Tankperikelen ....

Ha Luitjes,

Jullie krijgen ooit 2x hetzelfde verhaal door. Dat komt dan omdat ik het verslag ooit na opslaan zelf weer doorlees, fouten zie en die er weer uithaal. Omdat ik dit opnieuw moet opslaan lijkt dat voor het systeem een nieuw verslag, dus.... nieuwe melding aan jullie. Ik zal het uiteraard beperkt proberen te houden, maar ooit is het voor mij ook laat en dan sluipen er wat meer foutjes in. Sorry!


Omdat ik vandaag pas om half vier hoef te beginnen, ga ik er niet voor achten uit. En aangezien dat ik er gisteravond voor elven in lag, heb ik een behoorlijk tuk gemaakt. Lekkerrrrr... in die tropische hitte. Misschien ga ik toch maar eens de airco de hele nacht aan laten voortaan .... of had ik dat al eens gesuggereerd? Anyway... toch wel goed geslapen.

Het plan is om vandaag een klein stukje van het eiland te zien. Niet te ver, want ik moet natuurlijk op tijd terug zijn. Ik neem ook mijn camera mee, want misschien valt er wel wat te schieten. Ik sta op mijn gemakkie op, drink mijn gebruikelijke glas water, ga me scheren en douchen, zet een bak koffie en drink ondertussen mijn tweede glas water. De anderhalve liter fles die ik in de koelkast heb staan vul ik steevast aan als ie bijna leeg is. De laptop aan, mail checken en radio 2 erop. Ondertussen pak ik mijn rugzakje in, want wie weet ga ik nog wel snorkelen ook, en dan kan ik maar beter alles bij me hebben. En o ja, mijn masker wil ik vandaag gaan ruilen, want die bleek gisteren toen ik effe wat aan het snorkelen was bij Divi Flamingo Beach Resort toch weer op zijn linkse glas te lekken. Al spullen verzamelend hoor ik de Skype overgaan..... Moeke en André aan de lijn. Geinig... effe een spontaan contactje. We wisselen het e.e.a. uit en na een gesprekje van een half uur (?) maak ik eens aanstalten om te gaan. Vooraf smeer ik nog zo'n 10 boterhammen, die ik alvast klaarmaak voor vanmiddag als ik terugkom én om mee naar het werk te nemen. 's Avonds vertel ik tegen L, met wie ik de 3-dienst heb (avonddienst dus, van 15.30 u - 24.00 u, maar die we maar tot 23.00 uur uitwerken) dat ik thuis nooit meer dan 1 of 2 boterhammen per dag eet. Maar hier misschien wel 1½-2 broden per week. Dat heeft o.a. ook te maken met het feit dat ik niet warm eet op mijn werk en ik nog maar 1x yoghurt met cruesli op heb, ha! De details zijn belachelijk, ik weet het, maar ...... het lult.

De 2 jonge gasten van VIP diving, die blijkbaar de zaak moeten leren kennen en (nog) geen duikinstructeur zijn, staan er blijkbaar rond 10-11 u alleen voor en dus doe ik zaken met hen qua duikbril. Het is een Amerikaanse en een Bonairiaanse jongen, dus ik doe mijn verhaal in 't Engels en Nederlands. Ik ga met een nieuw masker de deur uit. Nu eerst maar eens effe gaan tanken. Bij het dichtstbijzijnde tankstation staat een hele rij te wachten en lekker opschieten lijkt het ook niet te doen. Daar ga ik mijn tijd niet aan verdoen. Effe op de plattegrond kijken, die in mijn huurauto lag, voor een alternatief. Kaya Neerlandia, daar moet ik zijn. Daar aangekomen.... lekker rustig. Ik had van collega's al begrepen dat je eerst moet gaan zeggen voor hoeveel je wilt tanken, alvorens je je tank kunt vullen. Doe maar $ 30, want het schijnt ook zo te zijn dat ze hier aan benzinestelen doen. Dus dan maar beter geen volle tank. Beetje kostbaar. De prijs is $ 1.23 / liter, valt dus voor Nederlandse begrippen mee. Ik zeg dat ik dit hier voor de eerste keer doe en vraag hoe dat tanken in zijn werk gaat. De absoluut ongeïnteresseerde dame achter het loket beaamt alleen maar dat ik de slang moet hebben met de gele plaat boven de tankslang. Alrighty, hoe moeilijk kan het zijn. Ik probeer benzine uit de slang te laten spuiten, maar .... geen drup. De getallen op het tankdisplay geven 00.00 aan. Lijkt me niet te kloppen. Terug naar het loket. Een ongeïnteresseerde zwaai geeft aan dat ik het nog maar eens moet proberen. Als die poging ook niet lukt, vraag ik de jongen die daar blijkbaar staat te helpen of hij misschien ook mij van enige assistentie kan voorzien. Omdat hij bij een andere auto staat te tanken, zie ik dat hij een zwarte klep omhoog trekt om te tanken. Aha, dát moet ik dus doen. Ik terug naar mijn auto, maar ook de zwarte klep actie haalt bij mij niks uit. Dan toch maar op die jongen wachten, die na een nieuwe poging tot aandacht inderdaad mij komt helpen. Hij frommelt een paar keer aan de zwarte klep, knijpt een paar keer in het benzinespuitstuk van de slang en ja hoor, op een gegeven moment doet ie het. Fantastisch..... én, na precies $ 30 stopt ie ermee. Is dè niks?!

