin om vanavond te koken en dus stuur ik mijn Belgische collega een berichtje met de vraag of ze zin heeft om ergens te gaan eten. Wil ze wel. Ik doe het voorstel om bij ‘It rains fishes’ te gaan eten, maar helaas blijkt deze toko dicht. Het wordt dus een andere vis- en tapasrestaurant. Ook goed. Op het terras is het druk en we moeten een paar minuten wachten op een tafeltje. Gesprekken op het terras worden regelmatig verstoord door gasten die het blijkbaar leuk vinden met hun gemotoriseerd materiaal een berg lawaai te veroorzaken. Je ziet alle westerlingen steeds geërgerd kijken als het voor de zoveelste keer gebeurd. Rare gewoonte. Puur haantjesgedrag. Maar …… ik eet een vistriootje.