Ik kijk op mijn plattegrond, maar degenen die mij een beetje kennen weten dat dat eigenlijk niet zo veel uithaalt. Anyway, ik wil eigenlijk in het gebied uitkomen ten zuidoosten van het vliegveld, zodat ik met een klein rondje weer in Kralendijk kan uitkomen. Ook al kloppen volgens mij de wegen onderweg niet echt, uiteindelijk beland ik bij een splinternieuw appartementencomplex aan Lac Baai; met restaurant. Het is net 5 weken open, hoor ik van de jonge ober als ik er, na wat rondgelopen en gefotografeerd te hebben, een colaatje drink. Ik voel me zowat uitgedroogd en ik heb de $ 3 graag over voor het tot aan de rand met ijs gevulde glas, waaroverheen ik als in een reclame de koele cola giet, die zich al bruisend een weg baant naar de bodem van het glas. Pssssssshhhh............. heerlijk! Het appartementencomplex is nog steeds niet echt helemaal af, maar er zitten al gasten. En een aantal daarvan lijkt zich op het terras tegoed te doen aan allerlei lekkere salades en goeie wijntjes die uit de open keuken aan de obers ter opdiening worden gegeven. Ik sta aan de bar van het erg lichte en open restaurant, waardoorheen een lekker briesje waait (in de goede hoek gebouwd dus!) met de ober te praten, die blijkbaar samen met zijn collega serveerster en haar echtgenoot (een van de koks) een van de beheerders is. De eigenaar woont in Nederland. Aan de andere kant van Lac Baai is de plek waar je windsurfplanken kunt huren en ze hopen op klandizie van o.a. toeristen, die na een uurtje (tamelijk inspannend) windsurfen des middags een versnapering in hun restaurant komen pakken, slechts 10-15 min rijden met de auto. Ik wens ze succes met de zaak en rij vervolgens weer terug richting Kralendijk.

Als ik instap klinkt net het nummer 'Uptown Funk' van Mark Ronson uit de speakers.... die gaat effe loeihard aan en al swingend achter het stuur passeer ik het Donkey Sanctuary Bonaire.

Als ik na een paar stopjes langs een aantal supermarkten - op zoek naar o.a. een extra wereldstekker - weer thuiskom, word ik weer door een Skypie verrast. Via mijn smartphone-Skype geef ik effe een rondleiding door en rond mijn appartement en na een half uurtje wordt het tijd voor de gang naar het ziekenhuis. Ik ga te voet, want die 10 min lopen is net zo snel als rijden - hoewel, wel veel warmer natuurlijk. Maar dat verandert meteen als ik de airconditioned dialyseafdeling oploop. Daar geen last van oververhitte lijven.

We hebben een erg rustig dienstje (3 patiënten maar vanavond!) en zoals gezegd, om 23 uur kunnen we het pand weer verlaten. Nu is het over enen en ga ik deze kant van míjn pand verlaten, om er over een uurtje of 7 weer te verschijnen. Sleep tight guys, hoewel ..... jullie komen er bijna alweer uit, zeker als je moet werken op deze zaterdag .... net als ik .... om 11 uur mag ik weer opdraven. Ik begin het een beetje door te krijgen op de afdeling, dus .... het wordt steeds relaxter ... alleen het Papiaments .... nog niet in verdiept.